มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 87

ถึงพูดว่าลู่เฟยเฉินไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วย เพราะมีอุปสรรคเป็นกฎของนอกสำนักเซียวเหยา พูดกันตามเหตุผล จึงไม่ได้ทำผิดอะไร

แต่หลัวซิวเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับน้ำใจ เขาคิดว่ากฎที่ว่า ไม่ใช่ว่าจะทำลายไม่ได้ แต่ลู่เฟยเฉินไม่ยอมทำลายต่างหาก หรือไม่ก็เข้าใจว่าคนอย่างหลัวซิว ไม่คุ้มค่ากับการทำลายกฎ

มองศพหลินจิงหยุน นอนท่ามกลางกองเลือด หลัวซิวเก็บเกราะแขนและกระบี่ยุทธ์ของอีกฝ่ายขึ้นมา

บนเวทีดวลความเป็นตาย เมื่อฆ่าอีกฝ่ายตาย สามารถเอาทุกอย่างของอีกฝ่ายได้ นี่ก็เป็นกฎเช่นกัน

ลู่เมิ่งเหยาช่วยประคองหลัวซิว ลงจากเวทีดวลความเป็นตาย กลุ่มคนแหวกทางเดินให้โดยอัตโนมัติ

หลัวซิวเพิ่งกลับมาถึงที่พักของตัวเอง ลู่เฟยเฉิน นายท่านของนอกสำนักก็มาถึงที่นี่

“เมิ่งเหยา ออกไปก่อน ฉันมีเรื่องอยากคุยกับหลัวซิวเป็นการส่วนตัว” หลังเข้ามา ลู่เฟยเฉินจึงเอ่ยขึ้น

ลู่เมิ่งเหยาไม่ได้พูดอะไร มองหลัวซิว แล้วมองพ่อของตัวเอง จากนั้นจึงพยักหน้า เดินออกจากห้อง และปิดประตูลง

ภายในห้องสะอาดธรรมดาๆ ลู่เฟยเฉินมองหลัวซิว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นายอันตรายเกือบโดนฆ่าบนเวทีดวลความเป็นตาย แต่ฉันไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วย นายรู้สึกไม่พอใจหรือเปล่า”

หลัวซิวคิดไม่ถึงว่าลู่เฟยเฉิน จะพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้

แต่สิ่งที่ทำให้ลู่เฟยเฉินคิดไม่ถึงคือ หลัวซิวส่ายหน้า “เจ้าสำนักทำไปตามกฎ ไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยผม เป็นสิ่งที่ถูกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ผมเป็นลูกศิษย์ที่เพิ่งเข้าสำนัก ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าสำนัก จะช่วยผมทำไมล่ะ”

สำหรับการนิ่งดูดายเรื่องความตาย ของลู่เฟยเฉิน แน่นอนว่าหลัวซิวไม่พอใจ แต่เขาพูดออกมาเช่นนี้ ก็เป็นคำพูดในใจเขาเหมือนกัน

ลู่เฟยเฉินขมวดคิ้ว “นายไม่รู้สึกเลยเหรอ นายเป็นผู้มีพระคุณ ที่ช่วยชีวิตลูกสาวฉัน ฉันควรยื่นมือไปช่วยนาย ถึงจะถูกไม่ใช่หรือไง”

หลัวซิวยังคงส่ายหน้า “เจ้าสำนักเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่เคยคิดว่าการรักษาโรคชีพจรขาดธาตุไฟ ให้ลู่เมิ่งเหยาจนหายดี เพราะหวังสิ่งตอบแทน”

“ไม่หวังสิ่งตอบแทนงั้นเหรอ” เมื่อลู่เฟยเฉินได้ยินประโยคนี้ เขากลับส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “คนอย่างลู่เฟยเฉินรู้จักคนมานับไม่ถ้วน นายบอกว่าไม่หวังสิ่งตอบแทน แสดงว่านายยิ่งคิดร้าย!”

“ฉันดูออกว่าลู่เมิ่งเหยาชอบพอนาย แต่ถ้านายคิดว่าการทำแบบนี้ จะสามารถใช้ฉันเป็นที่พึ่งนอกสำนักเซียวเหยา ทำตัวสูงส่งโดยไม่หวาดกลัวอะไร งั้นนายคิดผิดแล้ว!”

คำพูดของลู่เฟยเฉินรุนแรงมาก ไม่มีโอกาสให้หลัวซิวได้มีโอกาสโต้เถียงสักนิด

“ไม่ว่าจะพูดยังไง นายรักษาโรคชีพจรขาดธาตุไฟ ให้เมิ่งเหยาจนหายดี ฉันสามารถให้สิ่งที่นายต้องการ ตั้งแต่นี้ต่อไป ระหว่างนายกับเมิ่งเหยา ต้องสลัดทิ้งให้หมด ไม่ติดหนี้อะไรต่อกัน!”

ขณะพูด ในมือของลู่เฟยเฉินมีแหวนเก็บของ เขาเอาแหวนวางบนโต๊ะข้างๆ แล้วพูดว่า “ยาและหินพลังจิตในแหวนเก็บของ เพียงพอที่จะทำให้นายฝึกตนถึงแดนพรสวรรค์”

ลู่เฟยเฉินรู้ดี สมบัติชิ้นนี้ สามารถทำให้จอมยุทธ์พรสวรรค์ใจเต้น ในโลกนี้จอมยุทธ์ระดับชี่ไห่ ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน

แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางของหลัวซิว กลับพบว่าตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้าของหลัวซิวราบเรียบ ถึงเขาจะพูดมูลค่าของในแหวนเก็บของ แต่อีกฝ่ายยังคงนิ่ง

“ทำไม อย่าบอกนะว่านายยังคิดว่าไม่พอ” ลู่เฟยเฉินขมวดคิ้วอีกครั้ง เขารู้สึกว่าเจ้าเด็กหลัวซิว โลภมากเกินไปแล้ว

หลัวซิวมองลู่เฟยเฉิน เขารู้ว่าถึงตัวเองพูดอีกว่าไม่หวังสิ่งตอบแทนจริงๆ ลู่เฟยเฉินคงไม่เชื่อตัวเอง หรือบางทีสำหรับคนอย่างลู่เฟยเฉิน คนบนโลกนี้ ล้วนเห็นผลประโยชน์เป็นเรื่องสำคัญ