นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1182

ป่าพิษถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำตลอดทั้งปี ด้านในเต็มไปด้วยสีเทา ดูเหมือนกลางคืนแต่ไม่เหมือนกลางคืน ขนาดเสด็จอาเก้าที่ฝีมือล้ำเลิศ เมื่อก้าวเข้าไปในป่าพิษ การมองเห็นก็ยังได้รับผลกระทบเช่นกัน และแทบจะมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ห่างออกไปสามเมตรเลย

สภาพแวดล้อมรอบตัวมืดมน และโต้วโต้วรู้สึกเหมือนมีพลังหยินอยู่ที่หลังคอของเขา เพราะเขาได้รับคำเตือนจากเสด็จอาเก้า โต้วโต้วจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก และเดินตามหลังของเฟิ่งชิงเฉินอย่างระมัดระวังราวกับหางเล็กๆ

ตั้งแต่พวกเขาทั้งสามเข้าไปในป่าพิษแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แม้แต่หายใจยังต้องระมัดระวัง

สิ่งที่พวกเขาเตรียมป้องกันนั้นไม่ใช่คน แต่คือสิ่งแวดล้อมของที่นี่ ป่าพิษนั้นมีพลังทำลายล้างคนได้

เฟิ่งชิงเฉินจับชายเสื้อของเสด็จอาเก้าไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือถือเข็มทิศ เธอเชื่อในความสามารถของเสด็จอาเก้าในการจำเส้นทางได้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเธอจะไม่เชื่อความรู้ทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้ เข็มทิศได้รับการตรวจสอบนับครั้งไม่ถ้วน และมันมีประสิทธิภาพอย่างแน่นอน

อาจจะเป็นเพราะไม่มีแสงแดดส่องเข้ามาเลยตลอดทั้งปี ป่าพิษเลยให้ความรู้สึกถึงความอับชื้น พื้นใต้เท้าก็นุ่มและยังมีตะไคร่น้ำ เมื่อเหยียบด้านบนราวกับเหยียบอยู่บนหลังงู ลื่นๆ นุ่มๆ ทำให้รู้สึกมือไม่อ่อนไปทั้งตัว

โชคดีที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินได้เตรียมการล่วงหน้าก่อนที่พวกเขาจะเข้ามา รองเท้าของพวกเขานั้นกันลื่น หากว่าต้องการให้พวกเขาลื่นหกล้มอยู่ที่นี่ ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้ามาก และทั้งสามก็ไม่รีบร้อน ภายใต้การนำของเสด็จอาเก้า พวกเขาค่อย ๆ เดินลึกเข้าไปในป่าพิษ ยิ่งลึกเข้าไปยิ่งพบว่าความอับชื้นก็ยิ่งมีมากขึ้น

“ที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่นะ ทำไมถนนทุกสายถึงให้ดูคล้ายกันหมด? แล้วเราจะไปที่ไหน?” โต้วโต้วอดไม่ได้ที่จะถาม

“ในป่าพิษนี้ พวกเราจะไปหาสถานที่ที่ซีหลิงเทียนเหล่ยพักอยู่ ที่นั่นมีร่องรอยของผู้คนที่อยู่อาศัย พวกเราก็จะไปรออยู่ที่นั่น” หากว่าซีหลิงเทียงเหล่ยล่าถอยกลับมา เขาจะต้องกลับมาตามเส้นทางที่เขาคุ้นเคยอย่างแน่นอน

แม้ว่าวิธีการรอกระต่ายจะดูโง่ไปสักหน่อย แต่ตราบใดที่แน่ใจว่ากระต่ายตัวนั้นจะพุ่งเข้ามา นั่นก็พอแล้ว

“มันใหญ่มาก แล้วพวกเราจะหากันยังไงล่ะ” แทบมองไม่เห็นหนทางข้างหน้า ไมรู้ว่าจะมีอันตรายอะไรบ้าง โต้วโต้วรู้สึกเขาตกอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมาก

เมื่อต้องเผชิญกับอันตรายที่ไม่รู้จัก คนย่อมหวาดกลัวตามสัญชาตญาณ

“ที่นี่น่าจะมีสถานที่ไม่กี่แห่งที่ผู้คนสามารถอยู่ได้นานๆ พวกเราช่วย ๆ กันมองหา ไม่นานน่าจะหาเจอ” เสด็จอาเก้าหันไปปลอบใจโต้วโต้วหนึ่งประโยคว่า: “ระวังหน่อยนะ ถ้าข้าจำไม่ผิด แถวนี้น่าจะหน่องน้ำอยู่”

“ข้ารู้แล้ว”

“อ่า…...”

ขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะพูดสองคำ เธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงอันแหลมคมของโต้วโต้ว

“เจ็บ เจ็บ มันเจ็บมาก ช่วยด้วย ช่วยด้วย”

เฟิ่งชิงเฉินหันศีรษะกลับไป เห็นโต้วโต้วกระโดดไปมาอยู่ที่เดิม และเขย่าคอเสื้อของเขาไม่ยอมหยุด

“เจ้าเป็นอะไร?” เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าเดินไปข้างหน้า เธอหันกระเป๋าเป้ที่อยู่ด้านหลังมาทันที แล้วหยิบไฟฉายส่องไปที่โต้วโต้ว

“แมลง มีแมลงบางตัวทำให้ข้าตกใจ และมันกระโดดเข้าไปในเสื้อผ้าของข้า มันเจ็บ…” โต้วโต้วชี้ไปที่หลังของเขา เขาเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

ฮือ ฮือ ฮือ คนที่แข็งแกร่งเป็นอังดับสองของกลุ่มนักฆ่า ต้องมาตายด้วยน้ำมือของเหล่าแมลงเพียงไม่กี่ตัว ช่างน่าละอายใจที่สุด

"โอ้ว..." ทันทีที่ไฟฉายส่องไป เฟิ่งชิงเฉินก็ตกตะลึงทันที

ให้ตายเถอะ เธอมองเห็นอะไรเนียะ?

ต้นไม้หนึ่งต้น ต้นไม้หนึ่งต้นที่อ่อนนิ่ม ต้นไม้ที่บิดงอได้ และกิ่งก้านที่ห้อยลงมาก็อ่อนเปลี้ยเช่นกัน