มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 329

คนแก่ที่ดูเหมือนเซียนสองคนนี้เดินลงจากเรือสำราญ ทั้งสองคนสวมชุดนักพรตสีดำ เดินอย่างยโสลงจากเรือสำราญ นักท่องเที่ยวบนดาดฟ้าเรือโดนพลานุภาพของเขาดึงดูดจนอดหยุดดูไม่ได้

เหมียวหงอวี่กับหลิวต้าเลี่ยงนอบน้อมกับปรมาจารย์สองคนนี้มาก พวกเขารีบพูดว่า “สวัสดีครับปรมาจารย์ก่วน สวัสดีครับปรมาจารย์เตียว”

ว่ากันว่ามีเพียงผู้ฝึกฝนที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง ถึงจะมีคุณสมบัติเรียกว่าปรมาจารย์ แต่เหมียวหงอวี่ต้องการยกยอปอปั้น ดังนั้นเมื่อเจอหน้าจึงเรียกว่าปรมาจารย์

“อืม”

ผู้อาวุโสพูดเสียงขึ้นจมูก แล้วพยักหน้าอย่างราบเรียบ

มู่เซิ่งก็เดินลงจากเรือสำราญเหมือนกัน เห็นบนเรือมีคนคุ้นเคยยืนอยู่ หยางฟางฟาง นี่ทำให้มู่เซิ่งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่เขาก็เดินไปทางเรือคายัก

มู่เซิ่งไม่ได้สนใจสมบัติของพวกเขา แต่สำหรับของของตัวเอง ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ดังนั้นถ้าของของพวกเขาคือของชิ้นเดียวกับอีกฝ่าย งั้นใครจะเป็นคนได้ไปก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคน

เมื่อเข้ามาใกล้ มู่เซิ่งสัมผัสได้ถึงพลังเย็นยะเยือกน่ากลัวจากตัวผู้อาวุโสสองคนนี้ พวกเขาน่าจะฝึกฝนวิชาที่ค่อนข้างโหดเหี้ยม แม้แต่ลมหายใจยังมีกลิ่นอายนี้เลย

ทว่ามู่เซิ่งสามารถสัมผัสพลังจากพวกเขาได้ แต่พวกเขาไม่สามารถสัมผัสพลังของมู่เซิ่งได้ เพราะปรมาจารย์บู๊กับนักเสวียนมีความห่างชั้นกันมาก แค่มู่เซิ่งเก็บซ่อนพลังเอาไว้ อีกฝ่ายก็เห็นมู่เซิ่งเป็นเพียงคนธรรมดา

เหมียวหงอวี่เห็นมู่เซิ่งเดินมาจากไกลๆ เขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ไอ้หนุ่ม ถือว่านายอยู่เป็น รีบขึ้นเรือมาเร็วๆ หลังเสร็จเรื่องนี้ ฉันจ่ายค่าตอบแทนให้”

หลิวต้าเลี่ยงกำลังยุ่งกับการเรียกคนขึ้นเรือ นอกจากปรมาจารย์บู๊สองคนแล้ว พวกเขายังพาทหารรับจ้างมาอีกหลายคน เพราะถ้าเกิดเรื่องวุ่นวายระหว่างทาง แน่นอนว่าจะให้ปรมาจารย์ทั้งสองคนช่วยทุกเรื่องไม่ได้ ไม่งั้นคงใช้งานพวกเขาเหมือนจับกังแล้ว

“รีบขึ้นเรือ ใช่สิ พวกนายสองคนจะได้เงินแค่คนเดียวนะ” เหมียวหงอวี่พูดเสริมอีกหนึ่งประโยค เพราะในสายตาเขา มีเพียงมู่เซิ่งที่มีความสามารถ ส่วนเหยาเผิงไม่นับประสาอะไร

มู่เซิ่งยิ้มบางๆ ไม่ได้อธิบายอะไร เดินขึ้นมาพร้อมกับเหยาเผิง

เรือคายักเกือบสิบลำ มุ่งหน้าออกสู่ทะเล

“มู่เซิ่ง ทำไมนายถึงอยู่บนเรือด้วยล่ะ”

เพิ่งนั่งลงบนเรือ ก็ได้ยินเสียงอุทานเบาๆ ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าอยู่บนเรือลำนี้ หยางฟางฟางไม่กล้าพูดเสียงดัง

“แวะมาน่ะ” มู่เซิ่งพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เธอนั่นแหละ ทำไมถึงมาด้วยล่ะ”

หยางฟางฟางมีสีหน้าสับสนเหมือนตอนอยู่ในห้องอีกแล้ว เธอลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มู่เซิ่ง ฉันพูดความจริงกับนายดีกว่า ตระกูลฉันกำลังลำบาก โดนผู้ฝึกฝนที่มีพละกำลังยิ่งใหญ่จ้องอยู่ ดังนั้นฉันออกมาครั้งนี้เพราะต้องการหาผู้ฝึกฝนระดับหัวกะทิกลับไปด้วย ได้ยินว่าสองคนบนเรือลำนี้มีพละกำลังแข็งแกร่ง ถ้าร่วมมือกันถึงเป็นนักเสวียนก็ไม่กลัว”

“ฉันเลยตามพวกเขามาบนเรือ เพราะอยากหาโอกาสเชิญยอดฝีมือสองคนนี้กลับไปช่วยฉันที่ตระกูล ก่อนหน้านี้ตอนที่นายช่วยฉัน ร่างกายแข็งแรงและปราดเปรียว ไม่เหมือนคนธรรมดา แต่ฉันกลัวว่านายจะเดือดร้อนไปด้วย จึงไม่ได้บอกนาย”

หยางฟางฟางก้มหน้าพูดพึมพำ

เดิมทีตอนที่มู่เซิ่งช่วยเธอ นอกจากเธอรู้สึกโชคดีที่รอดมาได้แล้ว ยังรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยด้วย คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอยอดฝีมือ แต่เธอกลัวว่าความสามารถของมู่เซิ่งจะไม่เท่าปรมาจารย์บู๊ จึงทำให้ลังเลตอนที่อยู่ในห้อง ไม่รู้จะพูดออกมายังไง

“หา เล่นงานตระกูลเธอเหรอ เกิดเรื่องอะไรขึ้น” เหยาเผิงตกใจมาก อดถามออกมาไม่ได้