มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 318

ที่ไกล จวงหย้าเฟยและสิ้งหรันหรันพร้อมพวกมองจนตกตะลึง หัวใจสั่นเทา เพราะซ่งช่าวหยวนและพวกล้วนเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ฝึกจิตขั้น7ขึ้นไป แต่ว่าเผชิญหน้ากับหลัวซิว พวกเขากลับอ่อนแออย่างมาก ไม่สามารถรับมือได้แม้แต่น้อย

หลังจากผ่านไประยะเวลาสั้นๆแค่สิบกว่าลมหายใจ พื้นที่นับร้อยเมตรที่ปกคลุมด้วยภูตอัคคีกลืนกิน กลายเป็นตายสนิท รวมถึงซ่งช่าวหยวนและเจ็ดปรมาจารย์ยุทธ์ฝึกจิต แม้แต่ซากกระดูกก็ไม่เหลือ กลายเป็นเถ้าถ่านทั้งหมด

สีหน้าของหลัวซิวไม่แปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย เก็บภูตอัคคีกลืนกินที่กำลังพลุ่งพล่านเข้าไปในร่างกาย สายตาจ้องมองไปทางจวงหย้าเฟย

สัมผัสได้ถึงการมองมาของหลัวซิว จวงหย้าเฟยและพวกต่างสั่นเทา ตื่นกลัวอย่างมาก

"ทุกคนไม่ต้องตื่นกลัว ขอเพียงแค่พวกนายอยู่ที่นี่ไม่ไปใน ฉันรับประกันความปลอดภัยของพวกนาย" หลัวซิวพูดด้วยรอยยิ้ม

ไม่ฆ่าจวงหย้าเฟยและพวก เป็นเพราะพวกเขาคือคนที่มาด้วยกัน แต่ว่าเขาก็ไม่ปล่อยคนพวกนี้ออกไปตอนนี้ ไม่อย่างนั้นถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นทางนี้แพร่งพรายออกไป ต้องมีปัญหามากมายตามมา

แน่นอน ถ้าหากคนพวกนี้ไม่เชื่อฟังคำพูดของเขาแล้วคิดจะหนีไปละก็ หลัวซิวก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าพวกเขา

"คุณชายหลัวโปรดวางใจ！”

จวงหย้าเฟยเข้าใจที่หลัวซิวต้องการจะสื่อ มองสิ้งหรันหรันและคนรอบตัว น้ำเสียงเคล้าไปด้วยความเหี้ยมโหด พูดเสียงเข้ม："ทุกคนอยู่ที่นี่ ห้ามไปไหน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าแซ่จวงไม่เห็นแก่มิตรภาพ"

ท่าทีของจวงหย้าเฟย ทำให้หลัวซิวพยักหน้าด้วยความพอใจ พูด："ทางด้านนี้ฝากศิษย์พี่จวงด้วย รอให้จัดการไอ้แก่สำนักเสวียนหยางเสร็จก่อน ฉันจะตอบแทนทุกคนอย่างงาม"

ขณะพูด หลัวซิวผายมือ โยนแหวนเก็บของของซ่งช่าวหยวนและพวกที่เขาเพิ่งสังหารเมื่อครู่ไปให้พวกจวงหย้าเฟย

พวกซ่งช่าวหยวนล้วนเป็นศิษย์สำนักเสวียนหยาง ฐานะย่อมมากกว่าปรมาจารย์ยุทธ์ฝึกจิตทั่วไปมาก ยา หินพลังจิตและทรัพยากรในแหวนเก็บของของทั้งเจ็ดคน สำหรับจวงหย้าเฟยและพวกแล้ว ถือเป็นความมั่งคั่งที่ไม่สามารถจินตนาการได้

"ขอบคุณคุณชายหลัว！”

จวงหย้าเฟยประสานมือคารวะกล่าวขอบคุณหลัวซิว เขารู้ดีว่าความเป็นความตายของตนและพวกขึ้นอยู่กับความคิดของหลัวซิว การที่มีชีวิตอยู่ก็ถือว่าดีมากแล้ว ถ้าหากได้รับของดีเล็กน้อย ก็ยิ่งเป็นเรื่องดีที่เหนือความคาดหมาย

มองการต่อสู้ดุเดือดของผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิยุทธ์ทั้งสองคน สายตาของหลัวซิวเคร่งขรึม

"หลิงหมิง นายว่าพวกเขาใครเก่งกว่ากัน" เขาพูดขึ้นกะทันหัน

มังกรไร้ร่างโบราณที่มีชีวิตอยู่รอด ซ่อนตัวอยู่ข้างกายเขามาโดยตลอด ด้วยความสามารถของมันที่เคยบรรลุถึงจักรพรรดิยุทธ์ สายตาย่อมเฉียบแหลม

"คาดว่าผู้หญิงของนายคงไม่สามารถเอาชนะไอ้แก่นั่นได้" หลงหมิงพูด "บาดแผลเทพจิตของเธอเพิ่งฟื้นตัวกลับมาไม่นาน อีกทั้งระยะในการฝึกตนก็ไม่นานมากพอ เป็นราชายุทธ์ขั้น2เหมือนกัน แต่พลังจิตแท้ไม่มากเท่าไอ้แก่นั่น"

สำหรับข้อนี้ หลัวซิวก็เห็นด้วย เพราะถึงอย่างไรเหยียนเยว่เอ๋อร์เพิ่งฝึกตนสามร้อยกว่าปีเท่านั้น แต่ผู้อาวุโสเสวียนหยางคนนั้นฝึกตนมานานพันกว่าปีแล้ว การตกตะกอนของเวลาที่ยาวนาน ทำให้การผนึกรวมพลังจิตแท้ของเขาแข็งแกร่งอย่างมาก

หลงหมิงมองหลัวซิวครู่หนึ่ง "นายคงไม่คิดอยากจะเข้าไปช่วยใช่ไหม? ถ้าหากเป็นการต่อสู้ของราชายุทธ์พวกเราสองคนอาจจะช่วยได้ แต่ว่าการต่อสู้ระดับจักรพรรดิยุทธ์ แค่ลำแสงก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้านทานได้"

"ไม่ช่วย หรือว่านายจะปล่อยให้เยว่เอ๋อร์แพ้ไอ้แก่นั่นเหรอ?" หลัวซิวขมวดคิ้วเป็นปม

"ให้ตายสิ เอาชนะไม่ได้อย่างน้อยก็สามารถหนีได้ ถ้านายดึงดันจะเข้าไปช่วย ต้องตายแน่นอน" หลงหมิงมองหลัวซิวด้วยสายตาเดียวกับที่มองคนสติปัญญาไม่ดี

เขาไม่สนใจความเป็นความตายของเผ่ามนุษย์ สิ่งที่เขาสนใจคือถ้าหากเจ้าหมอนี่ตาย วิชาสยบวิญญาณที่เจ้าหมอนี่ปลุกเอาไว้ให้ตนก็จะระเบิด ทำให้ตนเดือดร้อนไปด้วย