มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3162

หลัวซิวเดินตรงไปอย่างไม่ลังเลใจ แสงเซียนอันแวววาวจับตาบนตัวเขากลายเป็นเพลิงอัคคีสีทอง

พลังอมตะที่สตรีงามเพริศพริ้งที่อยู่ในชุดกระโปรงสีม่วงปลดปล่อยนั้นทรงพลังอย่างยิ่ง โบกสะบัดมือที่ขาวอำพันเบา ๆ ก็มีพลังธรรมเวชที่ไร้ขอบเขตม้วนซัดออกมา เกณฑ์ที่นางฝึกก็เป็นเกณฑ์ธาตุไม้เช่นกัน ทว่ากลับได้รับการยกระดับจนถึงขีดสุด

ไม่เพียงแค่การประสานงาของพลังอมตะ ฝ่ามือของทั้งคู่ก็ประสานงากันเช่นกัน ทั้ง ๆ ที่ผลการฝึกตนเป็นเซียนชั้นฟ้าขั้นปฐมภูมิ ไม่นึกเลยว่าร่างกายของสตรีชุดเขียวก็แข็งแกร่งเท่าภัณฑ์เซียนผู้ชนะเช่นกัน ซึ่งไม่ด้อยกว่าหลัวซิวแต่อย่างใด

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง สตรีงามเพริศพริ้งก็ถูกหลัวซิวโจมตีจนสภาพพังยับเยิน แต่ว่าร่างกายที่แตกสลายของนางก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

“เจ้าจำเป็นต้องโค่นล้มข้าเก้าหน ถึงจะสามารถผ่านด่านไปได้”

สตรีงามเพริศพริ้งพูดอย่างเรียบนิ่งประโยคหนึ่ง จากนั้นทั้งคู่ก็ต่อสู้กันต่อ

ตอนแรกเริ่มหลัวซิวแค่กระตุ้นตราเข้าล็อกเดิมก็สามารถเอาชนะนางได้แล้ว ทว่าเมื่อมาถึงช่วงหลังเขากลับจำเป็นต้องใช้ตราหวูจี๋อย่างเลี่ยงไม่ได้

หลังจากร่างกายของสตรีงามเพริศพริ้งผนึกรวมกันเป็นครั้งที่เก้า ศักยภาพของนางก็ยิ่งน่ากลัวมากกว่าเดิม แค่อาศัยพลังอมตะอย่างเข้าล็อกเดิมและหวูจี๋ทำให้หลัวซิวเริ่มรู้สึกกินแรง

“การที่เจ้าสามารถเดินมาถึงก้าวนี้ได้นั้น ก็ถือว่ามีสติปัญญาแห่งจักรพรรดิเซียนแล้ว หากเจ้ายอมแพ้บัดนี้ ยังสามารถมีชีวิตรอดออกไปได้”

น้ำเสียงของสตรีงามเพริศพริ้งเย็นชา หลังจากร่างกายผนึกรวมกันเป็นครั้งที่เก้า ผลการฝึกตนของนางก็เกะกะระรานอย่างล้นฟ้า ทั้ง ๆ ที่ผลการฝึกตนเป็นเซียนชั้นฟ้าขั้นปฐมภูมิ ทว่าระดับความหนาแน่นของจิตเซียนกลับแข็งแกร่งกว่าราชาเซียนทั่วไปเสียอีก

และผลการฝึกตนก็เป็นข้อเสียเปรียบของหลัวซิวมาตั้งแต่ไหนแต่ไหนแล้ว นี่จึงทำให้เขาสามารถยืนยันได้เลยว่า สตรีงามเพริศพริ้งผู้มีความเป็นมาลึกลับที่อยู่ตรงหน้านี้ ต้องฝึกวรยุทธ์ระดับจักรพรรดิเซียนที่ชำนาญเรื่องจิตเซียนอย่างแน่นอน!

วรยุทธ์ที่เหล่าจักรพรรดิเซียนริเริ่มนั้นแตกต่างกันออกไป จุดสำคัญของเนื้อหาแก่นสารก็แตกต่างกันด้วย มีจักรพรรดิเซียนที่ชำนาญการโจมตี และมีจักรพรรดิเซียนที่ชำนาญการป้องกันและความเร็ว

ด้วยเหตุนี้วรยุทธ์ระดับจักรพรรดิเซียนชั้นยอดทั้งหลายที่สืบทอดอยู่ในโลกปัจจุบันจึงแตกต่างกัน ซึ่งไม่สามารถตัดสินชี้ขาดได้อย่างแม่นยำว่าวรยุทธ์ใดแข็งแกร่งกว่า

เผ่าไท่ซ่างมีการถ่ายทอดสืบสานของเวทย์ต้องห้ามเก้าวิชา ซึ่งในจำนวนทั้งหมดก็มีเวทย์ต้องห้ามที่เพิ่มจิตเซียนได้เช่นกัน แต่ทว่าหลัวซิวได้รับเวทย์ต้องห้ามมาแค่สองวิชาเท่านั้น ซึ่งไม่มีเวทย์ต้องห้ามที่สามารถเพิ่มจิตเซียนได้แต่อย่างใด

วินาทีนี้ ผลการฝึกตนของเขาไม่สามารถเทียบเคียงกับสตรีงามเพริศพริ้งได้ ด้วยเหตุนี้การปะทะกันด้วยพลังอมตะของเขาจึงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“ผลการฝึกตนเทียบเคียงกับเจ้าไม่ได้ ทว่าข้าสามารถใช้วิธีการอื่นมาทดแทนช่วงระยะห่างนี้ได้”

หลัวซิวย่อมไม่มีทางยอมแพ้และถดถอยอยู่แล้ว เขาปลดปล่อยหมัดเต๋าถล่มออกมา ใช้หมัดเต๋าถล่มมากระตุ้นพลังอมตะอย่างเข้าล็อกเดิมและหวูจี๋ ทำให้พลานุภาพของพลังโจมตีเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวทันที!

“ตู้มม!”

สตรีงามเพริศพริ้งถูกเขาโจมตีจนกระเด็นออกไป จากมหาอิทธิฤทธิ์ทั้งสามของเขา หากแค่กระตุ้นเพียงวิชาเดียวยังยากที่จะต่อกรกับสตรีงามเพริศพริ้งที่มีผลการฝึกตนแข็งแกร่ง แต่ถ้าเกิดใช้มหาอิทธิฤทธิ์ทั้งสามส่งเสริมซึ่งกันและกัน กำลังรบก็จะเพิ่มพูน เมื่ออยู่ภายใต้สถานการณ์ที่เป็นเซียนชั้นฟ้าขั้นปฐมภูมิเหมือนกัน แม้จะเป็นร่างที่เก้าของสตรีงามเพริศพริ้ง ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเช่นกัน

“หมัดเต๋าถล่มของเวทย์ต้องห้ามไท่ซ่างหรือ? ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะสามารถยกระดับพลานุภาพของหมัดเต๋าถล่มได้ขึ้นมาถึงขั้นนี้”

ร่างกายของสตรีงามเพริศพริ้งลอยลงพื้นอย่างแผ่วเบา เห็นได้ชัดเจนเลยว่านางก็รู้จักเวทย์ต้องห้ามไท่ซ่างเช่นกัน และยิ่งทราบความเป็นมาของหมัดเต๋าถล่มด้วย

“หมัดเต๋าถล่มปกติไม่ได้ทรงพลังเช่นนี้ จึงแสดงให้เห็นเลยว่าเจ้าได้บุกเบิกวิถีเส้นทางของตัวเองแล้ว เจ้าจึงถือว่าผ่านด่านนี้ของข้าแล้ว”

ตั้งแต่เริ่มต้นกระทั่งวินาทีนี้ ความรู้สึกบนใบหน้าของสตรีงามเพริศพริ้งก็ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงเลย

เป็นเพียงหลังจากสิ้นเสียงนาง ร่างกายของนางก็ค่อย ๆ เลือนลาง ก่อนจะกลายเป็นรูปปั้นรูปหนึ่งปรากฏด้านหลังหลัวซิว

“ศักยภาพของนางแข็งแกร่งมาก จึงต้องเป็นบุคคลไร้เทียมทานผู้มีปัญญาแห่งจักรพรรดิเซียนคนหนึ่งอย่างแน่นอน”

หลัวซิวก้าวเดินไปข้าง ภายในจิตใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย เนื่องจากเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีสตรีงามเพริศพริ้งเช่นนี้คนหนึ่งปรากฏในประวัติศาสตร์ด้วย

ในประวัติศาสตร์ของโลกเซียน ตั้งแต่ยุคบรรพกาลจวบจนปัจจุบัน จักรพรรดิหญิงเพียงหนึ่งเดียวที่บรรลุมรรคผลก็มีแค่แม่ของเขา เมี่ยวฮว๋า!

นึกโยงถึงคำพูดที่มารเฒ่าไม้เคยพูด ประวัติการคงอยู่ของสำนักเซียนแห่งนี้เก่าแก่กว่ายุคบรรพกาลเสียอีก นี่จึงทำให้หลัวซิวตระหนักได้ว่าบางทีในยุคสมัยที่เก่าแก่กว่ายุคบรรพกาล อาจมีมหายุคที่มีบารมีอำนาจยิ่งใหญ่กว่าก็เป็นได้!

ทั้งเจ็ดด่านที่เขาฝ่าฟันในตอนแรก ต่างมีนักรบเกราะเขียวคนหนึ่งเฝ้าดูแลรักษา อ้างอิงจากคำพูดของสตรีงามเพริศพริ้ง นักรบเกราะเขียวทั้งเจ็ดตนนั้นมีนามว่าเจ็ดเซียนจอมพลตระเวนเขียว

นี่ก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่หลัวซิวได้ยินคำว่าจอมพลเซียน เขารู้สึกว่าบางทีจอมพลเซียนอาจเป็นสัญลักษณ์ของเซียนสูงสุด หรือผู้แข็งแกร่งระดับมกุฎเซียนก็เป็นได้

มีมหิทธิมกุฎเซียนเป็นนายพล เช่นนั้นผู้ที่ควบคุมบัญชาการกองทัพใหญ่ก็ต้องเป็นจักรพรรดิเซียนมิใช่หรือ?

หลัวซิวรู้สึกว่าตกลงสุดปลายขอบเขตของเส้นทางนี้มีความลับอย่างไรซ่อนอยู่กันแน่ อาจทำได้เพียงรอให้เขาเดินถึงสุดปลายขอบเขตก่อน ถึงจะทราบความจริงทุกอย่าง

สิ่งที่วิถีไร้ลักษณ์ชำนาญมากที่สุดก็คือการอนุมาน หลังจากได้ประมือกับเจ็ดเซียนจอมพลตระเวนเขียวและสตรีงามเพริศพริ้งนั่นแล้ว หลัวซิวศึกษาสังเกตพลังอมตะที่พวกเขาปลดปล่อย ทำให้การตระหนักรู้ในความล้ำลึกของเกณฑ์ธาตุไม้ของเขาลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

แม้ผลการฝึกตนของพวกเขาจะถูกจำกัดอยู่ในแดนเซียนชั้นฟ้าขั้นปฐมภูมิ แต่ทว่าเนื่องจากผลการฝึกตนถูกจำกัด ดังนั้นพลังเกณฑ์ธรรมเวชที่พวกเขาสามารถปลดปล่อยออกมาได้ ก็บังเอิญอยู่ในขอบเขตที่หลัวซิวสามารถมองทะลุตระหนักรู้ได้พอดี

เกณฑ์ธาตุไม้เป็นเพียงแขนงพื้นฐานที่สุดในเกณฑ์เบญจธาตุ ในระบบการฝึกยุทธ์ของโลกเซียน เกณฑ์ธาตุไม้เป็นเกณฑ์ที่ถูกมองว่าธรรมดาที่สุด

โดยส่วนใหญ่แล้ว เมื่อแดนผลการฝึกตนและแดนธรรมเวชอยู่ในระดับเดียวกัน เกณฑ์ที่ฝึกยิ่งแข็งแกร่งเท่าไหร่ ศักยภาพก็จะยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น

ทว่าแท้จริงแล้วมันกลับมิใช่เช่นนั้น มีเพียงผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงถึงจะเข้าใจว่า อันที่จริงเกณฑ์ธรรมเวชทั้งปวงในจักรวาลไม่มีการแบ่งแข็งแกร่งอ่อนแอแต่อย่างใด กุญแจสำคัญอยู่ที่ว่าเจ้าตระหนักแก่นสารที่แท้จริงของมันได้หรือไม่ สามารถกระตุ้นพลังของเกณฑ์ธรรมเวชประเภทนี้ให้ถึงขีดสูงสุดได้หรือไม่

ในช่วงเวลาที่ได้ประชันกับประมือกับเจ็ดเซียนจอมพลตระเวนเขียวและสตรีงามเพริศพริ้ง เกณฑ์ธาตุไม้ที่ธรรมดาที่สุดถูกพวกเขากระตุ้นจนน่ากลัวกว่าเกณฑ์ห้วงเวลา และเกณฑ์ความเป็นตายเสียอีก

เกณฑ์ทั้งปวงไม่มีการแบ่งแข็งแกร่งอ่อนแอ หลังจากที่ฝึกถึงแดนที่แน่นอนแล้ว สุดท้ายก็ต้องยกระดับขึ้นไปเป็นเกณฑ์สูงศักดิ์อยู่ดี

จุดเริ่มต้นแตกต่างกัน หลังจากยกระดับเป็นเกณฑ์สูงศักดิ์แล้วก็แตกต่างกันเช่นกัน ยกตัวอย่างเช่นแม้นจะเป็นพละลิขิตเหมือนกัน วิถีลิขิตที่ยกระดับมาจากเกณฑ์ธาตุไม้ และวิถีลิขิตที่วิวัฒนาการมาจากไท่จี๋อนัตกาลของหลัวซิว ก็มีธาตุแท้ที่ไม่เหมือนกัน

เมื่อว่ากันจนถึงแก่นแท้แล้ว เนื่องจากหลัวซิวได้ริเริ่มวิถีของตัวเอง วิถีของเขาเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ในโลกหล้านี้จึงจักไม่มีผู้ใดสามารถยึดกุมธรรมเวชเหมือนกับเขาได้

“ข้าย่างกรายสู่เส้นทางเซียนด้วยวิถีของข้า……”

จู่ ๆ ก็เกิดการตรัสรู้ หลัวซิวก้าวเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็มีรูปปั้นรูปที่เก้าปรากฏในวิสัยทัศน์