มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 95

เช้าวันที่สอง

ในตอนที่มู่เซิ่งตื่นออกไปวิ่งตอนเช้านั้นเอง เผอิญพบเห็นเด็กสาวคนหนึ่งสวมที่กำลังสวมใส่ชุดออกกำลังกายสีขาวเข้าพอดี ทั้งก็กำลังวิ่งผ่านเนินครึ่งเขามาหาเช่นเดียวกัน หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็กละเอียด คงจะวิ่งไปรอบหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พี่มู่เซิ่ง”

เด็กสาวสิ่งมาหา รอยยิ้มแต้มใบหน้า กระตือรือร้นสดใส

เด็กสาวคนนี้ย่อมเป็นน้องสาวของเพื่อนที่เคยร่วมรบกันของมู่เซิ่งอยู่แล้ว ฉู่อีอี

“เป็นอย่างไรบ้าง? อยู่ที่นี่จนคุ้นเคยบ้างแล้วใช่ไหม? มู่เซิ่งกล่าว”

หลังซื้อคฤหาสน์มาแล้ว เขาเองก็ตกแต่งคฤหาสน์ทางด้านข้างจนเสร็จสรรพแล้วเช่นเดียวกัน นอกจากนี้แล้วยังซื้อเฟอร์นิเจอร์มาเป็นกองมหึมาแถมยังเชื้อเชิญแม่บ้านมาไม่น้อยอีกด้วย เพื่อมารับผิดชอบการดูแลพักอาศัยของฉู่อีอี รับประกันว่าเธอจะได้ร่ำเรียนอย่างสบายใจ

“นี่ที่มันดีมากค่ะ พี่มู่เซิ่ง คฤหาสน์หรูหราแบบนี้คงต้องจ่ายเงินไปไม่น้อยแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ?” ฉู่อีอีพยักหน้าขึ้นลงอย่างตื่นเต้นพลางกล่าว หลังจากนั้นบนใบหน้าก็เผยสีหน้าวิตกกังวลออกมาให้ได้เห็น

ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อมหรือว่าความเหมาะสมก็ตาม เมื่อเทียบกันระหว่างที่นี่กับสถานที่ที่เธอเคยอยู่แล้ว มันราวกับที่หนึ่งอยู่บนสวรรค์ อีกที่หนึ่งอยู่บนดินก็ไม่ปานเลยจริง ๆ

ส่วนอันธพาลเหล่านั้น เดิมยังคิดจะมาสร้างความยุ่งยากให้กับฉู่อีอี ทว่าหลังเห็นเธอเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์เขตซีไห่แล้ว ทันใดนั้นพลันหัวหดกันไปหมดทันที

เพราะคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นบุคคลสำคัญระดับสูงของเจียงหนานทั้งสิ้น พวกเขาผิดต่อด้วยไม่ไหวหรอก!

“ไม่เป็นไร เธออยู่อย่างสบายใจเถอะ หลังจากนี้ต่อไปนี่ที่ก็เป็นบ้านของเธอแล้ว” มู่เซิ่งยิ้มกล่าว

ดาดฟ้าเรือในวันวาน เพื่อนร่วมรบใช้ชีวิตของตนเองแลกกับชีวิตของเขา ในตอนนี้ให้แค่คฤหาสน์ตึกเดียวเท่านั้น เดิมทีก็ไม่ถือว่าเป็นอะไรเลย

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็โอเคค่ะ พี่มู่เซิ่งคะ หลังจากนี้ถ้ามีโอกาสก็เทียวมาหาฉันได้ที่ข้าง ๆ นะคะ”

ฉู่อีอีโบกไม้โบกมือ ก่อนจะวิ่งไกลออกไปอีกครั้ง

ซีไห่ถึงแม้ว่าพึ่งจะดำเนินการสร้างเสร็จก็ตาม ทว่าเขตคฤหาสน์ที่นี่กลับราวกับโลกอีกมิติหนึ่งเลยก็ไม่ปาน ทัศนียภาพทำให้ผู้คนหลงใหล สภาพอากาศสดชื่นเย็นสบาย ดังนั้นแล้วเมื่อย้ายมาที่นี่ในวันที่สอง มู่เซิ่งจึงติดนิสัยออกไปวิ่งในตอนเช้าเข้าเสียแล้ว

ในตอนนั้นเอง ในคฤหาสน์

ไม่รู้ว่าจ้าวหลินเข้าไปในห้องนอนตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนจะไปปลุกเขย่าเจียงหว่านที่กำลังหลับลึกให้ตื่นขึ้น หลังจากนั้นจึงเอ่ยถามว่า “มู่เซิ่งล่ะ?”

มู่เซิ่งเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงมาสามปีแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้จะซื้อคฤหาสน์แล้ว ทว่าในสายตาของจ้าวหลินนั้น มู่เซิ่งก็ยังคงเป็นแมงดาคนหนึ่งอยู่ดี เพียงแค่หลังเข้ามาอาศัยในคฤหาสน์แล้ว ท่าทีของจ้าวหลินที่มีต่อเขาจะดีขึ้นมาไม่น้อยแล้วก็ตาม ถึงขั้นแก้คำไม่เรียกเขาว่าไอ้ขยะอีกแล้ว

“คุณแม่คะ ทำไมหรือคะ?”

เจียงหว่านขยี้เบา ๆ ตาพลางเอ่ยถาม

“ลูกสาว ลูกบอกแม่มาตามความจริงเลยนะ ว่ามู่เซิ่งเขาได้แตะต้องลูกแล้วหรือยัง?” จ้าวหลินจ้องเจียงหว่านพลางเอ่ยถาม

เมื่อได้ยินคำนี้แล้ว ดวงหน้าและก้อนแก้มของเจียงหว่านพลันแดงระเรื่อขึ้นทันที ก่อนจะร้องเสียงดังว่า “คุณแม่คะ คุณแม่พูดอะไรคะเนี่ย หนูกับมู่เซิ่งเขาแยกเตียงนอนกันค่ะ แตะไม่แตะอะไรกันคะ”

“เขาไม่ได้แตะต้องลูกหรือ?”

สายตาของจ้าวหลินกวาดมองไปบนเตียงกว้างและใบหน้าของเจียงหว่านไปมา หลังกระจ่างแล้วว่าเจียงหว่านไม่ได้โกหกเธอถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมาหนึ่งหน “ไม่แตะต้องก็ดีแล้ว”

“คุณแม่คะ คุณแม่อยากจะพูดอะไรกันแน่คะ? มู่เซิ่งเขาเป็นสามีของหนู และถึงแม้ว่าจะทำกับหนูแล้ว แบบนั้นมันก็เป็นเรื่องดีที่เป็นปกติมาก ๆ เหมือนกันไม่ใช่หรือคะ?” เจียงหว่านกล่าวด้วยโทสะ

“ปกติหรือ? มู่เซิ่งเขามีอะไรดี?” จ้าวหลินขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม เมื่อสังเกตเห็นแล้วว่าสีหน้าของเจียงหว่านมีความเปลี่ยนแปลง ดังนั้นจึงไม่กล่าวต่ออีกแล้ว “ลูกสาว ลูกหาโอกาสสักหน่อยสิ ให้มู่เซิ่งเขาเขียนชื่อลูกลงไปบนคฤหาสน์”

“ทำไมคะ? นี่เป็นบ้านที่มู่เซิ่งซื้อ ไม่ใช่ของหนูเสียหน่อย?” เจียงหว่านไม่เห็นด้วย