มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 234

“นี่...หาได้ยากเกินไปหน่อยไหม”

“นี่คือสิ่งมีค่าที่น่ามหัศจรรย์จริงๆ”

เถ้าแก่วัตถุโบราณทุกคนอุทานอย่างตกตะลึง ไม่ขาดสาย

“คุณเสนอเท่าไหร่?” เลขาก็แสดงความประหลาดใจ หลังจากพิจารณาครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากถามขึ้น

ถึงแม้เธอเป็นเลขา แต่ความรู้ด้านอัญมณีสูงมาก ในบริษัท ความสามารถเป็นรองหวางเหลียงเท่านั้น ตอนนี้หวางเหลียงถูกไล่ออก เธอลุกขึ้นทันที ประเมินค่าหินชุบเลือดชิ้นนี้

แม้ว่าเลขาจะเคยเห็นหินชุบเลือดของจริงเป็นครั้งแรก แต่ก่อนหน้านี้เคยอ่านหนังสือ เธอได้เรียนรู้ถึงหินชุบเลือดจากบนนั้น จากหินชุบเลือดชิ้นนี้ที่เห็นตรงหน้า เหมือนกันเป็นอย่างมาก

ดังนั้นเธอมั่นใจ นี่ก็คือหินชุบเลือดที่แท้จริง จึงอยากจะลงมือซื้อมันไว้ทันที

ยิ่งกว่านั้น เถ้าแก่ร้านจิลเวลรี่และวัตถุโบราณที่อยู่รอบๆ ก็มั่นใจว่านี่คือหินชุบเลือดเช่นเดียวกัน

และในตอนที่เธอเอ่ยปากแสดงความคิดเห็น มู่เซิ่งที่อยู่ด้านข้าง กลับส่ายหน้า

หินชุบเลือดมีน้อยมาก นี่เป็นความจริงไม่ผิด และหินชิ้นนี้ตรงหน้านี้ ก็คล้ายกับหินชุบเลือดเป็นอย่างมาก แม้แต่เขาที่เห็นในแวบแรก ก็เกือบจะมองผิดไป

แต่ในตอนที่เขาเข้าใกล้และหยิบขึ้นมาชม มู่เซิ่งก็ยังสามารถดูออกได้ ว่านี่ไม่ใช่หินชุบเลือด

หินหยกชิ้นนี้ทำเลียนแบบได้ดีมาก แม้แต่สิ่งของ ก็เป็นหยกของราชวงศ์จิ้นจริงๆ แต่กลับไม่ใช่หินชุบเลือด เพราะว่าเขาเคยเห็นบน “ตำราทองตำนานเสวียน” หินชุบเลือดเลือดเหมือนไหม อุ่นเหมือนน้ำ และในเส้นเลือด ยังเกิดฟองอากาศขนาดเล็กมากๆ

ส่วนเส้นเลือดในหินชุบเลือดตรงหน้า กลับไม่มีฟองอากาศ ดังนั้นมู่เซิ่งสามารถชี้ขาดได้ว่า หินชุบเลือดของชายกำยำไว้หนวดเครานี้ คือของปลอม

ขณะเดียวกันมู่เซิ่งอดเหลือบมองชายร่างกำยำไว้หนวดเคราคนนี้ไม่ได้ หินหยกชิ้นนี้เดิมทีมูลค่าสูงมากอยู่แล้ว สามารถขายได้เป็นหลายล้านอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องลอกเลียนแบบ แต่กลับตั้งใจทำเลียนแบบ เรื่องนี้ทำให้มู่เซิ่งแอบรู้สึกว่าไม่ปกติ

ดังนั้น เขาจึงไม่ได้เอ่ยปาก แต่กลับรอดูการเปลี่ยนแปลง

“ใช่ หินชุบเลือดชิ้นนี้เท่าไหร่?” เถ้าแก่วัตถุโบราณอีกคนหนึ่งถามขึ้นต่อ

สำหรับมู่เซิ่ง พวกเขาไม่รู้จักด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงไม่มองเขาด้วยซ้ำ

“สามสิบล้าน” ชายกำยำไว้หนวดเคราชูสามนิ้ว

สามสิบล้าน?

เผชิญหน้ากับราคาแบบนี้ ทุกคนตกสู่ความเงียบงัน

หินชุบเลือดชิ้นนี้เป็นหินหยกล้ำค่า ราคานี้ อันที่จริงถือว่าต่ำแล้ว อีกอย่างเมื่อหนึ่งปีก่อน ในงานประมูลเมืองเยียนจิงก็เคยปรากฏหินชุบเลือดชิ้นหนึ่ง เป็นรูปร่างหรูอี้ คุณภาพไม่ดีเท่ากับตรงหน้า แต่ราคาที่ซื้อขาย กลับสูงถึงห้าสิบล้าน

หินชุบเลือดชิ้นนี้ตรงหน้า หลังจากนำไปประมูล เกรงว่าราคาคงจะสูงกว่า

แต่ประมูลก็ส่วนประมูล จำนำก็ส่วนจำนำ นี่มันคนละเรื่อง

เลขาจ้องมองหินชุบเลือด ขมวดคิ้วยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้น “ราคานี้สูงไปหน่อย”

“สามสิบล้าน ราคานี้ หลังจากรักษาอาการป่วยของพ่อแล้ว เงินที่เหลือเพียงพอที่ฉันจะซื้อบ้านที่เมืองเยียนจิงสักหลัง นี่คือมรดกตกทอดของตระกูลฉันที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น! ต่ำกว่าสามสิบล้าน งดเจรจา!” ชายกำยำไว้หนวดเคราไม่ยอมให้แม้แต่น้อย

“นี่...” เลขาลังเลขึ้นมา

เถ้าแก่วัตถุโบราณที่อยู่ด้านข้าง สีหน้าลังเลเช่นกัน

ตามหลักแล้ว ราคานี้ถูกมากแล้ว เลขาคนนี้ยังอายุน้อยเกินไปนะ แม้แต่ความตระหนักแบบนี้ยังไม่มี ต้องรู้ไว้ว่าหินชุบเลือดชิ้นนี้วันนี้ซื้อเอาไว้ พรุ่งนี้ก็สามารถขายออกในราคาห้าพันล้านหรือไม่ก็สูงยิ่งกว่า นี่มันกำไรมหาศาลเลยนะ

สถานการณ์ตอนนี้ หากไม่ใช่ในมือของพวกเขาไม่มีเงินทุนมากขนาดนั้น ชายกำยำไว้หนวดเคราคนนี้ก็จะเอาเงินให้ได้ภายในวันนี้ ไม่งั้นพวกเขาคงไปหาคนรวบรวมเงินตั้งนานแล้ว

ตึกตึกตึก...

ในตอนนี้เอง ปากบันไดมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

ทุกคนหันหน้าไปมองด้วยสัญชาตญาณ คนที่สามารถมาชั้นสามของจิวเวลรี่มู่เหม่ยได้ อย่างน้อยต้องเป็นลูกค้าใหญ่ที่มีรายได้ปีละหลายสิบล้าน