มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 230

ความสามารถของมู่เซิ่ง และก็ทำให้กู่คูหรานรู้สึกถึงการจ้องตาเป็นมัน

แต่เขาก็รู้ว่า เมื่อสักครู่ที่ตัวเองดูถูกมู่เซิ่ง มู่เซิ่งจะต้องเก็บความแค้นไว้ในใจ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าไปหาโดยตรง จึงขอให้เวยปิงเอ๋อร์ขอโทษมู่เซิ่ง และกระชับความสัมพันธ์ของทั้งคู่

แต่ทว่า สิ่งที่ทำให้กู่คูหรานคิดไม่ถึง เวยปิงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับแสดงกิริยาท่าทางเย็นชาอย่างกับคนแปลกหน้า

ในขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ในคำพูด ไม่มีความอดทน เปิดเผยจนหมดเปลือก “กู่คูหราน ก่อนหน้านี้คุณด่าพี่มู่เซิ่ง ตอนนี้ยังจะให้เขาแนะนำคุณอีกเหรอ? พอสักทีเหอะ!”

“คุณ คุณ...” กู่คูหรานโกรธจนตะลึงไปเลย

สำหรับเรื่องนี้ เวยปิงเอ๋อร์ก็ทำเสียงเหอะอย่างเย็นชา

จากนั้นก็หันหลังเดินตามเงาหลังมู่เซิ่งไป เหลือไว้เพียงกู่คูหรานยังคงยืนอยู่ที่เดิม

จนกระทั่งเงาร่างของทั้งสองคนหายไปจากสายตาของกู่คูหราน กู่คูหลานจึงสะบัดแขนเสื้อออก และด่าออกมาด้วยความโกรธ “สารเลว!”

เขาโกรธมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ตอนที่เพิ่งมาถึง คุณเดวี่ได้รับมู่เซิ่งไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนที่ไป ก็เป็นคุณเดวี่ที่ขับรถไปส่งมู่เซิ้งที่เมืองเยี่ยนจิง

และเมื่องานเลี้ยงจบลง...มู่เซิ่งก็นำของไป จนถึงบ้านตระกูลมู่

“แอ๊ด---”

ผลักประตูไม้ที่ทั้งหนักและหนาออก ห้องนี้เป็นห้องที่เงียบมากๆ ในวันปกติ จะเป็นสถานที่ของผู้นำตระกูลมู่ในจัดการกับเรื่องสำคัญๆ หรือสถานที่ที่อยู่ลำพัง แต่วันนี้เป็นเพราะมู่เฉินเทียนไม่สบาย ก็เลยว่าง

“ตอนนี้ กลับกลายเป็นฉันที่ใช้เป็นสถานที่ที่กลั่นยา”

มู่เซิ่งเดินเข้าไปในห้องเงียบ แม้ว่าห้องเงียบสงบนี้อยู่ใต้ดิน แต่ก็มีเครื่องปรับอากาศ หน้าหนาวจะอบอุ่น หน้าร้อนจะเย็นสบาย สภาพแวดล้อมเงียบสงบ การพักที่นี่จะทำให้รู้สึกว่าสงบจิตสงบใจ

“ห้องลับแห่งนี้ มีแค่ฉันและพ่อที่มีคุณสมบัติที่จะเข้ามาได้ หากอยู่ในนี้ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกคนอื่นรบกวนในการกลั่นยา”

หลังจากที่กวาดสายตามองไปรอบๆ มู่เซิ่งก็พูดพึมพำ

ของที่จัดไว้บนโต๊ะ ยังคงเป็นความเคยชินของพ่อ มีแม้กระทั่งรูปถ่ายของมู่เซิ่งเมื่อตอนที่เขาเข้าร่วมกองทัพ เห็นได้ชัดว่าเมื่อเขาสมัครเป็นทหาร พ่อมักจะให้ความสนใจกับเขา แต่เพราะตระกูลมู่ จึงไม่สามารถเจอหน้ากันได้

หลังจากวางของบนโต๊ะลงในลิ้นชักอย่างระมัดระวังแล้ว มู่เซิงก็นั่งไขว่ห้าง

เขาหยิบกล่องไม้สองกล่องที่บรรจุยาออกมาจากกระเป๋าเป้ของเขา และวางเตาหลอมยาไว้ในห้องเงียบๆ ทันใดนั้นพลังสายเลือดอันแข็งแกร่งได้แผ่ซ่านไปทั่วอากาศ เติมเต็มพื้นที่โดยรอบ

“เตาหลอมยานี้ ตามที่หลิ่วเทียนเย่าพูด ต่างก็ถือว่าเป็นพวกเตาหลอมที่ผ่านเกณฑ์ ใช้มากกว่าเตาหลอมทองแดงที่ฉันเคยใช้อีก ต้องการให้ดีขึ้นไม่รู้ว่าเป็นกี่เท่า” เมื่อมองไปที่เตาหลอมยาอีกครั้ง มู่เซิ่งพูดกับตัวเอง

สำหรับนักกลั่นยาแล้ว เตาหลอมยาที่ดี ในระหว่างที่กำลังกลั่นยา ดูจะมีความสำคัญเป็นพิเศษ

และเตาหลอมยา ที่นำเข้าได้รับการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ! เนื่องจากเตาหลอมยานี้ต้องใช้วิธีการที่ลึกลับอย่างยิ่งในการสร้างมันขึ้นมา วิธีพิเศษเช่นนี้ แม้ว่าเทคโนโลยีสมัยใหม่ก็ผลิตออกมาไม่ได้ ดังนั้นเตาหลอมยาที่ผ่านเกณฑ์ ในตลาดราคาแพงมาก

“เมื่อมีเตาหลอมยาชั้นหนึ่ง ฉันกลั่นยาเม็ดฟื้นฟู เม็ดที่สอง ประสิทธิภาพสามารถเพิ่มได้อย่างน้อย 50% และซึ่งสามารถรักษาอาการป่วยของพ่อได้แน่!” ดวงตาของมู่เซิ่งส่องประกาย

เขายื่นมือไปตบเตาหลอมยา ภายใต้เตาหลอมยา จู่ๆก็มีเพลิงยาโผล่ออกมา สมุนไพรในมือของมู่เซิ่ง ก็ปลิวเข้าไปในเตาหลอมยา

และละลายกลายเป็นของเหลวอย่างรวดเร็ว

ภายในห้อง ยาหอมฟุ้งกระจายไปในอากาศ

มู่เซิ่งจดจ่ออยู่กับเตาหลอมยา ระหว่างที่กำลังกลั่นยาอย่างช้าๆและเข้มข้น สมุนไพรเหล่านี้ ค่อยๆรวมตัวกันเป็นยาเม็ดที่แวววาว

“ยาเม็ดฟื้นฟู สำเร็จแล้ว!”

หลังจากที่รอ 3 ชั่วโมงเต็มๆ จู่ๆมู่เซิ่งก็ถอนหายใจ ยื่นมือออกไปบีบเตาหลอมยา และยากำลังอุ่นอยู่ เขารู้สึกปลื้มปีติอย่างยิ่ง

นี่คือสมุนไพรที่เขารวบรวมมานาน หลังจากเตรียมการมาพอสมควรแล้ว ในที่สุดก็กลั่นออกมาเป็นยา ประสิทธิภาพของยานี้ ไม่เพียงแต่จะรักษาโรคของพ่อได้อย่างสมบูรณ์เท่านั้น แต่ยังจะทำให้ความแข็งแกร่งของพ่อเขาดียิ่งขึ้นอีกด้วย!

“ฉันจะเอาไปให้พ่อฉันเดี๋ยวนี้!”

มู่เซิ่งหันหลังทันที และนำยาเม็ดฟื้นฟูในมือ มาที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง

หลังจากที่ ฉินหลินรู้จุดประสงค์ของการมาเยี่ยมของมู่เซิ่ง เขาก็ออกจากผู้ป่วยทันที และไปรอที่ประตู

“พ่อ ขอเพียงแค่กินยาเม็ดนี้ ก็สามารถรักษาอาการป่วยของพ่อได้โดยสมบูรณ์” มู่เซิ่งหยิบยาแล้วกล่าว

มู่เฉินเทียนหยิบยาเม็ดฟื้นฟู มาจากมือของมู่เซิ่งอย่างไม่ลังเล และกลืนมันลงไป

วินาทีต่อมา รอบกายของเขา มีการระเบิดของพลังงานที่ลึกลับ

มู่เฉินเทียนอ้าปากค้างอย่างไม่รู้ตัว เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณ ว่ามีมวลเปลวเพลิงลุกโชนขึ้นใน ช่องท้องส่วนล่าง ซึ่งขับเคลื่อนการปะทุของพลังงานมหาศาลออกมาด้วย แม้กระทั่งออร่าโดยรอบ ก็ร้อนมากๆ

ไม่รู้ว่าต่อเนื่องนานแค่ไหนแล้ว ความร้อนระอุเช่นนี้ ในที่สุดก็หยุดลง

“โอ้”

มู่เฉินเทียนลืมตา และคำรามเสียงเบา

เขากระโดดจากเตียง เตียงเหล็กที่ทำจากเหล็กของโรงพยาบาล คิดไม่ถึงว่าภายใต้การตบนี้ ก็ถูกตบจนมีรอยบุ๋มลึก!

“ฉันหายดีแล้ว!”

“ไม่เพียงเท่านั้น ฉันยังก้าวเข้าสู่แดนของปรมาจารย์บู๊แล้ว!”

มู่เฉินเทียนรู้สึกตื่นเต้นมาก เท้าของเขาลงสู่พื้น และเหวี่ยงกำปั้นของเขาอย่างแรง

ฮู้ฮู้! เสียงหวือในอากาศ เหมือนมีคลื่นเสียงดังระเบิด เข้าหูของมู่เซิ่ง

หมัดนี้ แต่ในแง่ของความแข็งแกร่ง ก็เทียบได้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

“ยินดีด้วยพ่อ” มู่เซิ่งกำปั้นคาราวะ มีความสุขอยู่บนใบหน้า อาการป่วยของพ่อเป็นเรื่องสำคัญที่สุดของเขา วันนี้หายได้สักที

“ลูกชาย เพื่อยาเม็ดเม็ดนี้ ลูกจะต้องทุ่มเทไปเยอะมากเลยสินะ?” มู่เฉินเทียนยืนเท้าเปล่าอยู่บนพื้น และถามมู่เซิ่ง

การรักษาครั้งนี้ ทำให้ร่างกายของเขาฟื้นตัวโดยสมบูรณ์ มู่เฉินเทียนนอนอยู่บนเตียงหมานานมากพอแล้ว ถึงแม้ว่าไม่มีรองเท้า เขาก็ไม่อยากกลับมานอนบนเตียงอีก

มู่เซิ่งส่ายหน้า: “เปล่า มีปัญหาเล็กน้อย ก็ไม่ได้ถือว่ามีอะไรมากหรอก”

มู่เฉินเทียนพยักหน้า

“ลูกชาย งั้นโรคของฉัน ต่อไปจะยังกลับมาเป็นอีกไหม?” มู่เฉินเทียนถาม

3 ปี

หลังจากที่เขาป่วย ก็นอนอยู่บนเตียง 3 ปีเต็มๆ ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้ มู่เฉินเทียนไม่อยากสัมผัสอีกในชีวิตนี้

“ไม่หรอก” มู่เซิ่งกล่าว: “พ่อได้โปรดวางใจได้ ขอเพียงแค่ในอนาคตออกกำลังกายเพิ่มขึ้น ก็จะได้ไม่พบเจอกับโรคแบบนี้ อีกอย่างร่างกายของคุณ ยังมีความเป็นไปได้ที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้”

มู่เฉินเทียนพยักหน้า ในที่สุดก็วางใจลงแล้ว

เขาแข็งแรงดีแล้ว

ดังนั้นในตอนนี้...ก็มีกำลังเหลือพอ เพื่อที่จะต่อกรกับมู่จงหยุนและคนอื่นๆ

เขารู้ ว่าช่วง 3 ปีที่ผ่านมานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ตระกูลมู่ถูกมู่จงหยุนแทรกซึมเข้ามา แต่ตอนนั้นเขาไม่สามารถจัดการได้ และก็ไม่มีความสามารถเข้าไปยุ่ง ตอนนั้นในใจเขาคิดเสมอว่าต้องหาลูกชายให้เจอ รับเขามาอยู่ในตำแหน่งผู้นำตระกูล

“ลูก การเป็นผู้นำตระกูล ห้ามแสดงความอ่อนแอให้เห็นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นศัตรูจะฉวยโอกาสเข้ามาได้ และลูกน้องของแก ก็จะตะเกียกตะกายและจะกระทำสิ่งเลวทราม”

“ตระกูลมู่ หลังจากวันนี้จะต้องเป็นของแก”

“แต่ฉันคิดว่าในขณะที่ฟื้นตัว ทำให้ตระกูลมู่สงบลงอย่างสิ้นเชิง ให้แกนั่งตำแหน่งผู้นำตระกูล อย่างสบายใจ!”