มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 83

ตอนเช้าตรู่ มู่เซิ่งเพิ่งตื่นนอน ผลักประตูออกก็เห็นถังเสี่ยวเยว่นั่งอยู่หน้าประตูบ้าน เธอหรี่ตาลงทั้งสองข้าง ท่าทางเหมือนงีบหลับไป ไม่รู้รอนานเท่าไรแล้ว

“เธอมาได้ยังไง” มู่เซิ่งพูดอย่างแปลกใจ

ในเวลาเดียวกันก็หันกลับไปมองอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าเจียงหว่านยังไม่ตื่น จึงปิดประตูเหล็กเบาๆ จากนั้นลากถังเสี่ยวเยว่เดินลงไปข้างล่างตึก

ถังเสี่ยวเยว่ขยี้ตาไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าไม่ได้นอนทั้งคืน หลังจากเธอเห็นท่าทางลับๆ ล่อๆ ของมู่เซิ่ง ก็อดพูดประชดไม่ได้ “คุณกลัวภรรยารู้ขนาดนั้นเลยเหรอ”

มู่เซิ่งไม่ได้พูดอะไร ลากถังเสี่ยวเยว่ออกมาจากเขตหมู่บ้าน แล้วถามว่า “เธอมาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“มี”

จู่ๆ ถังเสี่ยวเยว่ก็ขว้างขวดยาสีดำที่มียาอยู่เต็มให้มู่เซิ่ง

มู่เซิ่งยื่นมือมารับ เขาอดสงสัยไม่ได้ “นี่อะไร”

“นี่คือสูตรยาที่คุณให้ฉันก่อนหน้านี้ ตอนนี้เราผลิตออกมาได้แล้ว ท่านเย่ายังเพิ่มวัตถุดิบล้ำค่าลงไปด้วย เพื่อเป็นการขอบคุณ จึงตั้งใจเอาครีมยาล็อตแรกมาให้คุณก่อน” ถังเสี่ยวเยว่อธิบาย

มู่เซิ่งไม่มองสักนิด เขารับมันมาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วพูดต่อ “ใช่สิ ฉันให้เธอเอาครีมกันแดดมาด้วย เอามาหรือยัง”

“เอามาแล้ว” ถังเสี่ยวเยว่พยักหน้าเหมือนลูกไก่จิกข้าวเปลือก จากนั้นเอาครีมออกมาจากกระเป๋าอีกหนึ่งขวด

“นี่เป็นครีมกันแดดตัวใหม่ล่าสุดของสปาหรงเหม่ย เมื่อทามัน ถึงคุณตากแดดนาน 8 ชั่วโมง ผิวก็จะไม่ดำเลยสักนิด”

“โอเค”

มู่เซิ่งเอาครีมมาอย่างดีใจ จากนั้นหันหลังเดินไป

ตอนนี้เจียงหว่านงานยุ่งมาก นอกจากห้องทำงาน ยังต้องไปไซต์งานก่อสร้างบ่อยๆ เจียงหว่านต้องชอบครีมกันแดดนี้แน่ๆ

มองด้านหลังมู่เซิ่งที่เดินออกไป ถังเสี่ยวเยว่ถอนหายใจเงียบๆ

ผู้ชายตรงหน้าคือประธานของสปาหรงเหม่ย สินทรัพย์หลายพันหลาย สูตรยาที่เอาออกมาง่ายๆ สามารถตัดสินทิศทางของตลาดด้านความงามได้ เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมอีกตัวตนของเขา ถึงโดนคนเมืองเจียงหนานด่าทอว่าเป็นไอ้ขยะ

สองสามปีมานี้ น้อยคนที่จะทำให้ถังเสี่ยวเยว่หวั่นไหวได้ แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับดีเลิศจนน่าทึ่ง บุกเข้ามาในดวงใจของเธอซะอย่างนั้น

แต่น่าเสียดาย คนที่เขาชอบคือเจียงหว่าน

หลังจากนั้นเธอละสายตาออกมา ขับรถกลับมายังสปาหรงเหม่ย

อีกด้านหนึ่ง หลังจากมู่เซิ่งกลับมานอนต่ออีกพักหนึ่ง เขาตื่นขึ้นมาเอาครีมกันแดด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังเขตซีไห่

เมื่อเขามาถึงไซต์งานก่อสร้าง เป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี

มู่เซิ่งเห็นเจียงหว่านในไซต์งานก่อสร้างทันที เธอสวมหมวกนิรภัย ดูมีความเท่ที่ต่างออกไป แต่สภาพที่เหงื่อเต็มไปหมด ทำให้เขาปวดใจเป็นอย่างมาก

เขาพูดกับเธอหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องมาไซต์งานก่อสร้าง แต่เจียงหว่านเอาแต่ไม่ฟัง ต้องมาด้วยตัวเองให้ได้

มู่เซิ่งห้ามไม่ได้ ทำได้เพียงสนับสนุนเจียงหว่านอยู่เบื้องหลังอย่างเงียบๆ

บรื้นนนน

ขณะนั้น จู่ๆ มีรถ MPV สีขาวสองคันจอดเรียงกันหน้าประตูไซต์งานก่อสร้าง

ประตูรถเปิดออก ผู้หญิงกับผู้ชายสวมเสื้อยืดสีดำ 7-8 คน เดินลงมาจากรถ ผู้ชายสวมแว่นดำ ท่าทางโอ้อวด ผู้หญิงดูหน้าตาร้ายกาจ มีรอยสักบนแขนด้วย

ผู้หญิงหน้าตาร้ายกาจเดินมาที่ประตูไซต์งานก่อสร้าง เตะรถขนอิฐจนคว่ำอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นด่าทอว่า “ใครเป็นคนรับผิดชอบไซต์งานก่อสร้าง ออกมาเดี๋ยวนี้!”

“รีบออกมา ผู้รับผิดชอบรีบออกมา!”

“ถ้าไม่ออกมาอีก อย่าหาว่าเราไม่ไว้หน้า!”

เพื่อนของเธอพากันเอาไม้กระบองออกมา จู่ๆ ก็แผดเสียงดุดัน ทำให้คนงานที่เดินอยู่ด้านหน้าถอยไปข้างๆ อย่างไม่รู้ตัว

เจียงหว่านขมวดคิ้วกำลังจะเดินเข้าไป จู่ๆ มู่เซิ่งก้าวเข้าไป ยืนหน้าผู้หญิงหน้าตาร้ายกาจแล้วพูดว่า “ฉันเป็นผู้รับผิดชอบ เธอมีเรื่องอะไร”

“มู่เซิ่ง”

เจียงหว่านอึ้งไป ไม่รู้มู่เซิ่งมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร

ผู้หญิงหน้าตาร้ายกาจปรายตามองมู่เซิ่ง เอานามบัตรออกมาแล้วพูดอย่างเย็นชา “ฉันชื่อหวงจื่อโร่ว เป็นผู้ค้าส่งวัสดุก่อสร้าง ฉันเหมาไซต์งานก่อสร้างของพวกนายแล้ว”

“ตั้งแต่นี้ไป ปูนและอิฐของพวกนาย รวมถึงวัสดุเหล็กเส้น จะได้รับจากบริษัทของเรา”

“ส่วนการจัดหาวัสดุ เรามีอย่างไม่จำกัด นายต้องการมากเท่าไรเราก็หาให้ได้ ถ้านายอยากได้วัสดุอื่น เราก็สามารถหาให้ได้เหมือนกัน”