มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3198

ตำแหน่งของโลกคุกเซียน ยังคงอยู่เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

สถานที่ที่เคยมาเยือนเมื่อในอดีตพวกนี้ มักทำให้คนหวนนึกถึงความหลังอย่างไม่ตั้งใจ

หลัวซิวได้มาถึงทางเข้าโลกคุกเซียน เขาอดนึกถึงมารไม้แห่งป่าไม้ขจีในสถานเบญจธาตุขึ้นมาไม่ได้

มารไม้ได้เฝ้ารักษาสำนักเซียนของเส้นทางแห่งห้าจักรพรรดิอยู่ที่นั่น ปีเดือนเคลื่อนคล้อย โลกเปลี่ยนแปรผัน

เนื่องจากวันเวลาผ่านไปนานเกินไป ถึงขนาดทำให้มารไม้ลืมไปแล้วว่ามันอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องอะไรกันแน่

จนกระทั่งในภายหลัง หลัวซิวกลับมาจากเส้นทางแห่งห้าจักรพรรดิ มารไม้ถึงได้จดจำเรื่องราวในอดีต ที่ได้ลืมเลือนไปในความทรงจำขึ้นมาอีกครั้ง

ในโลกคุกเซียน มีความทรงจำบางอย่างของกลัวซิวกับลู่เมิ่งเหยา เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่า หลังจากวันเวลาได้ผ่านไปนานแสนนาน เขาจะลืมมันไปหรือเปล่า ว่าเคยมีสตรีนามลู่เมิ่งเหยาคนหนึ่ง จะลืมเลือนไปหรือไม่ ว่าในชาติปางก่อน เคยมีหย่งเทียน เมิ่งเสี้ย และยังมีหวูชวง?

กาลเวลาที่ยาวนานจนเกินไป หลัวซิวมิได้ไปครุ่นคิด บางทีอาจเป็นเพราะช่วงนี้ได้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองอารมณ์อ่อนไหวกว่าเก่า

“มูลเหตุที่ได้สร้างไว้อย่างไร้หัวใจในชาติก่อน ชาตินี้มีหัวใจมีคุณธรรม เพราะต้องชดใช้ผลที่ได้ทำเมื่อในอดีตหรือ?”

รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของหลัวซิว จากนั้นก็ทอดถอนใจ แล้วเดินเข้าไปไหนวังวนปริภูมิที่เป็นเหมือนดั่งหลุมดำ

วินาทีที่ได้เข้าไปในโลกคุกเซียน พลังสยบก็ได้กดทับลงมาทันที ทุกคนที่ได้เข้ามาในที่แห่งนี้ ล้วนต้องถูกกดผลการฝึกตนให้เหลือเพียงในแดนประมุขเต๋า

ที่ผ่านมา หลัวซิวต้านทานพลังสยบก้อนนี้ไม่ได้ เพราะทั่วทั้งโลกเซียนนั้นได้ปกคลุมไปด้วยค่ายสยบอันแข็งแกร่ง

แต่ในวันนี้ เมื่อพลังสยบกดทับลงมา ก็มีแสงเซียนอันเจิดจรัสสาดส่องออกมาจากร่างของหลัวซิว

“ครืน!”

ท่อนลำแสงสีทองอร่ามพุ่งทะยานสู่ฟ้า แสงเซียนสีทองนั้นเข้มข้นราวกับได้กลายเป็นเปลวเพลิง ฉีกท้องนภา ทะลุผ่านแผ่นฟ้า

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ ย่อมได้สะเทือนถึงผู้คนที่อยู่ในโลกเซียน บรรดาชาวเซียนที่ถูกขังอยู่ในแห่งนี้มาเป็นเวลานานแสนนาน ต่างมีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

“ใครกันที่สามารถสั่นคอนมหาค่ายของโลกคุกเซียนได้?”

ที่สัมผัสได้ลึกซึ้งที่สุด ย่อมเป็นราชาเซียนนี่ล่วนที่อยู่จุดใจกลางของค่ายสยบอย่างไม่ต้องสงสัย

ในพื้นที่เล็ก ๆ เงาร่างที่ผอมแห้งดั่งโครงกระดูกได้นั่งขัดสมาธิอยู่ ที่รอบกายของเขา ล้วนมีพลังงานของมหาค่ายกลผนึกรวมกันเป็นค่ายกล กักขังเขาเอาไว้ในพื้นที่เล็ก ๆ

ในวันเดือนปีอันยาวนานที่ผ่านมา เขาล้วนถูกขังอยู่ที่นี่ ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับราชาเซียน ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่สามารถดูดซับพลังงานใด ๆ ได้ แม้จะนั่งอยู่ที่นี่อย่างเดียวดาย ทุกวินาทีล้วนเสียเปล่า

หลายปีมานี้ เขาจะไม่ใช้พลังการฝึกตนโดยง่าย ถ้าหากเป็นเช่นนี้อีกต่อไป สุดท้ายก็จะถูกเขาใช้ไปจนหมด

โลกเซียนมีต้นกำเนิดมาในยุคโบราณกาล ก็หมายความว่า เขาได้ถูกสยบอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ยุคโบราณกาลแล้ว ข้ามผ่านยุคโบราณก่อน โบราณกลาง และยังมีโบราณหลังทั้งสามยุคใหญ่

เขายืนหยัดมาจนถึงตอนนี้ได้ ก็นับว่าไม่ง่ายเลย แต่กระแสพลังก็อ่อนแอลงมากแล้ว และนี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมตอนนั้นเขาสื่อสารกับหลัวซิวเป็นเวลานานไม่ได้

วินาทีนี้ มีความคิดหลากหลายเกิดขึ้นมาในใจของราชาเซียนนี่ล่วน

“หรือจะเป็นเขา?”

เงาร่างสายหนึ่งปรากฏขึ้นมาในสมองของราชาเซียนนี่ล่วน แต่ไม่นานเขาก็ส่ายศีรษะ “นี่เพิ่งจะผ่านไปกี่ปีเอง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะได้รับเวทย์ต้องห้ามถ่ายทอดอันถัดไปเร็วเช่นนี้”

“ครืน......”

ทันใดนั้น ทั่วทั้งโลกคุกเซียนก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างรุนแรง รอยร้าวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมาบนท้องฟ้าสายแล้วสายเล่า รอยร้าวแต่ละสายราวกับเทือกเขาสูงสีดำ ที่แขวนอยู่บนท้องฟ้า

“ตึง!”

ทันใดนั้น เสียงคำรามดังอดอู้ ราวกับฟ้าผ่า ดังก้องไปทั่วฟ้าดิน

“ตูม!”

หนึ่งหมัดต่อยออกไป สรรพเต๋าพังทลาย เพียงพอที่จะทำให้มหาค่ายสยบที่ผนึกราชาเซียนนี่ล่วนมาเป็นเวลานานแสนนาน กลายเป็นเหมือนดั่งกระจกที่บอบบาง ถูกกระแทกแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในชั่วพริบตา

ราชาเซียนนี่ล่วนเบิกตาโพลง หลังจากฝืนทนอดกลั้นมานานแสนนานในที่สุดก็หลุดพ้น ตามหลักแล้วควรเป็นเรื่องที่น่ายินดี ทว่าเขาในยามนี้ ภายในใจกลับมีเพียงความตกตะลึงและหวาดผวา

เขาไม่อาจจินตนาการได้เลยจริง ๆ ว่าผู้ฝึกตนที่เมื่อสองพันปีก่อนมีผลการฝึกตนเพียงในแดนประมุขเต๋า กลับได้แข็งแกร่งยิ่งกว่าราชาเซียนเสียแล้ว?

ต่อให้เขาเป็นชนเผ่าไท่ซ่าง ก็คงไม่แข็งแกร่งถึงขั้นนี้หรอกกระมัง?

หากเผ่าไท่ซ่างต่างร้ายกาจเช่นนี้ทุกคน ชนเผ่าไท่ช่าง ในยุคโบราณกาลจะถูกกวาดล้างไปจนเกือบหมดได้อย่างไร?

“พรึบ!”

สองทองอันเจิดจรัสหดเล็กลง ร่างสิบจั้ง คนยักษ์ที่เปลวเพลิงสีทองรายล้อมไปทั่วร่างได้กลายเป็นร่างเดิม

หลัวซิวก้าวเท้าเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าราชาเซียนนี่ล่วน แล้วล้วงเอาโอสถเซียนเม็ดหนึ่งออกมา “ผู้อาวุโส ท่านเป็นอิสระแล้ว......”

“อิสระ?”

ราชาเซียนนี่ล่วนชะงักงัน จากนั้นก็รู้สึกตัวกลับคืนมา หางตาที่แห้งขอดเปียกชื้นเล็กน้อย

“จริงสิ ข้าเป็นอิสระแล้ว ความฝันอันยาวไกลยิ่งนัก......”

มืออันสั่นเทาของเขา หยิบเอาโอสถเซียนเม็ดนั้นขึ้นมา ด้วยสายตาของเขาย่อมมองออก นี่คือโอสถเซียนระดับราชา

เพียงเม็ดเดียว ก็สามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งระดับราชาเซียนฟื้นฟูผลการฝึกตนที่สูญเสียไป