มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3182

ฟ้าคะนอง สายฟ้าฟาดลงมาไม่ขาดสาย

เมื่อมีโอสถเซียนระดับราชาที่หลัวซิวมอบให้ จิตเซียนของเทพธิดาหยู่โม่ก็ฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว และการข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้านี้ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

หลังจากยืนหยัดต่ออีกประมาณครึ่งชั่วยาม ฟ้าคะนองก็ค่อย ๆ จางหาย เมฆดำลอยไป มีแสงทอลงมา ท้องฟ้าแจ่มใสไปหมื่นลี้

ในขณะเดียวกันนี้ ปราณทิพย์เซียนอันเข้มข้นก็เข้ามารวมตัวกัน ราวกับเมฆหมอก กลายเป็นดอกไม้สามดอก

ดอกไม้ร่วงหล่นจากฟ้า ดอกบัวสีทองโผล่พ้นจากดิน ก็คือดอกไม้สามดอกของสวรรค์ โลก และมนุษย์ มีเพียงตอนที่บรรลุจากเซียนชั้นฟ้าขึ้นเป็นราชาเซียนเท่านั้น จึงจะเกิดนิมิตที่ดอกไม้ทั้งสามรวมตัวขึ้นด้านบน

ดอกไม้สวรรค์เป็นสีเขียว ดอกบัวของโลกเป็นสีทอง ดอกไม้ของมนุษย์ลอยขึ้น

ทันใดนั้นเอง ดอกไม้ทั้งสามก็เข้าไปอยู่ในร่างกาย ออร่าจิตเซียนอันมหาศาล แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเทพธิดาหยู่โม่

ใบหน้าที่ขาวซีดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ แสงเซียนอันงดงามค่อย ๆ พาตัวนางลอยขึ้นไปอย่างช้า ๆ ทุกอณูบนผิวหนังดูกระจ่างใส

“ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยชีวิต หยู่โม่จะจดจำเอาไว้ในใจ ไม่มีวันลืมเลือน”

ข้ามผ่านทัณฑ์ได้สำเร็จ คลาดแคล้วปลอดภัย หยู่โม่รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง นางฝึกฝนมาถึงเซียนชั้นฟ้าขั้นสูงหลายปีแล้ว ตอนนี้ใช้วิธีใหม่เพื่อเอาชนะ ผ่านการพลิกผันอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็ก้าวเข้ามาถึงแดนนี้ได้สำเร็จ

จากสามเซียนก้าวเข้าสู่มหาเซียน เป็นการก้าวกระโดดข้ามขั้นในชีวิต เหมือนกับความแตกต่างระหว่างมนุษย์ธรรมดา เทพ และมาร

“เทพธิดาเกรงใจแล้ว เจ้าเคยช่วยข้าครั้งหนึ่งแล้ว ข้าช่วยเจ้าครั้งนี้ ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณ”

หลัวซิวยิ้มเล็กน้อย เก็บแสงเซียนสีทองบนตัวเข้าไว้ในร่างกาย เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง

เทพธิดาหยู่โม่ผงะไปเล็กน้อย “ผู้อาวุโสรู้จักข้าหรือ ?”

อย่างไรเสีย ในตอนนั้นนางกับหลัวซิวก็พบกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น อีกทั้งในตอนนั้นหลัวซิวยังไม่ถึงแดนมนุษย์อมตะเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นเทพธิดาหยู่โม่จึงไม่อาจเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของทั้งสองคนได้ในทันที

สำหรับเรื่องนี้ หลัวซิวเองก็ไม่ได้อธิบายอะไร บางทีสำหรับเทพธิดาหยู่โม่แล้ว การพบกับครั้งนั้น คงเป็นเพียงแค่การพบกันโดยบังเอิญ แต่สำหรับหลัวซิวแล้วกลับไม่เหมือนกัน ต่อให้เป็นบุญคุณอันน้อยนิด เมื่อเขามีความสามารถเมื่อไร ก็จะต้องตอบแทนอย่างเต็มที่

“ผู้อาวุโส โอสถเซียนนี่คืนให้ท่าน”

เทพธิดาหยู่โม่หยิบขวดหยกที่บรรจุโอสถเซียนระดับราชาเมื่อครู่ออกมา นางรู้ดีว่าต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับราชาเซียน โอสถเซียนระดับราชาก็ถือเป็นสมบัติที่ล้ำค่า

นางกินไปหนึ่งเม็ด ในขวดหยกยังมีเหลืออยู่อีกมาก แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะเก็บเอาไว้เอง

“เจ้าเก็บไว้เถอะ ยาประเภทนี้ข้ามีอยู่เยอะ” หลัวซิวยิ้มพลางส่ายหน้า แต่ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ

“เจ้ากับข้าเคยมีชะตาได้พบหน้ากันครั้งหนึ่ง วันนี้ที่ได้พบกันก็นับว่าเป็นพรหมลิขิตอีกครั้ง โอสถเซียนในขวดหยกนี่ ข้ามอบให้กับเทพธิดาแล้ว”

ไม่ได้พูดคุยกันนานนัก เทพธิดายิ้มเล็กน้อย จากนั้นเข็มทิศวัฏสงสารที่อยู่ใต้เท้าก็ส่งเสียงคำรามออกมา กลายเป็นแสงกลหนึ่งลำ ไม่ช้าก็ขายไปในอนัตตาอันไกลโพ้น

เทพธิดาหยู่โม่ผงะอยู่กับที่ นางรู้สึกว่าขวดหยกที่อยู่ในมือนั้นหนัก ในขวดหยดใบนี้ ยังมีโอสถเซียนระดับราชาอยู่อีกสิบกว่าเม็ด สำหรับคนที่เพิ่งบรรลุแดนราชาเซียนอย่างนางแล้ว โอสถเซียนหนึ่งเม็ด ก็สามารถฟื้นฟูผลการฝึกตนจิตเซียนทั้งหมดได้เพียงแค่อึดใจเดียว

โอสถเซียนแบบนี้ไม่อาจประเมินค่าได้ ไม่อาจซื้อได้ด้วยกรองแก้วเซียนชั้นยอด มีเพียงใช้ของแลกของ หรือบางทีอาจต้องใช้ทรัพยากรในระดับที่สูงกว่าถึงจะแลกเปลี่ยนมาได้

นางคิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ตนเองเคยรู้จักกับเซียนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันแน่ หากเป็นเพียงการพบกันแค่ครั้งเดียว มีค่าพอจะให้อีกฝ่ายมอบโอสถเซียนระดับราชาจำนวนมากเช่นนี้ให้กับตัวเองเชียวหรือ ?

โชคชะตาและพรหมลิขิตแปลกประหลาดเช่นนี้เอง บางทีการแสดงน้ำใจโดยไม่ตั้งใจหนึ่งครั้ง อาจสร้างประโยชน์มหาศาลให้กับตนเองในอนาคต

เมื่อมีโอสถเซียนขวดนี้แล้ว เทพธิดาหยู่โม่ก็มีทุนในการตามหาและไล่ล่าโอกาสที่มากขึ้น

......

“ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ใหญ่และพี่รองอยู่ที่ไหน ?”

การพบเทพธิดาหยู่โม่โดยบังเอิญ ทำให้หลัวซิวนึกถึงฉินจ้านและตู๋กูขึ้นมาได้ หลังจากที่ภูมิภาคขีดจตุแบ่งแยกแล้ว เขาก็ไม่เคยได้ยินเบาะแสหรือข่าวคราวเกี่ยวกับพวกเขาอีกเลย

หลายปีมานี้เขาผ่านอะไรมามาก เขาเคยมองเห็นเยว่เอ๋อร์จากที่ไกล ๆ แต่กลับไม่อาจเดินเข้าไปทำความรู้จักได้ เขามองดูเมิ่งเหยาผู้งดงามตายไปต่อหน้าต่อตา แม้ว่าสุดท้ายจะสังหารตงฟ่งหยุนอีนางนั้น แต่จะมีประโยชน์อะไร ?

สถานที่ต้องห้ามแห่งนี้ ไท่ซ่างอวี้ใช้กฎวัฏสงสารเป็นตายของตนเองสร้างขึ้นมา เพื่อเก็บดินแดนอันบริสุทธิ์เอาไว้ให้กับบุตรชายของตนเอง

หลงอ้าวจวินเคยพูดว่า หากต่อไปหลัวซิวบรรลุถึงแดนเซียนชั้นฟ้า สามารถกลับมาได้สักครั้ง ตอนนี้ผลการฝึกตนของเขาเพียงพอแล้ว หลัวซิวเองก็นึกสงสัยพ่อของตัวเองไม่น้อยว่า จะทิ้งโอกาสอะไรเอาไว้ให้ผู้ที่มีผลการฝึกตนเซียนชั้นฟ้าอย่างตนเอง ?

สถานกระดูกฝังมีทางเข้าหลายทาง ปกติแล้วก็ไม่มีใครมาที่นี่ ดังนั้นตอนที่หลัวซิวเข้าไป ย่อมไม่มีใครสังเกตเห็น

บนตัวของเขามีออร่าของสายเลือดเผ่าไท่ซ่าง แม้จะพบกับกระดูกเซียนและวิญญาณเหล่านั้น ก็ไม่มีทางเป็นอันตรายใด ๆ แม้แต่ยักษ์กระดูกขาวที่แข็งแกร่งเหล่านี้ หรือแม้แต่มังกรยักษ์กระดูกเซียนก็ต้องก้มหัวให้เขา

ผ่านไปสักพัก หลัวซิวก็มาถึงส่วนลึกของสถานกระดูกฝัง เขายืนอยู่ด้านบนกะโหลกศีรษะของบรรพมังกรกระดูกเซียน แล้วหันมองเข้าไปในส่วนลึกสุดของสถานที่ต้องห้ามแห่งนี้

“นายน้อย ท่านกลับมาแล้ว......”

ตอนนี้มองเห็นแผ่นดินที่บริสุทธิ์ที่เหมือนสรวงสวรรค์ ก็มีเสียงของมังกรกระดูกขาวหลงอ้าวจวิน ที่มีความสูงราวหนึ่งหมื่นจ้างดังขึ้นมา รูปร่างสูงใหญ่เคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางออร่าแห่งความตาย ทุกการเคลื่อนไหวล้วนแฝงไปด้วยความทรงพลังอันไม่สิ่นสุดที่สามารถสั่นสะเทือนโลกได้

ตอนที่หลงอ้าวจวินยังมีชีวิตอยู่ เป็นมกุฎเซียนของเผ่าบรรพมังกร แม้ยังไม่ยิ่งใหญ่ถึงขั้นที่สามารถต้านทานจักรพรรดิเซียนได้ แต่หลังจากที่กลายเป็นวิญญาณแล้ว ก็หลอมรวมเข้ากับวัฏสงสารเป็นตายดั้งเดิมของไท่ซ่างอวี้ ทำให้เขามีร่างที่เป็นอมตะ ในอาณาเขตสถานกระดูกฝังแห่งนี้ ก็พอจะต่อกรกับจักรพรรดิเซียนธรรมดาได้

เมื่อเห็นหลงอ้าวจวิน กระดูกเซียนบรรพมังกรที่อยู่ใต้เท้าของหลัวซิวก็ลอยลงมาจากกลางอากาศ ร่างกายหมอบกราบอยู่กับพื้นด้วยความเคารพอย่างยิ่ง

หลัวซิวเหาะลงมาจากกะโหลกของกระดูกเซียนบรรพมังกร จากนั้นมังกรกระดูกตัวนี้ก็เหาะขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที และหายลับตาไป

หลงอ้าวจวินแปลงกายเป็นมนุษย์อีกครั้ง และหันมองหลัวซิวด้วยรอยยิ้ม

คำเรียกนายน้อย ทำให้หลัวซิวรู้สึกถึงการกลับบ้านอีกครั้ง แม้ว่าที่นี่จะเต็มไปด้วยออร่าแห่งความตาย ทุกที่เต็มไปด้วยวิญญาณล่องลอย ราวกับสวรรค์ของคนตาย

อะไรคือบ้าน ? ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ที่มีสิ่งแวดล้อมงดงามเพียงใด หากไม่อาจทำให้คนรู้สึกสบายใจได้ ไม่อาจรู้สึกถึงความอบอุ่นที่มาจากส่วนลึกของหัวใจได้ เช่นนั้นอย่างไรก็ไม่อาจเรียกว่าบ้านได้

“ใช่ ข้ากลับมาแล้ว”

บนใบหน้าของหลัวซิวก็เบ่งบานไปด้วยรอยยิ้ม ตลอดทางที่กลับมาครั้งนี้ เขารู้สึกกลัดกลุ้มใจมาตลอด แต่คำพูดว่า “นายน้อย ท่านกลับมาแล้ว” เพียงประโยคเดียวจากหลงอ้าวจวิน ความรู้สึกที่เหมือนได้กลับบ้านนั้น ทำให้เขาลืมความทุกข์ใจไปชั่วขณะ และทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย