มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 620

หลัวซิวไม่ได้สนใจเจียงหวูจี้ผู้นี้ หากอีกฝ่ายต้องการแย่งวรยุทธ์ของตนก็ต้องมาดูกันทีหลังว่าเขามีความสามารถเพียงพอหรือไม่

แต่ความรู้สึกของการถูกคนจดจ้องอยู่นั้น ทำให้หลัวซิวรู้สึกอึดอัดใจ เขาหันไปมองเจ้ายุทธจักรอัคคีหวูซิว หากไม่ได้เป็นเพราะภูตอัคคีเปลวเยือกนั่น เหตุใดเขาต้องมาแสดงไพ่เด็ดมากมายของตัวเองเพื่อดึงดูดสายตาของคนอื่นด้วยเล่า

ตามแผนการเดินของเขา ขอเพียงได้มีรายชื่อว่าฝึกตนอยู่ในแดนศักดิ์สิทธิ์ชั้นล่างก็เพียงพอแล้ว ทว่าคราวนี้เขากลับมาเพื่อแย่งตำแหน่งผู้นำอันดับหนึ่ง

การแย่งเข้าไปอยู่ในสิบอันดับแรกครั้งนี้ ไม่ได้หมายความว่าชนะหนึ่งสนามแล้วจะสามารถยกระดับขึ้นได้แล้ว แต่ทุกคนจะต้องประลองกับอีกเก้าคนที่เหลือที่มีความสามารถโดดเด่น การจัดลำดับรายชื่อจะอาศัยจำนวนผลแพ้ชนะ และความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้มาเป็นตัวตัดสิน

“หลัวซิว ซางหลัน!”

ลำดับของการประลองเปลี่ยนแปลงไป ไม่นานหลังจากนั้นก็มาถึงการต่อสู้สนามที่สองของหลัวซิว

“ซางหลัน?”

เมื่อได้ยินชื่อนี้หลัวซิวจึงหันไปมองยังชายชุดม่วงที่ใบหน้าเคลือยรอยยิ้มอยู่โดยอัตโนมัติ

ขณะที่หลัวซิวหันไปมองอีกฝ่าย ชายชุดม่วงที่มีนามว่าซางหลันก็หันมามองเขาเช่นกัน

การได้เข้ามาเป็นสิบอันดับแรกนั้น ตามกฎของการประลองแล้ว คนทั้งสองย่อมรู้ดีว่าไม่ช้าก็เร็วคึกครั้งนี้จะต้องเวียนมาถึง

ในตอนก่อนที่เขาอยู่ที่ภัตตาคารเทียนอีนั้น ซางหลันก็รู้สึกเช่นกันว่าหลัวซิวไม่ธรรมดา และสุดท้ายก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้

“พี่ซางหลัน สู้ๆ”

ในกลุ่มคนที่มาชมการประลองด้านล่าง สาวน้อยกระโปรงแดงยิ้มฟันขาวกำลังโบกมือมา ดวงตาเป็นประกายใสของนางจ้องไปที่ซางหลันที่อยู่กลางสนาม ในดวงตาของนางนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม

“หลัวซิว สู้ๆ”