มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 477

“หินตรีภพมีเพียง3ก้อน ผมหมายความว่า ในเมื่อทุกคนลงมือพร้อมกันแล้ว ทางที่ดีที่สุดก็คือแบ่งกันคนละก้อน” หลี่เสวียนหยางพูดต่อ

พอได้ยินดังนั้น ป๋ายหลี่หยวนหลงก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันให้เขาได้เอ่ยปาก หลี่เสวียนหยางก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ผลประโยชน์ต่างๆ ยังคงแบ่งกันเหมือนกับที่ผ่านมา ไม่รวมหินตรีภพ แต่เป็นพวกทรัพยากรและของล้ำค่าที่ได้จากสำนักฉางเหอเท่านั้น”

หลี่เสวียนหยางพูดจนจบ จากนั้นก็มองไปยังป๋ายหลี่หยวนหลง “ผู้เพื่อนยุทธ์ป๋ายหลี่คิดว่าเป็นอย่างไร? อย่างไรเสียหินตรีภพก็มีแค่3ก้อน คงจะไม่ให้ผู้เพื่อนยุทธ์ซุนออกแรงไปเปล่าๆ หรอกนะ?”

“ถึงแม้การทำลายค่ายพิทักษ์เขาของสำนักฉางเหอจะอาศัยกำลังคุณเป็นหลัก แต่สำนักฉางเหออยู่รอดมาได้หลายปี คงจะไม่ใช่แค่อาศัยค่ายพิทักษ์เขาอย่างเดียวหรอก”

“ได้ อย่างนั้นก็ทำตามที่คุณว่ามาเลย” สุดท้ายป๋ายหลี่หยวนหลงก็ไม่ได้คัดค้าน

ถึงแม้ปรมาจารย์ค่ายกลขั้น7จะสามารถทำลายค่ายพิทักษ์เขาในระดับเดียวกันได้ แต่มีข้อแม้ว่า ค่ายกลนี้จะต้องไม่มีผู้แข็งแกร่งมากำกับค่ายกล

ตอนนี้อาจารย์สำนักฉางเหอได้รับบาดเจ็บหนัก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ถ้าอาจารย์สำนักฉางเหอมากำกับค่ายกลเอง ต่อให้เป็นป๋ายหลี่หยวนหลง ก็ไม่มีทางทำลายค่ายกลได้

……

ทางทิศใต้ของประเทศเทียนหวู สายน้ำที่ไหลเชี่ยวพาดผ่านเทือกเขาแห่งหนึ่ง

แม่น้ำสายนี้กว้างมาก ที่กลางสายน้ำ มียอดเขาแห่งหนึ่งสูงเทียมฟ้า มีชื่อว่า ยอดเขาเทียนเหอ

ที่แห่งนี้ ก็คือก็คือที่ตั้งสำนักเขาของสำนักฉางเหอ รวบรวมพลังจิตฟ้าดินทั้งแปดทิศ โดยเฉพาะพลังจิตธาตุน้ำมีความเข้มข้นมาก ดังนั้นลูกศิษย์ของสำนักฉางเหอ ส่วนมากก็จะฝึกวิชาที่เกี่ยวข้องกับธาตุน้ำ

ตอนนี้ยอดเขาเทียนเหอเดี๋ยวมีเดี๋ยวหาย แสงสีฟ้าที่สะท้อนจากน้ำ ปกคลุมยอดเขานี้ไว้ มีหมอกหนาแน่น มองเห็นไม่ชัดเจน

หลังจากที่อาจารย์สำนักฉางเหอถูกหลี่เสวียนหยางและอาจารย์ตำหนักจื่อร่วมมือกันโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ สำนักฉางเหอก็เปิดค่ายพิทักษ์เขา ปิดผนึกยอดสำนักเขาไว้ และปลีกตัวออกจากโลกภายนอก

สถานการณ์แบบนี้ ลูกศิษย์ของสำนักฉางเหอก็ล้วนถูกห้ามออกไปด้านนอก