นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1180

ทั้งซีหลิงเทียนเหล่ยและไป่หลี่หวู่เยียน ต่างให้ความสำคัญกับการต่อสู้ครั้งสุดท้ายอย่างสุดกำลัง การต่อสู้ครั้งนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของพวกเขาในอนาคต

“ไม่มีเสบียงอาหาร และไม่มีมาเพิ่ม พวกเราติดอยุ่ที่นี่มันคือทางตันไม่มีทางรอด นอกจากจะสู้ นอกจากจะตีกองกำลังคนของตงหลิงและหนานหลิงให้ถอยร่นออกไป พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นอีก ” วันรุ่งขึ้น ซีหลิงเทียนเหล่ยเลี้ยงข้าวคนสามแสนคนที่อยู่ภายใต้บัญชาของเขา ให้พวกเขากินจนอิ่ม หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มกล่าวถึงความมุ่งมั่นร่วมกันที่จะทำภารกิจสำคัญให้สำเร็จ

“อาหารในมือของพวกเจ้าคือทั้งหมดที่เรามี หากกินอย่างประหยัดจะอยู่รอดได้อีกสองวัน หากต้องการมีชีวิตรอดต่อไป พวกเราจำเป็นต้องออกไปสู้ ออกไปปล้น และฆ่าคนของตงหลิงและหนานหลิงซะ แล้วปล้นเสบียงของพวกเขามา” ซีหลิงเทียนเหล่ยสร้างแรงกดดันยั่วยุให้คนสามแสนคนเหล่านี้ที่อยากจะมีชีวิตรอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในตอนแรก ทหารเหล่านี้ยังคงหวาดกลัวและไม่สบายใจ และพวกเขาทั้งหมดมองไปที่ซีหลิงเทียนเหล่ย

อย่างขุ่นเคือง

พวกเขาไม่ต้องการทรยศต่อชาติบ้านเมืองเลย และพวกเขาไม่อยากไปตายร่วมกับซีหลิงเทียนเหล่ย แต่หน้าที่ผูกมัดของพวกเขาในฐานะทหารบังคับให้พวกเขาต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้บังคับบัญชา

แต่ในฝูงชน มีคนบางคนคำรามเสียงดัง และบอกว่าเป็นเพราะตงหลิงและหนานหลิงที่บีบพวกเขาให้มาถึงจุดนี้ เป็นเพราะตงหลิงและหนานหลิงได้ปล้นเสบียงของพวกเขาไป ถ้าหากว่าไม่มีการโจมตีของตงหลิงและหนานหลิงแล้ว พวกเขาก็สามารถกลับบ้านได้ ด้วยคำพูดเหล่านี้ ก็ทำให้คนบางคนหวั่นไหว

ใช่ กลับบ้าน ถึงแม้อยู่ที่นี่จะมีซีหลิงเป็นผู้จัดหาอาหารให้ แต่พวกเขาก็ยังอยากกลับบ้าน กลับไปที่เมืองซีหลิง

ซีหลิงเทียนเหล่ยเฝ้าดูทั้งหมดนี้ด้วยความพึงพอใจ และไม่อยากพลาดโอกาสใด ๆ ไป รีบปลุกปั่นทหารอีกครั้ง

"สู้! เพื่อที่จะกลับไปยังเมืองซีหลิง พวกเราต้องต่อสู้ ขับไล่ทหารของตงหลิงและหนานหลิงให้ถอยกลับไป ฆ่าให้เลือดไหลนองเป็นสายปูทางกลับไปเมืองซีหลิง"

นี่เป็นครั้งแรกที่ซีหลิงเทียนเหล่ยพูดถึงการกลับไปที่เมืองซีหลิง แม้ว่าเขาจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าจะไม่มีทางได้กลับไปอีกแล้ว แต่ในเวลานี้ เขาจำเป็นต้องให้ความหวังแก่ทหารเหล่านี้ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะต่อสู้อย่างสุดกำลังได้

“สู้ สู้เพื่อมีชีวิตรอด! ไม่สู้ก็ตาย! ฆ่า ฆ่าให้เลือดไหลนองเป็นสาย พวกเราต้องกลับบ้าน พวกเราต้องกลับไป!” เพื่อที่จะมีชีวิตรอดต่อไปได้ พวกเราจำเป็นต้องสู้ จำเป็นต้องออกไปจากที่นี่เท่านั้น พวกเราถึงจะมีชีวิตรอด

"ฆ่า ฆ่าให้หมด! เพื่อที่จะมีชีวิตรอด พวกเราต้องชนะ เอาชนะตงหลิง เอาชนะหนานหลิง และกลับสู่เมืองซีหลิง" คนสามแสนคนถูกปลูกปั่นได้สำเร็จ พวกเขาทั้งหมดโบกมือและตะโกนเสียงดัง

“เพื่อมีชีวิตรอดต่อไป และเพื่อได้กลับบ้าน ฆ่า!” ไม่ใช่เพื่ออำนาจ ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ แค่ทำเพื่อให้ทหารได้มีชีวิตอยู่และกลับบ้าน

คำพูดนี้สะเทือนอารมณ์ทหารเหล่านี้มากที่สุด ทหารสามแสนคนโห่ร้องคำว่าฆ่า ดังก้องไปทั่วท้องฟ้าและก้องอยู่ในป่าพิษเป็นเวลานานไม่สลายหายไป

ต้องบอกว่า ซีหลิงเทียนเหล่ยช่างเป็นคนที่เหมาะสมจะเป็นผู้นำจริงๆ เขาแค่พูดเพียงไม่กี่คำ เขาทำให้คนสามแสนคนเชื่ออย่างปักจิตปักใจ

เลือดอันเร่าร้อนนี้หากไม่เคยได้สัมผัสมันด้วยตัวเองแบบนี้ และไปอยู่ท่ามกลางคนพวกนี้ จะไม่มีวันเข้าใจว่าทำไมคนจำนวนมากถึงเต็มใจสู้ตายเพื่อโอกาสที่อาจจะเป็นไปได้ในความเป็นไปไม่ได้

ไม่สู้ก็ตาย ถ้าสู้แล้วยังมีโอกาสรอด นี่คือภาพของทหารซีหลิง พวกเขาไม่มีทางถอย

ตีเหล็กต้องตีขณะที่เหล็กยังร้อน ในขณะนี้ทหารของซีหลิงเต็มไปด้วยแรงใจ ฉวยโอกาสในตอนนี้รีบออกจากป่าพิษ มันจะทำให้ตงหลิงและหนานหลิงต้องสาหัสมากอย่างแน่นอน

หลังจากที่ซีหลิงเทียนเหล่ยได้กล่าวความมุ่งมั่นปฎิบัตภาระกิจสำคัญร่วมกันเสร็จแล้ว เขาก็สั่งให้ทหารเข้าแถวและเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตี แม้ว่ากองทัพจะอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของไป่หลี่หวู่เยียน แต่เขาเป็นผู้นำหลัก

การเคลื่อนไหวนี้ ทำให้ทหารซีหลิงบ้าคลั่งมากยิ่งขึ้น แม้แต่องค์รัชทยาทพวกเขายังไม่กลัว พวกเขาจะกลัวอะไร?

“ซีหลิงต้องชนะ!”

ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นผู้นำในการตะโกนประโยคนี้ จากนั้นเสียงตะโกนก็ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ละครั้งมีพลังมากขึ้น และหนทางที่มืดมนข้างหน้าดูเหมือนจะสว่างขึ้นในขณะนี้

“ซีหลิงต้องชนะ!”