มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3184

“ปรมาจารย์ ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลัวซิวก็ตาเป็นประกาย ไม่ว่าจะเป็นค่ายกล ภัณฑ์กลั่น กลั่นยา ระดับที่สอดคล้องกันนั้น ล้วนเทียบเท่าได้กับระดับการฝึกยุทธ์

ยกตัวอย่างเช่น นักโอสถเซียน เทียบได้กับสามแดนเซียน

เช่นนั้นอาจารย์โอสถเซียน ก็เทียบได้กับแดนมหาเซียน ส่วนปรมาจารย์โอสถเซียน เทียบได้กับแดนเซียนสูงสุด

“ท่านพ่อเป็นปรมาจารย์อะไร ?” หลัวซิวถามด้วยความอยากรู้

“ปรมาจารย์ก็คือปรมาจารย์ มีแบ่งแยกด้วยหรือว่าเป็นปรมาจารย์อะไร ?” หลงอ้าวจวินหัวเราะอย่างมีเลศนัย “ถูกเรียกว่าเป็นปรมาจารย์ได้ ย่อมเป็นคนที่ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์โอสถเซียน ปรมาจารย์ค่ายเซียน หรือปรมาจารย์ภัณฑ์เซียน ล้วนเชี่ยวชาญทั้งสามแขนง !”

เมื่อหลัวซิวได้ยินเช่นนี้ แม้แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ

ตามที่หลงอ้าวจวินกล่าวมา ชื่อเรียกนำหน้า เป็นเพียงระดับสูงของปรมาจารย์ที่ได้รับด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น แต่หากไม่มีคำนำหน้าใด ๆ นั่นต่างหากถึงจะเป็นปรมาจารย์ที่แท้จริง ไม่ว่าจะในด้านโอสถเซียน ภัณฑ์เซียน หรือค่ายเซียน ล้วนเป็นปรมาจารย์ !”

ปรมาจารย์ที่รู้รอบด้าน......

ต่อให้เป็นตัวหลัวซิวเอง ตอนนี้ก็ได้รับระดับเป็นอาจารย์ในแดนกลั่นโอสถและภัณฑ์กลั่น แต่ในด้านค่ายกล เขากลับมีเวลาพัฒนาน้อยมาก ตอนนี้ยังไม่ถึงระดับอาจารย์

หลงอ้าวจวินชี้ไปยังมุมหนึ่งที่มีห้องโถงใหญ่สามห้อง แล้วพูดว่า : “ด้านหลังของประตูทั้งสามบานนี้ ก็คือสถานที่สัมผัสรู้วิถีค่าย วิถีโอสถและวิถีภัณฑ์”

ขณะที่พูด หลงอ้าวจวินก็ชี้ไปยังประตูบานสุดท้าย “ประตูบานสุดท้ายนี้ ชื่อว่าประตูโบราณ”

“ประตูโบราณ ?” หลัวซิวแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา รู้สึกไม่เข้าใจความหมายแฝงของชื่อประตูบานนี้

“ใช่แล้ว ที่ถูกเรียกว่าประตูโบราณ เป็นเพราะประตูบานนี้ พ่อของท่านนำมันมาจากซากโบราณแห่งหนึ่ง เจดีย์ที่อยู่ด้านหลังประตู มีทั้งสิ้นสิบสองชั้น ตอนที่ท่านพ่อของท่านยังมีชีวิตอยู่ อย่างมากก็ขึ้นไปได้ถึงชั้นที่สิบเท่านั้น ไม่อาจขึ้นไปได้ต่ออีก”

“อะไรนะ ?” หลัวซิวตาลุกวาว ไท่ซ่างอวี้เคยเป็นมกุฎเซียนคลุมโลกา พลังในการต่อสู้เทียบได้กับจักรพรรดิเซียนธรรมดา แต่กลับขึ้นไปได้ถึงชั้นที่สิบเท่านั้น ?

ทันใดนั้น หลัวซิวก็รู้สึกสนใจเจดีย์นี้ขึ้นมา เข้าอยากเข้าไปลองทดสอบดูว่าตนเองจะขึ้นไปได้กี่ชั้น

หลงอ้าวจวินหัวเราะ ราวกับอ่านความคิดของหลัวซิวออก แล้วพูดว่า : “ข้าขอเตือนท่านว่า อย่าด่วนเข้าไปทดสอบเร็วนัก แม้แต่ชั้นแรกของเจดีย์แห่งนั้น อย่างน้อยต้องรอให้ท่านบรรลุถึงแดนราชาเซียนเสียก่อนถึงจะทดสอบได้”

“ชั้นแลกต้องมีผลการฝึกตนระดับราชาเซียน ?” หลัวซิวรู้สึกตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง เช่นนั้นหากต้องการขึ้นไปถึงชั้นที่สิบ ต้องมีผลการฝึกตนระดับไหนกัน ?

จักรพรรดิเซียนไร้เทียมทาน ? หรือว่าจักรพรรดิเซียนเลิศล้ำ ?

“ถูกต้อง ตอนนั้นที่พ่อของท่านได้ประตูโบราณบานนี้มา เขายังมีผลการฝึกตนอยู่ในระดับกษัตริย์เซียน สามารถขึ้นไปได้ถึงแค่ชั้นสองเท่านั้น”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ราวกับทบทวนความทรงจำบางอย่างกลับมา ทำให้หลงอ้าวจวินทอดถอนใจอีกครั้ง

“ตอนนี้ท่านคงเข้าใจแล้วสินะ นี่คือดินแดนบริสุทธิ์และคลังสมบัติที่ท่านพ่อของท่านทิ้งเอาไว้ให้ท่าน”

“ธรรมเวชที่เขาสัมผัสรู้มาตลอดชีวิต เวทย์ต้องห้ามแปดวิชาที่ไท่ซ่างสืบทอดลงมา หนทางแห่งปรมาจารย์วิถีค่าย วิถีภัณฑ์และวิถีโอสถ ภัณฑ์เซียนสมบัติชั้นยอดจำนวนมาก รวมไปถึงประตูโบราณที่มีที่มาที่ไปลึกลับบานนี้ !”

เสียงของหลงอ้าวจวินไม่สงบ สายตาของเขาจับจ้องไปที่หลัวซิว “นายน้อย นี่คือความหวังทั้งหมดในอนาคตที่นายท่านฝากเอาไว้กับท่านแล้ว !”

หลัวซิวกลับไม่พูดอะไร แต่ในใจของเขากลับสัมผัสได้ถึงภาระและคำสั่งอันหนักอึ้ง

ใช่แล้ว เหมือนอย่างที่หลงอ้าวจวินพูด ท่านพ่อทิ้งทั้งหมดนี้เอาไว้ให้กับเขา ก็คือฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่เขาแล้ว

หลังจากการต่อสู้ในครั้งนั้น ไท่ซ่างอวี้ก็หายตัวไป วัฏสงสารเป็นตายกลายเป็นสถานกระดูกฝัง

มารดาเมี่ยวฮว๋า ให้กำเนิดไท่ซ่างฉิงในโลกามนุษย์ได้เพียงไม่นาน ก็กลับไปยังโลกเซียน กลายเป็นจักรพรรดิเซียนของยุคโบราณก่อน จักรพรรดิหญิงเมี่ยวฮว๋า !

จากนั้น จักรพรรดิหญิงเมี่ยวฮว๋าก็เข้าไปในวังยู่ซู จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และไม่เคยกลับมาอีกเลย ราวกับจักรพรรดิเซียนคนอื่น ๆ ในยุคเดียวกัน ที่ไปโดยไม่กลับมาอีก

จักรพรรดิเซียนทั้งในอดีตและปัจจุบัน ไปยังที่แห่งใดกัน ? สถานที่ที่จักรพรรดิเพลิงถูกกดทับและผนึกเอาไว้คือที่ไหนกัน ? ท่านแม่เมี่ยวฮว๋าเข้าไปในวังยู่ซู หรือว่าท่านพ่อไท่ซ่างอวี้ก็หายตัวไปที่นี่เช่นกัน ?

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ล้วนเป็นปริศนา หลัวซิวสัมผัสได้ถึงหมอกที่ฟุ้งกระจายหนาแน่นตรงเส้นทางด้านหน้า ทำให้เขามองเห็นทิศทางไม่ชัดเจน

แล้วทิศทางอยู่ที่ไหน ? ทิศทางอยู่ใต้เท้าของเขา คือวิถีเซียนของเขา มีเพียงเขาบรรลุถึงแดนระดับหนึ่งได้เท่านั้น ปริศนาเหล่านี้ ถึงจะถูกไขให้กระจ่าง

“ข้าทำได้แน่”

หลัวซิวตอบอย่างเรียบง่าย น้ำเสียงสงบนิ่ง แต่ในใจของเขา กลับกำลังคุกรุ่น

ไม่ต้องมีคำพูดสวยหรูอะไร เพียงแค่คำสัญญาง่าย ๆ ขอเพียงมีความรู้สึกที่แท้จริงในการทำภารกิจ ในอนาคตเขาต้องหาเบาะแสของท่านพ่อเจอแน่นอน

“ข้าเชื่อมั่นในตัวท่าน”