นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1184

หมาป่าล้มลงทีละตัว ส่วนหมาป่าที่เหลือนั้นก็มีแต่พวกรับมือได้ยาก พวกมันฉวยโอกาสชุลมุนกัดกินศพของเหล่าเพื่อนพ้อง เมื่อกินซากศพพวกนั้นหมดแล้ว พละกำลังของพวกมันก็เพิ่มมากขึ้น

แผ่นหลังของเสด็จอาเก้าเต็มไปด้วยรอยข่วนของหมาป่า แต่โต้วโต้วน่าอนาถเสียยิ่งกว่า เนื่องจากใบหน้าของเขาก็ถูกกรงเล็บของหมาป่าด้วย

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเอาชีวิตรอดจากฝูงหมาป่าในป่าควันพิษ ในดินแดนที่น่าหวาดกลัวแห่งนี้ หมาป่าฝูงนี้น่าจะเป็นกลุ่มผู้กุมอำนาจอั้นยิ่งใหญ่

ฉวยโอกาสตอนที่หมาป่ากำลังกินอาหาร เฟิ่งชิงเฉินใช้ปืนยิงยาชาใส่หมาป่าสองตัว ไม่รู้ว่าฤทธิ์ของยาไม่พอ หรือว่าหมาป่าฝูงนี้อยู่ในป่าควันพิษนานเกินไปจนร่างกายของพวกมันกลายพันธุ์ ทันทีที่ถูกยาชาเข้าไป มันไม่ได้ล้มลงในทันที แค่ล้มลงอย่างช้า ๆ เท่านั้น

และการกระทำของเฟิ่งชิงเฉินนั้นเหมือนกับเป็นการทิ่มแทงฝูงหมาป่าเป็นอย่างมาก มีหมาป่าตัวหนึ่งล้มเลิกที่จะกินอาหารซึ่งอยู่ตรงหน้า พุ่งเข้ามาทางเฟิ่งชิงเฉินด้วยความรวดเร็ว

เฟิ่งชิงเฉินหยิบมีดสั้นออกมา จับไว้ในระยะการใช้งานของทั้งสองฝ่าย เตรียมที่จะพุ่งไปด้านหน้าเพื่อโจมตี

ด้วยความเร็วและรูปทรงของหมาป่า การที่นางยืนอยู่ตรงนี้ก็ทำได้เพียงรอให้อีกฝ่ายโจมตีเข้ามาเท่านั้น และหลังจากที่นางล้มลง นางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหมาป่า แต่ในตอนนั้นเอง เสด็จอาเก้าเข้ามาขวางด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน ใช้ดาบในมือแทงเข้าไปในลำคอของหมาป่าตัวที่พุ่งเข้ามา

ควับ ! เสด็จอาเก้าดึงดาบออกมา เลือดไหลออกมา กระเซ็นไปบนใบหน้าและหลังมือของเฟิ่งชิงเฉิน ความรู้สึกที่อบอุ่นและเหนียวเหนอะหนะทำให้เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

“อีกไม่นานก็จบแล้ว เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม” เสด็จอาเก้าทิ้งประโยคนี้ไว้ จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่ฝูงหมาป่าอีกครั้ง

แม้ว่าร่างกายจะได้รับบาดเจ็บ แต่การเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้าไม่ได้ติดขัดหรือดูสับสนแต่อย่างใด ยังคงรวดเร็วและเฉียบคมเช่นเคย

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าตัวเองไม่สามารถยื่นมือเข้าไปยุ่งได้ นางจึงรีบถอยห่างออกมา ทำตามที่เสด็จอาเก้าพูด คือเตรียมพร้อมเอาไว้

เสด็จอาเก้าและโต้วโต้วต่างได้รับบาดเจ็บ มีความต้องการเรื่องของการรักษาอย่างเร่งด่วน หมาป่าที่มีชีวิตรอดในป่าควันพิษได้ เกรงว่าในร่างกายของพวกมันคงมีพิษสะสมอยู่มากมาย เสด็จอาเก้าถูกกัด ไม่รู้ว่าเขาถูกพิษหรือไม่ แต่แม้จะไม่ถูกพิษแต่ก็เป็นห่วงเรื่องโรคพิษสุนัขบ้า

ไม่ว่าจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ แต่ดีที่สุดคือการเตรียมพร้อม เฟิ่งชิงเฉินทำการตรวจสอบอีกครั้ง หลังจากมั่นใจแล้วว่าปลอดภัย นางก็เริ่มใช้กระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ หยิบยาที่จำเป็นออกมา และหยิบเสื้อผ้าสำหรับสามคนออกมาด้วย

ชิ้นส่วนต่าง ๆ ร่วงหล่นลงมาเต็มพื้น โชคดีที่โต้วโต้วไม่เห็นมัน ไม่อย่างนั้นเขาคงร้องตะโกนออกมา ถามเฟิ่งชิงเฉินว่าของเหล่านี้นั้นมาจากที่ไหน

แคก แคก ในตอนที่เสด็จอาเก้าและโต้วโต้วกลับมาหลังจากจัดการฝูงหมาป่า พวกเขาเห็นเสื้อผ้าและกล่องยา โต้วโต้วร้องออกมาดังลั่น “นี่มัน......”

พูดออกมาได้เพียงสองพยางค์ โต้วโต้วหุบปากในทันใด ไม่ใช่เพราะความเชื่อฟัง แต่เวลานี้ใบหน้าของเขาบวมเหมือนกับขนมปัง แค่อ้าปากก็รู้สึกเจ็บปวดไปถึงกระดูกดำ ทำให้โต้วโต้วไม่อาจพูดออกมาได้

ฮือ ฮือ ฮือ......โต้วโต้วชี้ไปที่สิ่งของต่าง ๆ ซึ่งวางอยู่บนพื้นพร้อมกับแสดงท่าทีต่าง ๆ นานาออกมา

เฟิ่งชิงเฉินพอจะคาดเดาความหมายของโต้วโต้วได้ แต่นางก็ทำเป็นไม่เข้าใจ หยิบเสื่อน้ำมันออกมาจากกระเป๋าด้านหลังหนึ่งผืน และบอกให้เสด็จอาเก้านั่งลง

เฟิ่งชิงเฉินฉีดยาป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าให้กับเสด็จอาเก้าก่อน จากนั้นถึงเริ่มทำความสะอาดบาดแผลให้เสด็จอาเก้า บาดแผลภายนอกที่รุนแรงที่สุดของเสด็จอาเก้าก็คือ บาดแผลที่ถูกหมาป่ากัดตรงที่หัวไหล่

เฟิ่งชิงเฉินใช้กรรไกรตัดเสื้อของเสด็จอาเก้าออก เผยให้เห็นบาดแผลนองเลือด แม้ว่าจะเคยเห็นบาดแผลในรูปแบบต่าง ๆ มามากมาย แต่เฟิ่งชิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

คมเคี้ยวของหมาป่าตัวนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก กัดลงไปเพียงแค่ครั้งเดียว บาดแผลของเสด็จอาเก้าก็เผยให้เห็นถึงกระดูกด้านใน

“ทนหน่อย ใกล้จะเสร็จแล้ว” ป่าควันพิษแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าฉีดยาชาให้เสด็จอาเก้า ถึงต่อให้ฉีดยาชามันก็ไม่ได้แปลว่ามันจะสัมฤทธิผล

“ไม่เป็นไร ข้าไม่เจ็บ” เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่ขมวดคิ้ว ท่าทางของเขาดูเหมือนกับที่เขาพูดออกมา คือไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

ไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่ความเจ็บปวดระดับนี้เป็นความเจ็บปวดที่เสด็จอาเก้าสามารถทนได้ บาดแผลที่ลึกถึงเพียงนี้ ตราบใดที่เสด็จอาเก้าจะไม่สูญเสียสัมผัสแห่งความเจ็บปวด มันก็เป็นไปไม่ได้เลยว่าจะไม่รู้สึกเจ็บ

คำพูดปลอบใจ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดมันออกมา สิ่งที่นางสามารถทำได้ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือทำความสะอาดบาดแผลให้เสด็จอาเก้าและพันผ้าพันแผลให้

โต้วโต้วยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง มองดูเฟิ่งชิงเฉินนำของเหลวสีเหลืองทาลงบนบาดแผลของเสด็จอาเก้าเพื่อทำความสะอาดบาดแผลที่ชุ่มไปด้วยเลือด

โต้วโต้วรู้สึกนับถืออย่างสุดหัวใจ ในตอนที่เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินนำเข็มและด้ายออกมาเย็บบาดแผลให้เสด็จอาเก้า ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง

เสด็จอาเก้าพยักหน้าด้วยความพอใจ เก็บดวงตาของเขากลับคืนมา ทำเหมือนกับว่าเรื่องราวทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น มีเพียงโต้วโต้วคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงเหงื่อตกด้วยความหวาดกลัว

มันน่ากลัวเกินไปหรือเปล่า

สายตาที่เสด็จอาเก้ามองมาที่เขาเมื่อครู่ มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังติดอยู่ในวงล้อมของหมาป่านับร้อย นี่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย เขาแค่ชื่นชมเท่านั้น หากเขาทำอะไรขึ้นมาจริง ๆ เช่นนั้นเสด็จอาเก้าคงไม่มีทางปล่อยเขาไปเป็นแน่

ฮู้ว ฮู้ว ชีวิตนั้นล้ำค่า ทางที่ดีอยู่ห่างจากเฟิ่งชิงเฉินให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้จะดีกว่า

การสนทนาด้วยสายตาระหว่างเสด็จอาเก้ากับโต้วโต้ว เฟิ่งชิงเฉินไม่รับรู้หรือเข้าใจเลยแม้แต่น้อย ร่างกายของเสด็จอาเก้าได้รับบาดเจ็บหลายแห่ง เฟิ่งชิงเฉินทุ่มเทแรงกายแรงใจในการรักษา นางจะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจเรื่องไร้สาระเช่นนี้

แต่ในบางครั้งหัวสมองก็ว่างเปล่า เฟิ่งชิงเฉินก็คิดว่าควรจะทำการรักษาให้กับโต้วโต้วอย่างไร

แม้ว่าบาดแผลบนร่างกายของโต้วโต้วจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ไม่มีเลือดไหลออกมาจากบาดแผล แต่บาดแผลของเขานั้นรุนแรงเสียยิ่งกว่าบาดแผลของเสด็จอาเก้า ไม่รู้ว่าหนอนบุ้งเหล่านั้นมีพิษอยู่หรือไม่

เฮ้อ มันน่าหงุดหงิดจริง ๆ เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ป่วยอาการสาหัสสองคน นางเพียงคนเดียวไม่อาจรับมือได้

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะมีมือเพิ่มอีกสักคู่เพื่อทำการรักษาให้กับโต้วโต้ว

ตามเหตุผลแล้ว อาการบาดเจ็บของโต้วโต้วนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก หลังจากนางทำการรักษาบาดแผลที่หัวไหล่ของเสด็จอาเก้าเสร็จ นางควรจะฉีดยาป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าให้โต้วโต้วก่อน แต่......

หมอเองก็เป็นคน คนทุกคนล้วนมีความเห็นแก่ตัว นางไม่อาจทอดทิ้งเสด็จอาเก้าโดยไม่สนใจและหันไปรักษาให้กับโต้วโต้วได้

ดังนั้นโต้วโต้วจึงทำได้เพียงอดทนต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกละอายใจ แอบร้อนรน แต่มือของนางไม่อาจเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้าได้ การเคลื่อนไหวของนางยังคงเรียบง่ายและเฉียบคม ดูพอดีและลงตัวเป็นอย่างมาก ทำให้คนที่ได้เห็นรู้สึกสบายใจ......