นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1183

พวกเขาถูกล้อมรอบด้วยฝูงหมาป่า

หมาป่าฝูงนี้เข้ามาหาพวกเขาอย่างเงียบ ๆ ห่างจากพวกเขาเพียงแค่ห้าเมตร ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาสีเขียวนั้น เฟิ่งชิงเฉิน และเสด็จอาเก้าก็wม่สังเกตเห็นมัน

นี่เป็นข้อเสียที่สุดของป่าพิษ พวกเขาไม่สามารถมองเห็นคนและสิ่งของในระยะไกลได้ นอกจากอันตรายจะมาถึงตัวพวกเขา ไม่งั้นพวกเขาก็ไม่สามารถมองเห็นได้เลย

“มานี่” เสด็จอาเก้าหันไปกวักมือเรียกเฟิ่งชิงเฉิน

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหมาป่า พวกเขาอยู่ด้วยกันจะปลอดภัยกว่า ความสามารถในการต่อสู้ของเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่แข็งแกร่งพอ

โต้วโต้วตอนนี้ก็หยุดสร้างปัญหาแล้ว ด้วยใบหน้าสีแดงจ้องมองหมาป่าด้วยสายตาที่ระมัดระวัง และแขนเล็ก ๆ ของเขาก็ขนลุก: "นี่ไม่ใช่ป่าพิษเหรอ ทำไมถึงมีหมาป่าได้เนียะ"

“ทำไมถึงจะมีหมาป่าไม่ได้ล่ะ ป่าพิษเกิดจากก๊าซพิษที่เน่าเปื่อยของสัตว์และพืช คนที่สูดดมก๊าซพิษจะไม่ตายในทันที หมาป่าเหล่านี้อยู่ที่นี่มานาน อาจจะคุ้นเคยกับก๊าซพิษแล้วก็เป็นได้ ” เฟิ่งชิงเฉินทิ้งกระเป๋าเป้ลงบนพื้นแล้วหยิบปืนยาสลบอันเล็กออกมา

เธอได้คัดแปรงปืนยาสลบเล็กน้อย มีระยะยิงไกลขึ้น และปริมาณที่มากขึ้น ถ้านำมาใช้กับสัตว์น่าจะได้ผลไม่เลว

ในฐานะคนด้อยการต่อสู้อย่างเธอ เฟิ่งชิงเฉินจำเป็นต้องเตรียมอาวุธป้องกันตัวเองให้ดี ถึงไม่มีอาวุธปืน อาวุธเย็นก็ต้องมีให้พร้อม ดาบ มีด ถึงจะใช้งานได้จริง แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะใช้มันอย่างไร ถือไว้ในมือไม่บาดมือตัวเองถือว่าดีแล้ว

“อู่วู๊...” ดูเหมือนว่าพวกหมาป่าจะรอไม่ไหวอีกต่อไป ไม่รอให้เฟิ่งชิงเฉินและคนอื่นๆ ได้ลุกขึ้นยืน พวกมันก็ยกเท้าเดินเข้ามาหาเฟิ่งชิงเฉินและสองคน

อุ้งเท้าเยียบย้ำลงบนพื้นนิ่ม ๆ ไม่มีแม้แต่เสียง แถมที่นี่ยังปกคลุมด้วยสีเทา ขนสีเทาของพวกเขาดูเหมือนกลมกลืนกับก๊าซพิษเป็นหนึ่งเดียวกันไปแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินและคนอื่นๆ เห็นเพียงดวงตาสีเขียวที่กระพริบ ดูเหมือนดวงวิญญาณที่เคลื่อนไหวอยู่

“แฮ่ร แฮร่ ” ดูเหมือนพวกหมาป่าจะหิวกระหายมาก น้ำลายกระเด็นใส่เฟิ่งชิงเฉินในระยะไกล น้ำลายของพวกมันหยดลงบนพื้นเต็มไปหมด

ในสายตาของหมาป่าฝูงนี้ เสด็จอาเก้าและอีกสองคนเป็นอาหารที่ดีที่สุด

“โต้วโต้ว ปกป้องชิงเฉินให้ดี ๆ” เสด็จอาเก้าถือดาบและขยับนิ้วเล็กน้อย

ท่าทางของเขาเช่นนี้ หมายความว่าเขากำลังจะลงมือ!

"ได้" ทันทีที่โต้วโต้วพูดจบ มองเห็นเสด็จอาเก้าวิ่งราวกับสายฟ้าพุ่งตรงไปหาหมาป่าตัวที่ใหญ่และสูงที่สุดในฝูง

และในเวลาเดียวกัน หมาป่าตัวนั้นก็สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้าเช่นกัน ด้วยเสียงคำราม มันยกอุ้งเท้าหลังขึ้นและรีบพุงไปหาเสด็จอาเก้า

“โฮ่ง…......”

ชายหนึ่งและหมาป่าพบกันครึ่งทาง กรงเล็บอันแหลมคมของมันชนกับดาบอันแหลมคม และเกิดประกายไฟเป็นขึ้นมาเป็นชุด หมาป่าตัวแรกส่งเสียงคำรามต่ำ หมาป่าตัวอื่น ๆ เมื่อเห็นสถานการณ์ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินทีละตัว

“โฮ่ง”

นี่คือสัญญาณการต่อสู้ หมาป่าพลาดการโจมตีล้มลงกับพื้น ทันใดนั้นหมาป่าตัวสูงแต่ผอมห้าตัวก็บุกเข้าไปโจมตีเสด็จอาเก้า

ในเวลาเดียวกัน หมาป่าที่เหลือก็กระโจนเข้าใส่โต้วโต้วและเฟิ่งชิงเฉิน

หมาป่าฝูงนี้ดูเหมือนจะมีความเฉลี่ยวฉลาด ผู้นำที่มีพลังที่แข็งแกร่งที่สุดได้นำหมาป่าขนาดใหญ่ห้าตัวเข้าโจมตีเสด็จอาเก้า หมาป่าที่เหลือสิบตัว หกตัวล้อมโต้วโต้วไว้และโจมตีเขา และอีกสี่ตัวพุงใส่เฟิ่งชิงเฉิง

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามาซ่อนอยู่ข้างหลังข้า” ดาบของโต้วโต้วกันหมาป่าสามตัวที่อยู่ข้างหน้าเขา รวมทั้งหมาป่าสามตัวที่อยู่ด้านข้างและด้านหลังของเขา โต้วโต้วถูกโจมตี กำลังเขาไม่พอกับรับมือได้

“ไม่ต้อง ข้าสามารถดูแลตัวเองได้ เจ้าระวังตัวด้วย” เมื่อหมาป่าพุ่งเข้าหาเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินก็ยิงปืนยาสลบอย่างมั่นคง

ฉึก...เข็มยาชาถูกยิงเข้าไปที่ระหว่างคิ้วของหมาป่า หมาป่ารู้สึกเจ็บปวดและชะลอการโจมตีลงเล็กน้อย