มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 415

เป็นเวลาเกือบสองปี นับตั้งแต่ถาวหยุนเชียนและว่านเหลียนเฉิงทั้งสองจักรพรรดิยุทธ์ คนหนึ่งถูกหลัวซิวปลด อีกคนถูกฆ่าตาย อาจารย์ตำหนักจื่อก็เสียทรัพยากรเพื่อที่จะรักษาจักรพรรดิยุทธ์ทั้งสอง

หนึ่งในนั้น ก็คือชายชราชุดม่วงคนที่หลัวซิวโจมตีจนบาดเจ็บ ยังมีชายวัยกลางคนอีกคนที่รูปร่างเล็กเตี้ย ก็เป็นแดนจักรพรรดิยุทธ์ขั้นหนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้น จักรพรรดิยุทธ์วัยกลางคนคนนั้น ในขณะนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเช่นกัน ที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้นไม่ใช่เพราะหลัวซิว แต่เป็นจากเรือรบที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้ ถูกเรือรบของมู่จื่อซิวชนเข้าอย่างแรง ผลพวงของการระเบิดของพลังนั้น ส่งผลกระทบต่อเขาโดยตรง

ระดับต่ำกว่าจักรพรรดิยุทธ์ ไม่มีใครเหมาะสมที่จะเป็นศัตรูของเขา ตัวสำนึกของหลัวซิวแทบไม่ต้องลงมือ เพียงแค่ตัวสำนึกกวาดออกไปอาศัยเพียงการโจมตีวิญญาณ ก็สามารถทำลายตัวหยั่งรู้ของคนพวกนั้นได้อย่างง่ายดาย

เมื่อมองเห็นเหล่าศิษย์ของสำนักถูกฆ่าเหมือนหมูเหมือนหมาเช่นนั้น ชายชราชุดม่วงกับชายวัยกลางคน ก็มีสีหน้าของจักรพรรดิยุทธ์ทั้งสองท่าน ต่างก็ซีดเผือดราวกับกระดาษ

อาจารย์หนีไปแล้ว แต่ว่าระดับจักรพรรดิยุทธ์อย่างพวกเขาทั้งสองคน เผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ กลับมีความรู้สึกกลัวอย่างท่วมท้น

โดยเฉพาะชายชราชุดม่วง เขาได้รับรู้ถึงพลังของหลัวซิวด้วยตัวเขาเอง ดังนั้นเขาแทบจะไม่มีอะไรต้องลังเลเลย จึงได้กลายเป็นลำแสง และคิดที่จะหนีไปจากที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว

เพราะเขารู้ดีว่า ตำหนักจื่อจบสิ้นแล้ว เพียงแค่ตัวเขาเองยังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อ ด้วยสถานะของจักรพรรดิยุทธ์ผู้แข็งแกร่ง ไปไหนมาไหนก็อยู่ได้อย่างมีความสุข

ทันใดนั้น ชายชราชุดม่วงรู้สึกได้ถึงรัศมีคุกคามที่มาจากข้างหลัง สีหน้าของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนไป พร้อมทั้งรีบรวบรวมพลังจิตแท้ และปล่อยพลังไปทางด้านหลัง

ปัง!

ภายใต้การกวาดล้างแสงจิตห้าสี พลังจิตแท้แตกซ่าน ร่างของชายชราชุดม่วงนั้นเหมือนกับว่าถูกสายฟ้าฟาด ลอยกระเด็นออกไป

“ไอ้เวรเอ้ย!”

ชายชราชุดม่วงมีเปลวไฟแห่งโมหะลุกโชนขึ้นในใจ เขาคาดไม่ถึงว่าหลัวซิวเขายังไล่ตามไล่ฆ่าเขาอย่างไม่ลดละ

เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก สองนิ้วรีบร้อนบีบตราประทับ พลังจิตแท้สีม่วงมารวมกันตรงหน้าอย่างรวดเร็ว มันกลายเป็นพลังกระบี่สีม่วงที่ยาวกว่าสิบเมตร

เพียงแต่ไม่รอให้ชายชราชุดม่วงได้โจมตี ร่างของหลัวซิวก็ได้หายวับไปจากการรับรู้ของเขา ตามมาด้วยรังสีแห่งความอันตรายที่ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา

“เทเลพอร์ตอีกแล้วหรือ?”

ชายชราชุดม่วงตกใจจนหน้าถอดสี แต่มันก็สายเกินไปที่โต้ตอบอะไรแล้ว

ทันทีที่เขาสังเกตถึงสิ่งที่อยู่ด้านหลัง ก็ถูกหลัวซิวฟาดฟันด้วยความดุร้าย ไม่ต้องพูดถึงบาดแผลที่มีอยู่ก่อนแล้ว แม้ในสมัยรุ่งเรืองของเขา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพลังดาบเช่นนี้ มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหยุดหรือต่อต้าน

ฟุบ!

เลือดพุ่งทะลักออกมาจากปากชายชราชุดม่วง เกราะนักยุทธ์ด้านหลังเดิมทีก็มีรอบบุบอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ถูกโจมตีซ้ำอีกครั้ง เสียงกระดูกที่หักเป็นเสี่ยง ๆ ดังออกมาจากภายในร่างกาย

ความเจ็บปวดอันน่าสยดสยอง ทำให้ใบหน้าของชายชราชุดม่วงบิดเบี้ยวในทันที ในเวลาเดียวกัน ในใจก็รู้สึกหวาดกลัว เพราะการเผชิญหน้ากับการโจมตีระยะใกล้ของหลัวซิว เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะต่อต้านสักนิดเลยด้วยซ้ำ หากเป็นเช่นนี้ เกรงว่าวันนี้คงจะต้องตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

หนี! ต้องหนีเท่านั้นถึงจะรอด!

ชายชราชุดม่วงฝืนบังคับตัวเองให้สงบจิตสงบใจไว้ พลิกมือหยิบฮู้สีม่วงออกมาจากแหวนเก็บของ

นี่คือยันต์วาตะระดับเจ็ด เพราะเจ้าตำหนักจื่อและว่านเหลียนเฉิงคนหนึ่งเจ็บคนหนึ่งตาย ดังนั้นเมื่อตอนที่เขาบรรลุถึงแดนจักรพรรดิยุทธ์แล้ว อาจารย์ก็ได้มอบฮู้ระดับเจ็ดให้กับเขาเพื่อรักษาชีวิตไว้

ในขณะที่ชายชราชุดม่วงหยิบฮู้ระดับเจ็ดอยู่นั้น มุมปากของหลัวซิวก็ยกขึ้นอย่างเยือกเย็น

ไม่ต้องพูดถึงว่าเพียงแค่ฮู้ระดับเจ็ดหนึ่งอัน ต่อให้เป็นความเร็วระดับผู้แข็งแกร่งมกุฏยุทธ์ ก็ไม่สามารถจะเทียบกับความรวดเร็วของปีกทิพย์ไร้มลทินได้

แกรก!