นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1181

ตอนนี้สิ่งต่างๆ ได้เปลี่ยนไปแล้ว แต่ก่อนพวกเขาไม่กล้าทำอะไรกับพันธมิตรนักฆ่า เหตุผลหนึ่งก็คือพวกเขามีกำลังคนไม่เพียงพอ และอีกอย่างคือมีคนจับตาดูพวกเขามากเกินไป หากพวกเขาแตะต้องพันธมิตรนักฆ่าจริงๆ พวกเขาก็จะถูกเปิดเผยศักยภาพของตัวเองให้คนอื่นรู้ไปด้วย

ตอนนี้ไม่เหมือนก่อนแล้ว แต่ล่ะสี่ก๊กเก้าเมืองสถานการณ์วุ่นวายโกลาหล ไม่มีใครรู้เสด็จอาเก้านั้นอยู่ที่ไหน ไม่มีใครจับตาดูเขา และไม่มีใครมีเวลามาดูแลการเข่นฆ่ากันในแคว้นเจียงหูเหล่านี้

สำหรับกำลังคน ตอนนี้พวกเขามีกำลังเสริมที่แข็งแกร่งมาช่วย เซวียนเส้าฉีเป็นผู้นำในการทำลายล้างลัทธิมาร สถานะของเขาในแคว้นเจียงหูไม่มีใครสามารถเทียบเขาได้ ตราบใดที่เซวียนเส้าฉีเรียกร้อง ก็จะมีคนมากมายเต็มใจที่จะติดตามเขาไปทำลายพันธมิตรนักฆ่าอย่างแน่นอน

ส่วนพันธมิตรนักฆ่าอยู่ที่ใหนนั้น ยิ่งไม่ใช่ปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น

เฟิ่งชิงเฉินมองดูโต้วโต้วเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม และถามว่า: "เจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเราไม่สามารถค้นหาได้ว่าพันธมิตรนักฆ่าอยู่ที่แห่งใด? เจ้าอย่าลืมว่าก่อนที่เสด็จอาเก้าจะลงมือกับลัทธิมารนั้น ก็ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าลัทธิมารนั้นอยู่ที่ไหน”

นี่เป็นการบอกกับโต้วโต้วให้รู้ว่า ตราบใดที่พวกเขาต้องการทราบที่อยู่ของพันธิมิตรนักฆ่านั้น ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่พวกเขาค้นพบบุคคลคนนั้นแล้วล่ะก็ เรื่องทำลายล้างนั้นอยู่ที่จะดำเนินการช้าหรือเร็วเท่านั้น

ถ้าทำโจงแจ้งเกินไปไม่ได้ งั้นเรามาทำกันอย่างลับ ๆ ดีไหม

ใบหน้าของโต้วโต้วต้องยิ้มค้าง จากนั้นเขาก็พูดอย่างมั่นใจอีกครั้ง: "มีคนน้อยมากที่รู้เรื่องพันธมิตรนักฆ่า พวกเราอำพรางตัวดียิ่งกว่าลัทธิมาร"

ที่โต้วโต้วมีความมั่นใจสูงขนาดนี้ เป็นเพราะไม่มีนักฆ่าคนใด ที่เป็นนักฆ่าของพันธมิตรนักฆ่าอย่างแท้จริง และคนที่รู้ตำแหน่งที่อยู่ของพันธมิตรนักฆ่านั้น นอกจากอาวุโสประหลาด ๆ ทั้งหกคนแล้ว ที่เหลือก็จะเป็นลูกศิษย์โดยตรงของพวกเขาเท่านั้น

และคนเหล่านี้ล้วนเชื่อถือได้ แต่โต้วโต้วลืมคนคนหนึ่งไปนั่นคือโจ่วอัน!

"โต้วโต้ว มีโจ่วอันอยู่ หากเราต้องการจะสืบค้นแหล่งที่อยู่พันธมิตรนักฆ่านั้นมันง่ายมาก " โจ่วอันไม่ใช่สุภาพบุรุษ และแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนไร้ยางอายอย่างแน่นอน

“โจ่วอัน อ๋า... ข้าลืมเขาไปได้อย่างไรนะ” โต้วโต้วเกาหัวแล้วถามเฟิ่งชิงเฉินอย่างน่าสงสาร: “โจ่วอัน เขาจะเปิดเผยตำแหน่งที่อยู่ของพันธมิตรนักฆ่าจริงๆ งั้นหรือ?”

“เจ้าลองดูก็ได้ ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ เสด็จอาเก้าก็สามารถเปิดปากของเขาได้ และเจ้าก็ทำได้เช่นกัน” เฟิ่งชิงเฉินแสดงท่าทางสังหาร

โต้วโต้วตัวสั่น มองไปที่เสด็จอาเก้า แล้วไปหามุมหลบอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ในใจของเอาแอบคิดว่า เขาควรส่งจดหมายไปแจ้งข่าวให้ท่านอาจารย์ ให้พวกเขาคิดทบทวนถึงเรื่องของเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง

เพื่อชื่อเสียงของพันธมิตรแล้วจะทุ่มสุดกำลังเพื่อฆ่าเฟิ่งชิงเฉินจริงๆ เหรอ?

และผลที่ตามมาดูเหมือนจะร้ายแรงมาก ดูจากลัทธิมารก็รู้แล้ว

เสด็จอาเก้าไม่ได้ให้เวลาโต้วโต้วในการคิดมากนัก หลังจากแน่ใจแล้วว่าตงหลิงจื่อลั่วและตงหนานจิ่นฝานส่งกองกำลังเข้าไป เสด็จอาเก้าก็หยุดจ้องเขา

"ไป ไปที่ป่าพิษกันเถอะ" หากเข้าไปในเวลานี้ ก็อาจจะสับหลีกกับซีหลิงเทียนเหล่ยได้พอดี

“จะเข้าไปในเวลานี้หรือ? ไม่มีใครอยู่ในป่าพิษแล้วนะ” ในหัวของโต้วโต้วคิดถึงแต่เรื่องพันธิมิตรนักฆ่าและเรื่องที่จะฆ่าเฟิ่งชิงเฉินดีหรือไม่

เขาและท่านอาจารย์ไม่ได้ฆ่าเฟิ่งชิงเฉิน แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะเห็นด้วย หากพวกเขายืนกรานที่จะฆ่าเฟิ่งชิงเฉินเพื่อรักษาชื่อเสียงของพันธมิตรนักฆ่า เขาและท่านอาจารย์ของเขาก็ไม่สามารถหยุดพวกเขาได้

"จะมีคนอยู่ทำไมกัน? หรือเจ้าต้องการต่อสู้กับกองทัพที่แข็งแกร่งสามแสนคนของซีหลิงหรือ?" พวกเขาเป็นนักรบที่มีฝีมือดี แม้ว่าทักษะการต่อสู้ที่สูงส่ง ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่เหนื่อย เขาและโต้วโต้วไมได้บุกเข้าไปท่ามกลางกองทัพสามแสนนาย มันเหมือนกับการเข้าสู่พื้นที่ที่ไม่มีมนุษย์

“ไม่มีใครอยู่ที่นั่น เหตุใดพระองค์จึงจะเสด็จเข้าไป? ป่าพิษนั้นอันตรายมาก ด้านในมีแต่พิษและหนองน้ำ หากเดินหลงทาง ก็จะมีแต่ตายเท่านั้น” โต้วโต้วเห็นว่าเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินจากไปแล้ว แม้ว่าจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่เขาก็ต้องลุกขึ้นเดินไปอยางเชื่อฟัง

เฮ้อ เขาช่างน่าสงสารจริง ๆ เขามาเพื่อฆ่าเฟิ่งชิงเฉินแท้ ๆ แล้วทำไมเขาถึงกลายเป็นผู้พิทักษ์ของเฟิ่งชิงเฉินไปได้ เขามีต้องมาโดนทรมานแบบนี้หรือเปล่า?

เมื่อเวลาหนึ่งหรือสองวันผ่านไป ทหารซีหลิงที่ไม่มีเสบียงอาหาร ในเวลานั้นขวัญกำลังใจก็กลับเปลี่ยนมาเป็นตื่นตระหนกไม่สงบสุขอีกครั้ง ตงหลิงจือลั่วและหนานหลิงจิ่นฝานก็ไม่ใช้คนโง่เช่นกัน พวกเขาจะเข้าใจสถานการณ์ของซีหลิงเทียนเหล่ยอย่างแน่นอนในตอนนั้น

เมื่อถึงเวลานั้น แม้ยืดเวลาออกไปก็สามารถทำให้ซีหลิงเทียนเหล่ยไปสู่ความตายได้ และในสถานการณ์ที่สิ้นหวังไม่มีทางออกเช่นนี้ ซีหลิงเทียนเหล่ยก็จะหันกลับเข้าไปป่าพิษอีกครั้งอย่างแน่นอน

เพราะเมื่อเข้าไปในป่าพิษแล้ว คนของตงหลิงและหนานหลิงไม่สามารถไล่ตามพวกเขาเข้าไปได้ ตอนนั้นเขาจะปลอดภัย

ซีหลิงขาดแคลนเสบียงอาหาร แต่ไม่ว่าจะขาดเสบียงแค่ไหน แต่เสบียงอาหารของซีหลิงเทียนเหล่ยก็จะไม่ขาดแคลนในระยะเวลาอันสั้นนี้

โต้วโต้วยังอยากจะถามต่อ แต่ถูกเสด็จอาเก้าขัดจังหวะ: "ไปกินยาต้านพิษซะ พวกเราจะเข้าไปแล้วนะ"

“ยาต้านพิษ พวกท่านได้เตรียมสิ่งนี้ไว้จริง ๆ?” ดูเหมือนว่าทั้งสองคนได้วางแผนที่จะเข้าไปในป่าพิษไว้แต่แรกแล้ว

“จะเข้าไปป่าพิษ เรื่องแค่นี้ยังไม่เตรียมตัว เจ้าคิดว่าพวกเราไม่กลัวตายหรือไง ” เฟิ่งชิงเฉินเทยาออกมาสองเม็ด โต้วโต้วจ้องมองเม็ดยาอย่างตกตะลึง กังวลว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ได้เตรียมส่วนของเขา โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินให้ยาเม็ดนั้นแก่เขาคนแรกทันที

โต้วโต้วกลืนยาเข้าไปทีเดียว เขาเกือบสำลักตาย ทั้งกระโดดและไอ ในที่สุดก็กลืนยาเม็ดนั้นเข้าไป เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เทยาเม็ดที่สาม โต้วโต้วรู้สึกผิดเล็กน้อย: "ยังมีอีกไหม? เสด็จอาเก้ายังไม่ได้กินยาเลย"

เด็กคนนี้จริง ๆ แล้วก็จิตใจดี

“ข้าไม่ต้องการมัน” น้ำเสียงของเสด็จอาเก้าก็ดีขึ้นเล็กน้อย ซึ่งทำให้โต้วโต้วรู้สึกประหลาดใจจากการได้รับความรัก แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น เมื่อก้าวเข้าไปป่าพิษ เสด็จอาเก้าเตือนโต้วโต้วรีตามให้ทัน ระวังความปลอดภัยด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าคาดหวังให้เขาไปช่วย.....................

เสด็จอาเก้า พระองค์เป็นคนไร้ซึ่งความรักจริงๆ !