มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 997

โครงกระดูกโบราณนี้ทั่วทั้งร่างเป็นสีดำทอง พลังกดขี่ของเทพสงครามอันไร้ที่สิ้นสุด ก็ได้แผ่กระจายออกมาจากโครงกระดูกโบราณนี้ บนร่างของเขาสวมเกราะนักยุทธ์สีเหลืองทอง เหมือนกับเกราะนักยุทธ์ในตอนนั้นที่หลัวซิวได้เห็นตอนที่พบม้วนหยกสีทอง

เห็นได้ชัดว่า เกราะนักยุทธ์ชุดนี้หลังจากบินหนีไป มันก็คืนสู่ร่างของเจ้านายตนเอง

ไม่ต้องสงสัย โครงกระดูกนี้ก็คือซากโครงกระดูกของเทพสงครามเอกภพ

ว่าตามบันทึกในม้วนหยก ในตอนที่เทพสงครามเอกภพเผชิญหน้ากับความตาย ร่างกายได้รับพิษร้ายแรง พิษร้ายแรงชนิดนี้ใช้ผลการฝึกตนหาที่เปรียบไม่ได้ของเขายังเป็นการยากที่จะถอนพิษได้ ในท้ายที่สุดจึงได้ตายลงเพราะยาพิษ

เทพฟ้าถึงแม้จะตายไปแล้ว ร่างเนื้อก็จะไม่สูญสลายไป แต่เลือดเนื้อของเทพสงครามเอกภพทั้งหมดกลับถูกพิษร้ายแรงกัดกินจนสิ้น ถึงแม้ว่ากระดูกรบสีเหลืองทองของเขาจะอยู่ยงคงกระพัน ก็ถูกกัดกินจากพิษร้ายแรง กลายเป็นสีดำทอง

นอกจากโครงกระดูกและรูปปั้นแล้ว ปริภูมิทั่วทั้งภายในตำหนักกว้างใหญ่ไพศาลมาก แต่กลับว่างเปล่าไม่มีสิ่งใด

ทันใดนั้น หลัวซิวก็สัมผัสได้ว่ากาลเวลารอบกายของตนเกิดการเปลี่ยนแปลง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้เห็นต่างหายไปจนหมด ร่างกายของเขาปรากฏขึ้นกลางปริภูมิสีขาวสว่างไสว

ราวกับว่าในขณะนี้เวลาได้หยุดลง ทำให้หลัวซิวอดที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันไม่ได้

และในนาทีนี้เอง หลัวซิวเห็นแสงสีทองปรากฏต่อหน้าเขา แสงสีทองนี้เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ และกลายเป็นรูปร่างของชายหนุ่มในที่สุด

ชายผู้นี้มีไว้ผมสั้น ใบหน้างดงามทว่าคมเข้ม ร่างกายกำยำ ออร่าบนร่างกายของเขาเป็นเหมือนสัตว์ป่าดุร้ายและทรงพลัง

“คาดไม่ถึงว่าผู้ที่สามารถมาถึงที่แห่งนี้ได้ กลับเป็นคนแบบเจ้า” สายตาของชายหนุ่มร่างกายกำยำจ้องมองมายังหลัวซิว น้ำเสียงหยาบกระด้าง

หลัวซิวก็จ้องมองไปยังอีกฝ่ายเช่นกัน ในสมองพลันปรากฏภาพของซากกระดูกเทพสงครามเอกภพ หากว่าเลือดเนื้อเกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง คงจะเหมือนกับชายหนุ่มรูปร่างกำยำที่ยืนอยู่ตรงหน้าพอดิบพอดี