มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 113

“มู่เซิ่ง ระวัง！”

ก่อนเสียงปืนจะดัง ที่ข้างหูเขา มีเสียงร้องด้วยความตกใจของเจียงหว่านดังเข้ามาอย่างฉับพลัน

เธอมาทำไมนั่น？

มู่เซิ่งตกใจสะดุ้ง หันกลับไปดูทันที

เจียงหว่านกลับย้อนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ในจังหวะที่หั่วจี กำลังจะลั่นไก ได้คว้ากระชากแขนของเขาไว้ ลูกกระสุนเบี่ยงออกไป ยิงใส่เข้าไปกับต้นไม้

“อีนางแพศยา หาที่ตายหรือไง！”

กลับเห็นเป็นผู้หญิงไม่กลัวตายเข้ามาขัดขวาง หั่วจีโกรธจัด ออกแรงสะบัดมือของเจียงหว่านหลุดออก หันปืนยิงใส่เธอ

ลูกกระสุนยิงแถกผ่านช่วงน่อง เลือดสาดกระเซ็น！

“เจียงหว่าน！”

มู่เซิ่งตาถลึงโตแทบฉีก

กระสุนนัดนี้เจ็บแปลบเข้าไปสุดขั้วหัวใจ ยิ่งไปกว่าที่ตัวเขาเองโดนยิง

“ไอ้แม่งนี่ มันลนหาที่ตายแล้ว！”

ในขณะนั้นเอง หั่วจีหันปากกระบอกปืนขวางมาทันที คิดตั้งใจจ่อไปที่มู่เซิ่ง จัดการยิงเขาให้ตายก่อน

แต่แค่เพียงชั่วจังหวะหยุดแวบเดียวนั้นเอง ก็ได้กลายเป็นโอกาสลงมือให้กับมู่เซิ่ง！

ส้วบ！

แขนของเขาเสือกขึ้นไปข้างหน้า เลือดสดสาดกระจาย

กระบี่กระหายเลือด！

ไม้ตายที่มู่เซิ่งเก็บไว้จนถึงขณะนี้！

หั่วจียกปืนขึ้นตามที่ใจสั่ง แต่เสียดายในครั้งนี้ เขาหมดโอกาสแล้ว ในตอนจะเหนี่ยวไก กระแสเงาเลือดปาดผ่านคอของเขาไป หลังจากนั้น เขารู้สึกทั้งตัวอ่อนลงและหมดแรง ทรุดฮวบลงกับพื้น ความมืดที่มองไม่เห็นที่สิ้นสุด โถมใส่เข้าในสายตา

จวบจนกระทั่งหมดลมหายใจ นิ้วของเขาก็ยังคงคาอยู่ที่ไกปืน ไม่ได้เหนี่ยว

ทุกอย่างจัดการเสร็จสรรพ มู่เซิ่งอ่อนระทวยนั่งอยู่กับพื้น ปากหอบหายใจอย่างรุนแรง กระบี่กระหายเลือดได้ถูกเก็บเข้าในแขนแล้ว ความเร็วที่เร็วเอามาก ๆ เจียงหว่านได้แต่เพียงรู้สึกถึงกระแสเงาเลือดที่วาดผ่านไป ยังไม่ทันเห็นชัดว่าเป็นอะไรเลย

“มู่เซิ่ง นายไม่เป็นอะไรนะ？”

เจียงหว่านมองไปที่แขนของมู่เซิ่ง ใจให้สุดเจ็บปวด “ต้องไปโรงพยาบาลไหม？ฉันจะแบกนายไปเดี๋ยวนี้เลย！”

พูดจบ เธอไม่รู้ไปเอากำลังแรงมาจากไหน ขนาดอุ้มมู่เซิ่งขึ้นมาได้ ทำท่าจะมุ่งไปโรงพยาบาล

“ไม่เป็นอะไร”

มู่เซิ่งส่ายหน้า อดไม่ได้ทำแยกเขี้ยวยิงฟันใส่เข้าให้

กระสุนปืนนัดนี้ยิงไปถูกเอาจุดที่เขาซ่อนกระบี่กระหายเลือดอยู่พอดี ถึงแม้ลูกกระสุนปืนจะถูกกระบี่กระหายเลือดเด้งกระดอนกลับออกไป แต่ตอนที่ชักกระบี่กระหายเลือดออกมาในฉับพลันนั้น กระทบถูกบาดแผล มันก็ต้องเจ็บอยู่

ก็ยังโชคดีที่ได้มีกระบี่เล่มนี้ ไม่งั้นคืนนี้ ไม่ตายก็ต้องเจ็บกันหนัก！

“แล้วเธอมายังไงนี่？”

คว้าฉีกเอาผ้าออกมาพันแผลที่แขนไว้เรียบร้อย มู่เซิ่งเหลือบไปดูที่ขาเจียงหว่าน ชะงักตกใจ ที่บริเวณน่องเจียงหว่าน มีรอยกระสุนปืนเฉียดบาดเป็นแผลยาวประมาณสิบเซ็นต์ เลือดสด ๆ ไหลไม่หยุด ทำเอาเขาปวดใจเป็นนัก

“ไม่เป็นไร แค่แผลบาดเท่านั้น”

เจียงหว่านพูดอย่างไม่ใส่ใจ สายตามองจ้องเขม็งที่มู่เซิ่ง ในใจร้อนเร่าเหมือนไฟสุม

เธอเกิดสังหรณ์ใจว่าเหตุการณ์ไม่เข้าท่า ฉะนั้นตอนที่หั่วจียิงปืนออกไปนัดแรกนั้น เจียงหว่านพอดีหวนกลับมาทันเห็นภาพที่มู่เซิ่งขวางทางปืนไว้ สองตาทอประกาย เป็นความรู้สึกถึงความน่าภาคภูมิที่ไม่น่าเชื่อ

มู่เซิ่ง.....เขาถึงขนาดยอมขวางทางปืนเพื่อปกป้องคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย！

สาวรุ่นเป็นส่วนใหญ่มักมีวาดฝันกับผู้ชายในอนาคตของตัวเอง ต้องมีความเป็นพระเอก และพฤติกรรมของมู่เซิ่งนี้ แม้จะหุนหันพลันแล่นไปหน่อย แต่มันเป็นเรื่องที่ใช่เลยในใจของเจียงหว่าน ขอบเขตขวางกั้นทางใจของเธอถูกทลายหมดสิ้น

เพื่อป้องกันการที่มู่จงหยุนจะมีการว่าจ้างพวกทหารรับจ้างอื่นมาอีก อาจเกิดเหตุที่ไม่คาดคิดได้ มู่เซิ่งไม่ยอมเสียเวลาอยู่ที่นี่ เรียกรถรับจ้างสาธารณะคันหนึ่ง รีบเดินทางกลับบ้านพร้อมกับเจียงหว่าน