มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 84

ตุ้บ!

วัยรุ่นที่สวมแว่นดำเคาะบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนหนีบไว้ที่นิ้ว เพิ่งเดินลงมาจากรถ เมื่อได้ยินเสียงมู่เซิ่ง ขาอ่อนทั้งสองข้างจนทรุดลงกับพื้น

เขามองมาทางมู่เซิ่งอย่างอึ้งๆ อ้าปากค้างจนแทบจะยัดแอปเปิลเข้าไปได้หนึ่งลูก เขาตัวสั่นงันงกคุกเข่าตรงหน้ามู่เซิ่ง จากนั้นถอดแว่นดำออก เขาคืออู๋คุนที่เคยเจอมู่เซิ่งที่เขตคฤหาสน์ก่อนหน้านี้

“มู่......มู่เซิ่ง”

อู๋คุนจะลืมชื่อนี้ได้ยังไงล่ะ

หลังจากเห็นหน้ามู่เซิ่งเต็มๆ เขาทรุดลงบนพื้น แล้วเอาหัวโขกพื้นอย่างแรง

มู่เซิ่งมองอู๋คุนแล้วยิ้มบางๆ จากนั้นพูดต่อ “ฉันคือมู่เซิ่ง พวกพี่ๆ จะหักแขนซ้ายหรือแขนขวาผมก่อนดี”

“พี่ ไอ้หมอนี่แหละ! เจอพี่ยังอวดดีขนาดนี้ ทำให้มันพิการเลย!”

ผู้ชายที่เหวี่ยงชะแลงยังไม่รู้สถานการณ์ตรงหน้า ชี้มู่เซิ่งแล้วพูดอย่างรุนแรง

“ฉันจะทำให้แกพิการนี่แหละ!”

อู๋คุนลุกขึ้นทันที จากนั้นตบหน้าชายที่ถือชะแลงอย่างแรง

เพียะ!

ชายถือชะแลงตัวโงนเงน แล้วล้มลงบนพื้น

วินาทีต่อมา อู๋คุนไม่มองอีกฝ่ายสักนิด เขาคุกเข่าให้มู่เซิ่งต่อ “พี่มู่ ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ เป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ”

“เข้าใจผิดเหรอ” มู่เซิ่งมองคนด้านหลังอย่างราบเรียบ

“ถือพลั่ว นายยังพูดว่าเข้าใจผิดเหรอ”

“คุณชายมู่ เอ่อ พลั่วอันนี้ไม่ได้ใช้ทำร้ายคนนะครับ อันที่จริงพวกเรารู้ว่าตระกูลเจียงก่อสร้างเหนื่อยมาก เลยตั้งใจมาช่วยครับ” อู๋คุนตัวสั่นครู่หนึ่ง แล้วแค่นยิ้มสอพลอออกมา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะมาทุกวัน ค่าแรงฟรี คุณคิดว่าได้ไหมครับ”

“ได้สิ”

มู่เซิ่งพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม “อีกเดี๋ยวไปเอาหมวกนิรภัยที่หัวหน้าคนงาน ต่อไปอย่าลืมมารายงานทุกวันล่ะ”

“ได้เลยครับ ขอบคุณครับคุณชายมู่”

ในใจอู๋คุนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ภายนอกกลับมีท่าทางตื้นตันใจ “งานที่คุณชายมู่มอบหมายให้ ผมจะทะนุถนอมอย่างดีครับ!”

“พวกนายล่ะ” มู่เซิ่งก้มหน้ามองพวกนักเลงที่หมอบอยู่บนพื้น

ตระกูลอู๋ที่ยิ่งใหญ่ คิดไม่ถึงว่าจะมีลูกพี่ลูกน้องที่เก็บค่าคุ้มครอง นี่ทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย

ชายถือชะแลงตั้งสติได้ แม้ไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงกลัวมู่เซิ่งขนาดนั้น แต่เดาได้ว่าตัวตนของมู่เซิ่งต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

เขากัดฟันกรอด ไม่พูดอะไรออกมา

“ให้ตายเถอะ คุณชายมู่ถามแกอยู่นะ! นายไปเอาความกล้าบ้าบอมาจากไหน ถึงกล้ามาก่อเรื่องที่ไซต์งานก่อสร้างของคุณชายมู่”

เห็นลูกพี่ลูกน้องไม่พูดอะไร อู๋คุนตบหน้าไปอีกรอบ ในใจกลัวสุดขีด

ผู้ชายตรงหน้า ขนาดพ่อตัวเองยังไม่กล้าล่วงเกิน ยินยอมเป็นสุนัขรับใช้ของเขา เบื้องหลังยิ่งใหญ่ เพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้ตระกูลอู๋หายไปจากเมืองเจียงหนานได้! ถ้าครั้งนี้ล่วงเกินมู่เซิ่งอีก กลัวว่าพ่อเขากลับบ้านมา คงถลกหนังตัวเองทั้งเป็นแน่ๆ!

“ไม่ใช่ผมนะ เจียงมู่หลงเป็นคนจ่ายเงินให้พวกเรามา!” ชายถือชะแลงกุมหัวหลบ ร้องตะโกนลั่น

“เจียงมู่หลงงั้นเหรอ”

มู่เซิ่งขมวดคิ้ว ยกมือบอกให้อู๋คุนหยุด แล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อน ให้เขาเล่าออกมาก่อน”

“ได้เลยครับ”

อู๋คุนรีบหยุดการกระทำ หิ้วคอเสื้อของลูกพี่ลูกน้องขึ้นมาด้วยมือเดียว จากนั้นลากเขามาคุกเข่าตรงหน้ามู่เซิ่ง ทำเป็นพูดดุดันว่า “ซุนเหวินเผิง นายอธิบายต้นตอเรื่องนี้กับคุณชายมู่ให้ชัดเจน ถ้ากล้าปกปิดแม้แต่น้อย ฉันจะฆ่านาย!”

“ฉันพูด ฉันพูดหมดเลย......”

ซุนเหวินเผิงพยักหน้าหงึกๆ เหมือนลูกไก่จิกข้าวเปลือก

เขาเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบออกมาทั้งหมด

ที่แท้ซุนเหวินเผิงเป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ของอู๋คุน ไม่ได้รับการยอมรับจากอู๋คุนสักนิด ก็แค่อู๋คุนชอบเล่นกับเขาตอนเด็กๆ เมื่อยากลำบากก็ช่วยเหลือ และซุนเหวินเผิงอาศัยความสัมพันธ์เพียงเล็กน้อยเช่นนี้ ใช้ชีวิตอยู่ในบริเวณใกล้เคียงอย่างรุ่งเรือง คนทั่วไปเห็นก็ต้องเห็นแก่หน้าลูกพี่ลูกน้องของเขา

ด้วยเหตุนี้เจียงมู่หลงจึงมาหาซุนเหวินเผิง ให้เงินเขาอีกห้าแสน เพื่อให้เขามาก่อเรื่องที่ไซต์งานก่อสร้างของเจียงหว่าน พยายามถ่วงเวลาโปรเจกต์การก่อสร้างของบริษัทเจียงหว่าน แอบทำได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น

เมื่อฟังเขาพูดจบ เจียงหว่านกำมือสองข้างจนแน่น สีหน้าแดงระเรื่อ

เจียงมู่หลง!

เจียงมู่หลงอีกแล้ว!