มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 52

ไม่นาน มู่เซิ่งก็เดินมาจากล็อบบี้ของสปาหรงเหม่ย

“มู่เซิ่ง!”

เจียงหว่านเรียกด้วยความดีใจ และรู้สึกซาบซึ้ง เขามักจะช่วยเหลือตนเองอย่างไม่มีเงื่อนไข

“พี่เขย นี่......”

จ้าวโป๋ทักเขา เพียงแต่สีหน้าของเขาแปลกเล็กน้อย เขาไม่เชื่อว่ามู่เซิ่งจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้ แต่เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาเป็นความหวังสุดท้ายตนเอง

มู่เซิ่งพยักหน้าให้เจียงหว่าน แต่เขาไม่สนใจจ้าวเสียเวิ่น เจี่ยงฮัวและคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่กลางฝูงชน

เขารู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ซึ่งพวกเขาเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง หากไม่ใช่เพราะเจียงหว่านเอ่ยปาก มู่เซิ่งไม่มาที่นี่หรอก

“รบกวนถามชื่อเสียงเรียงนาม?” มู่เซิ่งเดินไปอยู่ตรงหน้าชายที่แข็งแกร่งที่ใส่สร้อยคอทอง แล้วเอ่ยถาม

ชายที่แข็งแกร่งที่ใส่สร้อยคอทองเหลือบมองมู่เซิ่งแวบหนึ่ง พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา และกล่าวด้วยความเหยียดหยามว่า “ผมชื่อเตาปา คุณก็คือเขยแต่งเข้าที่คนทั่วเมืองเจียงหนานรู้จักใช่ไหม?”

“ใช่ครับ”

มู่เซิ่งพยักหน้า เดินไปด้านข้างและกล่าวว่า “รบกวนเชิญทางนี้หน่อยครับ”

เตาปาตกตะลึง แต่ยังคงเดินตามเขาไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด “คุณจะพูดอะไรกันแน่? ถ้าคุณมีเงินห้าแสนก็รีบเอาออกมาเร็ว ผมไม่มีเวลามาเสียเวลากับคุณ”

มู่เซิ่งกล่าวเบา ๆ “คุณรู้จักเฮยเจียวไหม?”

“เฮยเจียว?”

เตาปาแสดงสีหน้าตกตะลึง และกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “เฮยเจียวเป็นลูกพี่ของผม ทำไม? แม่งฉิบหาย คนที่เกาะผู้หญิงกินอย่างคุณรู้จักพี่เฮยเจียวด้วยเหรอ? หรือว่าคุณดูละครมากเกินไป? แค่พูดชื่อออกมาชื่อหนึ่งก็สามารถขู่ให้ผมกลัวได้เหรอ?”

“ในเมื่อคุณเป็นลูกน้องของเฮยเจียว ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้ก็เคลียร์ง่าย”

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และโทรออกทันที “ฮาโหล พี่เฮยเจียว.......”

เตาปามองภาพนี้ด้วยความเย้ยหยัน เขาไม่เชื่อว่ามู่เซิ่งจะรู้จักเฮยเจียว

“พี่...พี่มู่!”

เฮยเจียวที่นอนอยู่บนโซฟา ลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนฝ่ามือและกล่าวว่า “พี่มู่ คุณถึงจะเป็นพี่ เรียกผมว่าเสี่ยวเฮยเถอะ พี่มู่ คุณโทรมาหาผมด้วยธุระอะไร?”

“ผมมีเรื่องเล็กน้อยจะรบกวนคุณ ดูว่าคุณจะสามารถทำเรื่องเล็กให้มันจบได้ไหม?” มู่เซิ่งกล่าวเบา ๆ แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

“โอ้ ผมคิดว่าเป็นเรื่องอะไรเสียอีก ไม่ลำบาก ไม่ลำบากเลยสักนิด คุณวางใจเถอะ ผมจะแก้ปัญหานี้ให้เสร็จสมบูรณ์!” เฮยเจียวกล่าวทันที

ตอนอยู่ที่การท่องเที่ยวเชิงเกษตร เขาไม่เคยลืมภาพที่มู่เซิ่งโทรศัพท์กริ๊งเดียว ก็สามารถปลดหวางชิ่งคุนออกจากตำแหน่งได้ การที่เขาสามารถทำงานให้คนใหญ่คนโตเช่นนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกดีใจมาก

หลังจากอธิบายสองสามประโยคแล้ว มู่เซิ่งก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้เตาปา

เตาปาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือออกมารับโทรศัพท์

“ไปกันเถอะ” มู่เซิ่งหันกลับมาและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เจียงหว่านพยักหน้า และยืนอยู่ข้างมู่เซิ่งอย่างว่าง่าย

“ไปเชี่ยอะไร แม่งฉิบหาย แกคิดว่าตนเองเป็นใคร เขายังไม่ได้บอกให้ไป” จ้าวโป๋มองมู่เซิ่งด้วยความเหยียดหยามและกล่าวว่า “ถ้าล่วงเกินเขาแล้ว แกจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน!”

มู่เซิ่งไม่แม้แต่จะมองจ้าวโป๋ด้วยซ้ำ และกล่าวต่อไปว่า “คุณแม่ พวกเราไปกันเถอะ”

จ้าวหลินรู้สึกมึนงงเล็กน้อย แก้ปัญหาเสร็จแล้วเหรอ? เธอไม่เห็นเขาพูดอะไรเลย

ขณะที่ทุกคนเชื่อครึ่ง สงสัยครึ่ง เตาปาก็เดินมาอยู่หน้ามู่เซิ่งด้วยความเคารพ ก้มหน้าและกล่าวว่า “พี่มู่ เรื่องนี้เป็นความผิดของพวกเราเอง คุณเป็นผู้ใหญ่ไม่ถือสาผู้น้อยอย่างพวกเรา”

เตาปาคืนโทรศัพท์มือถือให้มู่เซิ่งด้วยสีหน้าเคารพ ราวกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคน เพราะคนที่ลูกพี่ของเขาคบหาสมาคมด้วย สถานะของเขาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน เพียงแต่เขารู้สึกแปลก ทำไมมู่เซิ่งถึงมาเป็นเขยแต่งเข้าของตระกูลเจียง?

“อืม จี้ชิ้นนี้ราคาเท่าไหร่? ผมจะชดใช้ให้ตามราคา” มู่เซิ่งพยักหน้า เขาไม่ใช่คนไร้เหตุผล

“พี่มู่ คุณกล่าวหนักเกินไปแล้ว แค่จี้สับปะรังเคชิ้นหนึ่งเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องชดใช้หรอก?” เตาปาโบกมืออย่างรวดเร็ว “กลับกัน มันเป็นความผิดของพวกเรา ที่ทำให้พี่สะใภ้ตื่นตระหนก และเงินสองแสนนี้ ถือเป็นค่าทำขวัญ”