น้องนางชายาบ๊องป่วนนคร นิยาย บท 24

ฉู่หรูเสว่ทำเรื่องเลวๆ จนจบสิ้นแล้วยังคิดที่จะแอบอยู่เบื้องหลังแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ? โลกสวยเกินไปหรือเปล่า!

นางทำเช่นนี้ก็เพื่อเป็นการเตือนฉู่หรูเสว่ให้ทราบ

ชิงจั๋วอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจเจตนาของนายของตน แล้วจึงกล่าวออกมาอย่างสอดคล้อง: “ใช่เพคะ จะต้องจับคนผู้นั้นได้อย่างแน่นอน”

ฉู่หวูโยวเห็นชิวเอ๋อร์ที่ยืนอยู่แถวหลังสุดตัวสั่นขึ้นมาเบาๆ ครู่หนึ่ง ฉู่หวูโยวหัวเราะเบาๆ เป็นไปตามที่นางคาดไว้ไม่มีผิด

ตอนกลางคืนวันที่สี่

ฉู่หวูโยวที่แต่งองค์ทรงเครื่องเรียบร้อยแล้วนั้นก็บุกเข้าไปในจวนไป๋อย่างไร้ซุ่มไร้เสียง ตามวิจารณญาณอันเฉียบแหลมสุดๆ นั้นของนาง ไม่นานก็หาคลังสมบัติของตระกูลไป๋เจอ

มองเห็นเงินทองที่วับวาบเป็นประกายแวววาวอยู่ด้านหน้า ฉู่หวูโยวอึ้งไปพักหนึ่ง เงินของจวนไป๋นี้อันที่จริงก็เยอะมากพอ

จะว่าไปคืนนี้นางมีเรื่องยุ่งที่ต้องทำแล้ว

เมื่อหลังจากที่นาง ‘เคลื่อนย้าย’ เงินทองลังสุดท้ายออกมาในที่สุด ในที่สุดก็หายใจออกมาหนึ่งเฮือก

นางเหนื่อยตายเลย

ในที่สุดก็ ‘เคลื่อนย้าย’ เสร็จแล้ว

อีกไม่นานก็จะเป็นวันออกรบของท่านพ่อแล้ว และพรุ่งนี้ก็จะเป็นเวลาที่ไป๋อี้เฉินต้องส่งมอบเงินทองออกมา

ระยะเวลาเพียงหนึ่งวัน แม้ว่าไป๋อี้เฉินจะมีความสามารถล้นฟ้า ไหนเลยจะรวบรวมเงินทองมากมายเช่นนั้นออกมาได้

ดังนั้นพรุ่งนี้ก็รอฉากเด็ดของนางออกโรงได้เลย

นางจงใจเลือกวันสุดท้ายนี้ ก็เพื่อจะไม่ให้ไป๋อี้เฉินไม่มีโอกาสได้กลับตัวแม้แต่นิด

เพียงแต่ว่านางทิ้งหนังสือยืมไว้ 1 แผ่นในคลังสมบัติของจวนไป๋ บนหนังสือยืมอธิบายไว้อย่างชัดเจนถึงจำนวนเงินทองที่นางเคลื่อนย้ายออกไปในคืนนี้

นางทิ้งหนังสือยืมเอาไว้ เงินนี้ภายหลังนางจะเอามาคืนให้แก่ไป๋อี้เฉินไม่ให้ขาดแม้แต่แดงเดียวเลย

เป็นไป๋อี้เฉินที่ไม่สนใจชีวิตของทหารพวกนั้นแม้แต่นิด โดยที่ใช้เรื่องเงินที่ต้องใช้มาข่มขู่นาง แม้กระทั่งข่มขู่ท่านพ่อพระยา นางจึงต้องออกกลยุทธ์นี้อย่างจำใจ

รอให้การหมั้นหมายยุติได้แล้ว ระหว่างนางและไป๋อี้เฉินก็จะไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างกันอีกแน่นอน

ฉู่หวูโยวออกไปจากจวนไป๋เพิ่งจะออกไป ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นชาใสๆ เสียงหนึ่งดังมาจากที่มืด: “ฝีมือไม่เลวนี่”

ฉู่หวูโยวตะลึงงันไป ร่างกายและสมองได้แสดงท่าทีระแวดระวังออกมาก่อนเลย

เพียงแต่ฉู่หวูโยวรู้สึกว่าเสียงนั้นค่อนข้างคุ้นเคย แต่ว่าเป็นเพราะคุ้นเคย ก็เลยทำให้นางประหลาดใจ

องค์ชายเจ็ดซวนหยวนหรงโม่ เป็นคนหนึ่งที่ไม่ควรจะมาปรากฏตัวในตอนนี้ ณ ที่แห่งนี้มากที่สุด คิดไม่ถึงว่าจะปรากฏตัวที่นี่ได้?

แม้ว่าในใจของฉู่หวูโยวจะตะลึงไปอย่างยิ่ง แต่ว่านางกลับทำให้ตนเองสงบลงมาได้อย่างรวดเร็ว บนใบหน้าก็ไม่ได้เผยให้เห็นความตื่นกลัวแม้แต่นิดเลย

นางหันหน้าไปมองผู้ชายที่อยู่ห่างจากตนไม่ถึง 3 เมตรเท่านั้น เห็นชัดแล้วว่าชายผู้นั้นเป็นองค์ชายเจ็ดจริงๆ ฉู่หวูโยวก็หัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง: “ขอบพระทัยคำชมเชยขององค์ชายเจ็ด”

ในตอนนี้นางทำเสียงให้เบาลงไม่ให้เกิดความตื่นเต้นและความรู้สึกผิดในใจแม้แต่นิด ราวกับว่ามีเพียงคำขอบคุณที่จริงใจอย่างยิ่งเท่านั้น

ในใจของฉู่หวูโยวตอนนี้ยังแอบประหลาดใจอยู่ ผู้ชายคนนี้มาปรากฏตัวที่นี่ในเวลานี้ ที่แท้แล้วต้องการทำอะไรกันแน่?

เขาอยู่ที่ที่นานเท่าไรแล้วกันแน่? ไม่ใช่ว่าทุกสิ่งที่นางทำในคืนนี้ถูกเขาเห็นหมดแล้วนะ?

อ๋องท่านนี้ไม่ใช่ว่าไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมาโดยตลอดหรือ? ไม่ใช่ว่าจะไม่เป็นฝ่ายเริ่มพูดคุยกับคนอื่นมาแต่ไหนแต่ไรหรือ?

คืนนี้นับได้ว่าเกิดสถานการณ์อะไรขึ้นอีกล่ะ?

การคาดเดามากเกินไปที่แวบเข้ามาในสมองของฉู่หวูโยวไม่หยุด เพียงแต่ภายนอกนั้นนางไม่ได้แสดงออกให้เห็นเท่านั้น ยังคงมีใบหน้าท่าทางที่สงบนิ่ง ไม่ได้เผยให้เห็นความผิดปกติแม้แต่นิดเดียว

ปลายคิ้วของซวนหยวนหรงโม่เลิกขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่ได้เจตนาอยู่ครู่หนึ่ง นี่คือปฏิกิริยาของคนที่เป็นโจรคนหนึ่งหลังจากถูกจับได้คาหนังคาเขานั่นเองงั้นหรือ?

ใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้านและสงบนิ่งนี้ของนาง ทำให้เขาสงสัยอยู่บ้างว่าเมื่อครู่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็นทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิด

ฉู่หวูโยวนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของเขาเป็นความหมายเชิงบวก? หรือเชิงลบกันแน่?

สายตาของฉู่หวูโยวมองไปบนใบหน้าของเขา ค่อยๆ มีอาการสติหลุดลอยหลายเท่าเช่นนั้นไปเล็กน้อย

เมื่อครู่ตอนที่นางเข้ามายังจวนไป๋ ยังเป็นความมืดมิดไปหมดเลย ไม่มีแสงของดวงจันทร์แม้แต่นิด นางยังแอบยินดีว่าสวรรค์ได้ช่วยนางเอาไว้ด้วย

ตอนนี้จันทร์เต็มดวงนั้นคิดไม่ถึงว่าจะสาดส่องทะลุชั้นเมฆออกมา ส่วนใหญ่ก็ถูกรูปโฉมอันหาที่เปรียบมิได้ของชายผู้นี้ยั่วยวนเข้าให้แล้ว

อาศัยแสงจันทร์ที่เปล่งประกายแวววาวนั้น ระยะห่างที่ใกล้เช่นนี้ และฉู่หวูโยวที่เคยชินกับความมืดมิดในตอนนี้ไปนานแล้ว ท่ามกลางแสงเลือนรางก็สามารถมองเห็นรูปโฉมได้อย่างชัดเจน

เขาในตอนนี้ความเย็นชาที่ปฏิเสธคนมาแต่รัศมีไกลๆ แบบนั้นในตอนกลางวันลดลงไปมาก และมีความเป็นกันเองหลายเท่ามากขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะยังมีความเฉื่อยชาหลายเท่าในนั้นด้วย

เขาที่เฉื่อยชาแม้ว่ายังคงมีรัศมีกลิ่นอายที่บีบบังคับคน แต่ก็ไม่ได้เย็นชาแข็งกระด้างเช่นนั้นอีก อาจจะเป็นเพราะว่าการปกคลุมของแสงจันทร์นั้น แอบเพิ่มความอ่อนโยนหลายเท่าขึ้นมา

เขาที่เป็นเช่นนี้ยิ่งดูยั่วยวนอย่างสุดชีวิตมากหลายเท่า ใบหน้านั้นท่ามกลางการปกคลุมของแสงจันทร์ ยิ่งงามจนทำให้คนเกือบจะลืมหายใจได้

ความเปล่งประกายยิ่งเช่นนี้ ความยั่วยวนปานนี้ เกรงว่าไม่ว่าใครก็ไม่อาจยั้งใจไว้ได้

ทันใดนั้นฉู่หวูโยวก็มีความใจร้อนขึ้นมาอย่างหนึ่ง อยากจะเข้าไปกัดอย่างแรงๆ บนใบหน้านั้นสักคำ

แม้แต่มือของนางยังอยากจะยื่นออกไปตามความรู้สึกเลย ย่ำยีใบหน้าที่หล่อเหลามากโคตรนั้นอย่างรุนแรงสักหน่อย

เพียงแต่ตอนที่นางอยากจะยกมือขึ้นไป ‘สิ่งของ’ ที่หนักอึ้งในมือของนางได้กดทับไว้จนนางจนยกมือไม่ขึ้น และก็เลยทำให้นางดึงสติกลับมาได้เช่นกัน

ฉู่หวูโยวถอนหายใจออกมาอย่างรุนแรงหนึ่งเฮือก อดที่จะแอบตะลึงในใจไม่ได้ เมื่อครู่นางบ้าไปแล้วหรือ? หรือว่าโดนวิชามารเข้าไป? คิดไม่ถึงว่าอยากจะไปกัดซวนหยวนหรงโม่!

นางยังคิดที่จะไปย่ำยีใบหน้าของเขางั้นหรือ?

โชคดีที่เงินที่หิ้วอยู่ในมือของนางดึงสติที่เกือบจะหลุดลอยไปของนางกลับคืนมา

ก็โชคดีที่องค์ชายเจ็ดไม่ทราบความคิดเมื่อครู่ของนาง มิเช่นนั้นนางเดาได้เลยว่าคงจะอยู่ไม่พ้นคืนนี้