มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 476

วันนี้ ที่หน้าประตูของสำนักเสวียนหยาง มีพลังที่แข็งแกร่งตกลงมา หลี่เสวียนหยางและซุนเชียนซาง ก็รับรู้ได้ในทันที

สวมชุดคลุมสีน้ำเงิน สีหน้าเย็นชา แล้วก็ก้าวเดินไปบนอากาศออกจากสำนักเขาไป “ผู้เพื่อนยุทธ์ป๋ายหลี่ คุณก็ให้ผมรอเสียนานเลยนะ”

ในอากาศตรงหน้าของหลี่เสวียนหยางนั้น มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่อย่างมาดนิ่งไม่ท้าทายใคร ท่าทางดูแข็งกร้าว ราวกับกระบี่คมกริบที่ออกจากฝัก คนนั้นก็คืออาจารย์ของสีชูทง ชื่อว่าป๋ายหลี่หยวนหลง

“มีธุระติดพันเล็กน้อยก็เลยมาช้า” ป๋ายหลี่หยวนหลงยิ้มเบาๆ แล้วก็เปลี่ยนสายตาไปมองซุนเชียนซาง “ดูเหมือนว่าผู้เพื่อนยุทธ์ซุนจะได้รับบาดเจ็บ?”

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ สีหน้าของผู้เพื่อนยุทธ์ซุนก็ดูไม่จืดขึ้นมาทันที “ถ้าผู้เพื่อนยุทธ์ป๋ายหลี่จะมาเป็นห่วงอาการของผม ไม่สู้เอาเวลาไปกังวลกับลูกศิษย์ตัวเองดีกว่า ว่าจะตายด้วยเงื้อมมือของไอ้เดรัจฉานแซ่หลัวนั้นไปแล้วหรือยัง”

ป๋ายหลี่หยวนหลงกระตุกยิ้มเบาๆ “ลูกศิษย์ของผมคงจะไม่เป็นอะไรหนอก มีโคมวิญญาณของเขาอยู่ในมือผมอีกใบ”

“อีกอย่าง ก็แค่คนรุ่นหลังที่มีผลการฝึกตนแค่ระดับราชายุทธ ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล อาศัยแค่มีวิชาค่ายกล สำหรับผมแล้ว ไม่มีค่าให้เอ่ยถึงด้วยซ้ำ”

พอป๋ายหลี่หยวนหลงพูดออกมาแบบนี้ ถึงแม้ในใจของหลี่เสวียนหยางและซุนเชียนซางจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ประชดประชันเขาว่าเป็นคนโอหังอวดดี เพราะว่าป๋ายหลี่หยวนหลงคนนี้ก็เป็นคนที่ร้ายกาจเหมือนกัน ไม่เพียงมีผลการฝึกตนอยู่ที่ระดับมกุฎยุทธ์ ทั้งยังเป็นปรมาจารย์ค่ายกลขั้น7อีกด้วย

นอกจากพวกสำนักที่มีค่ายกลคุ้มเขาระดับ8ไว้คอยปกป้อง กองกำลังอื่นๆ ล้วนไม่อยากไปหาเรื่องกับปรมาจารย์ค่ายกลขั้น7ง่ายๆ เพราะว่าสำหรับปรมาจารย์ค่ายกลขั้น7นั้น ค่ายพิทักษ์เขาระดับ7ก็เหมือนติดตั้งไว้เล่นๆ ถ้าอยากจะทำลายค่ายกล ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

ถึงแม้หลัวซิวจะมีระดับที่เป็นปรมาจารย์ค่ายกลขั้น7เหมือนกัน แต่ผลการฝึกตนไม่พอ ดังนั้นก็เลยถูกค่ายพิทักษ์เขาระดับ7ของสำนักเสวียนหยางรั้งตัวไว้หนึ่งชั่วยามโดยไม่มีทางทำลายได้

“ในเมื่อผู้เพื่อนยุทธ์ป๋ายหลี่มาแล้ว ก็เชิญเข้ามาคุยกันข้างในเลยเถอะ” หลี่เสวียนหยางยกมือทำความเคารพ แล้วผายมือเชื้อเชิญ