มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 88

“เจ้าสำนักบาดเจ็บ เหลือเวลาอีกไม่มากงั้นเหรอ” ลู่เมิ่งเหยามีสีหน้าตกใจ “เจ้าสำนักเป็นผู้แข็งแกร่งที่เหยียบอยู่แดนราชันแห่งโลกยุทธ์ ทำไมถึงบาดเจ็บได้ล่ะ”

สำหรับเทือกเขาจิ่วเฟิ่งที่พ่อพูดถึง ลู่เมิ่งเหยากลับไม่เคยได้ยินมาก่อน

“สำนักเซียวเหยาครองเขตการปกครองหยุนหลง คงหนีไม่พ้นผลการฝึกตนในโลกยุทธ์ อันแข็งแกร่งของเจ้าสำนัก ดังนั้นข่าวนี้โดนปิดเอาไว้ มีพวกคนในสำนักจำนวนน้อยเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้”

แววตาของลู่เฟยเฉินฉายแววตักเตือน “ถ้าข่าวแพร่ออกไป ไม่เพียงแต่อำนาจในเขตการปกครองหยุนหลง จะเกิดการสั่นคลอน อำนาจในเขตต่างๆ ของประเทศเทียนหวู อาจทำเรื่องไม่ดีกับสำนักเซียวเหยาด้วย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่เมิ่งเหยาพยักหน้าอย่างจริงจัง เป็นการบอกว่าตัวเองไม่เอาข่าวนี้ไปบอกใครแน่นอน

ลู่เฟยเฉินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดต่อ “อาการบาดเจ็บของเจ้าสำนัก ไม่สามารถฟื้นคืนกลับมาได้อีก เมื่อร่วงลงมา สำนักเซียวเหยาไร้ผู้นำ เจ้าสำนักคนต่อไป ต้องเลือกจากผู้อาวุโสพวกนั้น บรรดาผู้อาวุโสในสำนัก โดยดูจากผลการฝึกตนและอำนาจสูงสุดของผู้อาวุโสสองท่าน”

“ผู้อาวุโสสองท่านนี้ แบ่งเป็นตี๋ซือกู่กับขงชิงหยู ผลการฝึกตนของผู้อาวุโสสองท่านนี้ ไม่ต่างกันเท่าไร มีลูกศิษย์และผู้คุ้มครอง ทั้งในและนอกสำนัก สำหรับการมอบตำแหน่งเจ้าสำนัก ต้องมีการแย่งชิงอยู่แล้ว”

“เหมือนตอนนี้ ทั้งในและนอกสำนัก ไม่ว่าจะเป็นการดูแล ฝ่ายบู๊ ล้วนมีผู้อาวุโสเป็นผู้ดูแล เลือกผู้อาวุโสที่เกื้อหนุนกัน ส่วนคนที่พ่อแกสนับสนุน คือผู้อาวุโสขงชิงหยู”

เมื่อได้ฟังจบ ในที่สุดลู่เมิ่งเหยาก็เข้าใจ

พ่อเป็นผู้สนับสนุนฝ่ายขงชิงหยู ส่วนผู้ดูแลนอกสำนัก อย่างจางหลู่เหลียง เห็นได้อย่างชัดเจนว่าน่าจะเป็นผู้สนับสนุนฝ่ายผู้อาวุโสตี๋ซือกู่

ถึงฐานะของจางหลู่เหลียงจะต่ำต้อย แต่ในสถานการณ์สำคัญเช่นนี้ ผู้อาวุโสตี๋ซือกู่ต้องปกป้องฝ่ายตัวเองอยู่แล้ว เพื่อที่จะได้รับการสนับสนุนด้วยความภักดียิ่งขึ้น ทำให้พวกคนที่สนับสนุนเขารู้ว่า เลือกสนับสนุนตี๋ซือกู่ เป็นการเลือกที่ถูกต้องแน่นอน

ลู่เมิ่งเหยาก็คิดไม่ถึงเช่นกัน นี่ยังสร้างความวุ่นวาย เรื่องช่วงชิงอำนาจระหว่างฝ่ายในสำนัก

ผู้อาวุโสขงชิงหยูมีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง ยังเป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณกับลู่เฟยเฉิน พ่อของเธอ ในฐานะที่เป็นศิษย์ สถานการณ์สำคัญเช่นนี้ ต้องยืนข้างอาจารย์อยู่แล้ว

ถึงฐานะนอกสำนัก เทียบไม่ได้กับในสำนัก แต่ก็ยังเป็นตัวแปรสำคัญ ดังนั้นการสนับสนุนของลู่เฟยเฉิน เป็นปัจจัยใหญ่ ที่จะทำให้ขงชิงหยูได้ตำแหน่งเจ้าสำนักหรือไม่

“ถึงอาจารย์มีฉันสนับสนุน แต่เก้าผู้อาวุโสในสำนัก คนที่สนับสนุนเขา มีเพียงแค่สองท่านเท่านั้น”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ลู่เฟยเฉินถอนหายใจ แล้วพูดว่า “อาจารย์มีพระคุณกับฉันอย่างใหญ่หลวง แต่ก่อนถ้าไม่ได้รับคำแนะนำ ช่วยเหลือจากอาจารย์ จะมีลู่เฟยเฉินในวันนี้หรือ”

“แต่ฐานะของผู้อาวุโสในสำนักช่างสูงส่ง อาจารย์มีผู้สนับสนุนเพียงสองคน แต่ตี๋ซือกู่มีผู้สนับสนุนตั้งห้าคน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด การช่วงชิงตำแหน่งเจ้าสำนัก อาจารย์ต้องพ่ายแพ้แน่นอน”

“และถ้าพ่ายแพ้ ตี๋ซือกู่ได้ครองตำแหน่ง ต้องกดขี่ฝ่ายอาจารย์แน่นอน รวมถึงฉันก็ต้องโดนร่างแหไปด้วย มีภัยได้ทุกเมื่อ!”

เมื่อได้ยินที่พ่อพูด ลูเมิ่งเหยาสัมผัสได้ถึงความเกี่ยวข้องอย่างรุนแรงในเรื่องนี้

อำนาจใหญ่อย่างสำนักเซียวเหยา เป็นเรื่องปกติที่มีการช่วงชิงอำนาจ ผู้ชนะกดขี่ฝ่ายของผู้แพ้ เพื่อทำให้ฐานะตัวเองมั่นคง เป็นเรื่องที่ปกติมาก

แต่เรื่องทั้งหมด เกี่ยวข้องอะไรกับฉันและหลัวซิวล่ะ

ตอนลู่เมิ่งเหยากำลังครุ่นคิดปัญหานี้ ลู่เฟยเฉินเอ่ยขึ้นช้าๆ “เก้าผู้อาวุโสในสำนัก มีสามผู้อาวุโส ที่มีความสัมพันธ์ดีมาก สาบานเป็นพี่น้องระหว่างกันและกัน สมัยหนุ่มๆ ฝ่าอันตรายกันมาหลายต่อหลายครั้ง”

“หนึ่งในผู้อาวุโส มีหลานชายอยู่คนหนึ่ง ชื่อโกวจินชวน ได้รับการเอ็นดูจากสามผู้อาวุโสเป็นอย่างมาก ตอนนี้เป็นศิษย์ในสำนัก”

“สองสามวันก่อนหน้านี้ ผู้อาวุโสโกวมาหาฉัน บอกว่าหลานชายชอบแกมานานแล้ว ถ้าสานสัมพันธ์กันได้ ผู้อาวุโสโกวจะไปพูดเกลี้ยกล่อมพี่น้องร่วมสาบานอีกสองคน ให้มาอยู่ฝ่ายอาจารย์”

พูดมาถึงขนาดนี้ สมมติลู่เมิ่งเหยาจะโง่แค่ไหน ก็เข้าใจความหมายที่พ่อพูด ยิ่งไปกว่านั้น เธอฉลาดเป็นกรด