มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3180

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลัวซิวรู้สึกเสียดายเล็กน้อย หินสลักสุดหล้าอยู่ด้านหน้า แต่กลับไม่อาจสังเกตและศึกษาสัมผัสรู้ นับเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริง ๆ

แม้ว่าเขาจะเดินบนวิถีที่สร้างวรยุทธ์หลังอมตะของตนเอง เหมือนกับจักรพรรดิเซียนสมัยก่อนนานแล้ว แต่ไร้ลักษณ์ที่เขาฝึกฝน เดิมทีได้รับจุดแข็งมาจากหลายร้อยสำนัก หากได้รับวรยุทธ์พลังอมตะผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิเซียนอื่น ๆ บางทีอาจได้รับแรงบันดาลใจ และทำให้ตนเองก้าวไปได้ไกลขึ้นอีกขั้น

หลัวซิวส่ายหัว สุดท้ายก็ยังไม่ได้ไปพบเมี่ยวหลิง เขาไม่อยากเปิดเผยตัวตนในเวลาเช่นนี้ ยากนักที่เซียนสูงสุดของแดนศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ จะปรากฏตัวขึ้นบนโลก ปกติแล้วการมีอยู่ที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลกก็คือประมุขเซียน มีเจ้าศักดิ์สิทธิ์ของแดนใหญ่ต่าง ๆ อยู่ในระดับสูงสุด

หลัวซิวรู้สึกว่า หากเขาต้องการเดินอยู่บนโลกนี้ในฐานะไท่ซ่างฉิง อยากน้อยก็ต้องมีประสิทธิภาพในการต่อสู้ที่ต้านทานประมุขเซียนได้

เขาเดินอยู่ท่านกลางฝูงชนอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็แกไปจากหอเรือนไท่ฉือ เขาอยากบรรลุถึงเซียนชั้นฟ้าขั้นปลายให้ได้โดยเร็ว จากนั้นก็บรรลุถึงเซียนชั้นฟ้าขั้นสูง ก้าวผ่านสามแดนเซียน ทะยานสู่แดนแรกของมหาเซียน ราชาเซียน !

แน่นอนว่าการฝึกตนนั้นสำคัญ แต่การเดินทางของหลัวซิวในครั้งนี้ ยังคงเป็นสถานกระดูกฝัง

หลังจากไปจากเมืองโหวหรงแล้ว หลัวซิวกลับขมวดคิ้วขึ้นมาทันใด เพราะเขารู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตามเขา

นี่ทำให้เขาเกิดความสับสนขึ้นมาทันที ฐานะที่เขาใช้ในหอเรือนทะยานเซียนกับหอเรือนไท่ฉือนั้นแตกต่างกัน หน้าตาและออร่าก็แตกต่างกัน อีกทั้ง ตอนที่เขาอยู่ในหอเรือนไท่ฉือก็ไม่มีการเคลื่อนไหวที่พิเศษ จะถูกคนจับตาดูได้อย่างไร ?

หากถูกบุคคลสำคัญของหอเรือนไท่ฉือค้นพบบุคคลสำคัญที่แท้จริง เช่นนั้นอีกฝ่ายคงลงมือนานแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้เขามีโอกาสออกจากเมืองได้

ความสับสนนี้ ทำให้หลัวซิวรู้สึกงุนงงอย่างยิ่ง เขาแปลงร่างเป็นแสงกลเหาะไป สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่เหนือป่าที่ไร้ผู้คน

ที่นี่ไม่มีใคร ในรัศมีแสนลี้ล้วนเป็นป่า รกร้างไร้ผู้คน

เมื่อเห็นหลัวซิวที่อยู่ด้านหน้าหยุดลง บรรดาคนที่สะกดรอยตามมาทางด้านหลังก็ปรากฏตัวออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่หลบซ่อนตัวอีกต่อไป

“สำนักชิงเยว่ ?”

เมื่อเห็นเฉินเซี๋ยงที่ยืนอยู่ท่ามกลางคนเหล่านี้ หลัวซิวก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

“เจ้าละโมบเกินไปแล้ว ถึงแม้จะชนะเดิมพันข้าได้ ก็ไม่ควรเอาภัณฑ์เซียนผู้ชนะของข้าไป” เฉินเซี๋ยงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรนัก

“อ้อ ? พูดเช่นนี้หมายความว่า ข้าถูกพวกเจ้าสะกดรอยตามเพราะภัณฑ์เซียนผู้ชนะเช่นนั้นหรือ ?”

หลัวซิวพลิกฝ่ามือ กระบี่เซียนที่เฉินเซี๋ยงนำมาก็ถูกเขาถืออยู่ในมือ ตัวสำนึกแนบอยู่ด้านบน ตรวจสอบดูอย่างละเอียด

ในตอนแรกที่ได้กระบี่นี้มา เขาก็โยนเข้าไปในแหวนเก็บของ ไม่ได้สนใจอะไรสักนิด

ทว่า ใจคนยากจะคาดเดา เขาคิดว่าเฉินเซี๋ยงยอมแพ้จากใจจริง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายเพียงแค่เสแสร้งออกมาเท่านั้น ใช้ภัณฑ์เซียนผู้ชนะเป็นเครื่องหมาย สะกดรอยตามเขา

ตัวสำนึกของหลัวซิวแข็งแกร่งมาก แม้เขาจะเป็นเพียงเซียนชั้นฟ้าขั้นกลาง แต่ตัวสำนึกกลับเหนือกว่าราชาเซียนธรรมดานานแล้ว ไม่ช้าก็หาเครื่องหมายที่แอบซ่อนอยู่ในกระบี่เซียนเจอ

“ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ”

ชายชราคนหนึ่งก้าวขึ้นมา เป็นผู้อาวุโสที่เฉินเซี๋ยงเชิญมาจากสำนักชิงเยว่ บนร่างกายมีออร่าของผู้แข็งแกร่งระดับราชาเซียนพรั่งพรูออกมา

แววตาของชายชราเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า จ้องหลัวซิวตาเขม็ง แล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า : “ส่งแหวนเก็บของของเจ้าออกมา จากนั้นก็นำม้วนหยกวรยุทธ์พลังอมตะที่สัมผัสได้จากหอเรือนทะยานเซียนออกมา แล้ววันนี้จะไว้ชีวิตเจ้าสักครั้ง”

“เหอะ ๆ เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อคำพูดของเจ้าหรือ ?” หลัวซิวแสยะยิ้มออกมาจาง ๆ “หากข้าทำตามที่เจ้าพูดจริง ๆ เจ้าคงจะฆ่าข้าปิดปากทันทีสินะ ?”

“พ่อหนุ่ม เจ้าไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง หากไม่ทำตามที่ข้าบอกละก็ วินาทีถัดไป ก็จะถึงคราวตายของเจ้า” ชายชราของสำนักชิงเยว่แสดงความดุร้ายออกมาทางสายตา

“เจ้ามั่นใจไม่เบานี่ หากบรรพอาจารย์กษัตริย์เซียนของสำนักชิงเยว่ของพวกเจ้าผู้นั้นมา บางทีข้าอาจจะกลัวสักหน่อย แต่หากมีแค่ไอ้แก่ระดับราชาเซียนอย่างเจ้าแค่คนเดียว ยังไม่พอหรอก” หลัวซิวพูดดูถูก

“ปากดีจริง ๆ !”

ยังมีศิษย์ของสำนักชิงเยว่อีกเจ็ดแปดคนที่มาพร้อมเฉินเซี๋ยง แต่ละคนล้วนมีผลการฝึกตนในระดับเซียนชั้นฟ้า ตอนนี้ต่างเริ่มลงมือ

“ก็แค่ฝูงมดเท่านั้น”

หลัวซิวเดินตรงไปด้านหน้า ไม่เห็นว่าเขามีการเคลื่อนไหวใด ๆ พลังงานอันมหาศาลก็พรั่งพรูออกมา กลายเป็นอาณาจักรปราบบรรดาศิษย์เซียนชั้นฟ้าที่พุ่งตรงเข้ามาในทันที

“ปัง ! ปัง ! ปัง !......”

ละอองเลือดบานสะพรั่งอยู่ในอากาศ ฝ่ายตรงข้ามที่มีผลการฝึกตนในระดับเซียนชั้นฟ้าธรรมดา ๆ เช่นนี้ หลัวซิวไม่จำเป็นต้องลงมือสักนิด แค่อาศัยพลังที่เปลี่ยนแปลงมาจากกฎเกณฑ์ ก็สามารถทับพวกเขาให้ตายคาที่ได้

“เจ้า......”