มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 348

"ตาบ้าเหว้ย ดูสิ่งที่นายทำสิ！”

อาจารย์หงหมิงโมโหมาก หัวไหล่ของเขาถูกลำแสงของค่ายกลสังหารสาดส่อง กลายเป็นบาดแผลฉีกขาดขนาดใหญ่ เวลานี้เลือดรินไหลไม่หยุด

จักรพรรดิยุทธ์คนอื่น ต่างมองไปทางเหว้ยห้าวหรานด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาคือนักค่ายกลเพียงคนเดียวในคณะ ด้านหน้ามีค่ายกล แต่เขากลับไม่ร้องเตือน ทำให้คนอื่นๆ เคลือบแคลงสงสัย

"ค่ายกลสังหารนี้ซุกซ่อนเอาไว้เป็นอย่างดี พวกนายพุ่งตัวออกไปเร็วเกินไป ตอนที่ฉันรู้ว่ามีค่ายกล อยากจะเตือนทุกคนก็ไม่ทันแล้ว" เหว้ยห้าวหรานพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"นายพูดแบบนี้ ใครจะเชื่อ? ฉันว่านายอยากจะอาศัยเหตุการณ์นี้ในการฆ่าคนมากกว่า เมื่อถึงเวลาของล้ำค่าทั้งหมดจะได้ตกอยู่ในมือนายแค่คนเดียว" อาจารย์หงหมิงพูดประชดประชัน

คล้ายว่า ปรมาจารย์หลอมอาวุธคนนี้กับเหว้ยห้าวหรานปรมาจารย์ค่ายกล ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง ไม่ถูกกันมาก

ก่อนหน้านี้ไม่ได้แสดงออกมาอย่างเด่นชัด แต่ตอนนี้มีเรื่องขัดแย้งทางผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง ปัญหาจึงถูกกระตุ้นขึ้นมา

"ไอ้หน้าเงินเหว้ย นายจะอธิบายยังไง" สีหน้าของจักรพรรดิยุทธ์หยวนเฉิงก็เคร่งขรึมขึ้นมาเหมือนกัน ตรงแผงอกมีเลือดไหล เจ็มจนเขาขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง

"อธิบาย? ทำไมฉันต้องอธิบาย? ที่นี่คือสถานที่ฝึกตนของผู้แข็งแกร่งสมัยโบราณ ฉันไม่ใช่ปรมาจารย์ค่ายกลขั้น9สักหน่อย ความสามารถด้านค่ายกลของฉันไม่ถึงขั้นที่จะสังเกตเห็นทุกอย่างได้ง่ายดาย"

เหว้ยห้าวหรานพูดถึงความว่า "ว่าแต่ที่พวกนายบาดเจ็บ และมีอีกสองคนตายเพราะความซวย ล้วนเป็นเพราะละโมบโลภมากกับกลิ่นหอมของยาวิเศษ"

"เจ้าคนแซ่เหว้ย นายคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะสามารถผลักความรับผิดชอบได้อย่างนั้นเหรอ? พวกเราไม่เคยไม่ให้ค่าตอบแทนในการทำลายค่ายกล ถ้านายยังมีใจคิดจะทำร้ายคนอื่น ฉันแซ่ฝานเป็นคนแรกที่จะไม่ยอม！” ฝานไท่เต๋อพูดเสียงเยือกเย็น

เดิมทีผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิยุทธ์ที่เข้ามาในคีตโลกาถ้ำเทพสถิตมีทั้งหมดยี่สิบคน เหยียนเยว่เอ๋อร์ไม่อยู่ ว่านเหลียนเฉิงตายไปแล้ว ร่วมกับหน้าประตูตำหนักและเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่สูญเสียจักรพรรดิยุทธ์ไปทั้งหมดสามคน ตอนนี้เหลือแค่สิบห้าคนเท่านั้น

ตอนนี้ จักรพรรดิยุทธ์สิบห้าคนก็แบ่งเป็นสามฝ่าย เบื้องหลังของฝานไท่เต๋อมีอาจารย์ของหลายตระกูลใหญ่ในประเทศเทียนหวูคอยสนับสนุน

ข้างกายจักรพรรดิยุทธ์หยวนเฉิงมีอาจารย์หงหมิง และจักรพรรดิยุทธ์นิรนามท่านหนึ่ง

นอกเหนือจากนี้คือคนของเฒ่าประหลาดฉิวสองคน ที่สนิทสนิมกับเหว้ยห้าวหราน

ตอนนี้เหว้ยห้าวหรานกลายเป็นคนที่ทุกคนพุ่งเป้าไปหา เฒ่าประหลาดฉิวเดินออกมา พูดยิ้มเสียงเยือกเย็น："ฉันว่าไอ้หน้าเงินเหว้ยพูดถูก ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเรารีบวิ่งเข้าไป ค่ายกลสังหารที่ซ่อนตัวอยู่ก็คงไม่ทำให้พวกเราบาดเจ็บ"

เห็นเฒ่าประหลาดฉิวพูดเข้าข้างตน เหว้ยห้าวหรานมองเขาด้วยแววตาขอบคุณเล็กน้อย ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันโดยไม่จำเป็นต้องพูดออกมา

เรื่องค่ายกลสังหาร สุดท้ายก็จบลง ถึงแม้อาจารย์หงหมิงและฝานไท่เต๋อมีเจตนาคิดอยากจะหาเรื่องเหว้ยห้าวหราน แต่ว่าขั้นตอนการหาของล้ำค่าหลังจากนี้ ก็ยากที่จะรับประกันว่าจะไม่มีค่ายกลมาคุกคามอีก เวลานี้ยังไม่สามารถขัดแย้งกันได้

เรื่องนี้จบลงไปโดยปริยาย อาจารย์จักรพรรดิยุทธ์สองคนที่ตายไป ก็ถือว่าตายฟรี

นี่คือความโหดร้ายของโลกแห่งการฝึกยุทธ์ ถึงแม้จะเป็นอาจารย์จักรพรรดิยุทธ์ เป็นคนที่เก่งกาจ อายุขัยเกือบสองพันปี แต่เมื่อไม่ระวังตัวเพียงเล็กน้อย ก็จบลงด้วยการตาย

การเดินทางหลังจากนี้ ทุกคนล้วนระมัดระวังตัวมากขึ้น เหว้ยห้าวหรานเองก็ตั้งสติ พบร่องรอยค่ายกลที่ถูกวางเอาไว้ไม่น้อย เพียงแต่ค่ายกลเหล่านี้ล้วนอยู่ในสถานะปิด ไม่ได้เปิด ทำให้คนตกใจ

ในที่สุด พวกเขาก็เดินไปถึงสวนยา มองเห็นยาวิเศษมากมายที่ถูกปลูกไว้ในนายา แววตาของผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิยุทธ์ทุกคน แดงขึ้นมาทันที

“หญ้างูดอกมรกต！”