นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1185

โต้วโต้วรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัว รู้สึกคันและเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย สมองของเขารู้สึกไม่ปลอดโปร่ง แอบชำเลืองมองเสด็จอาเก้า พบว่าเสด็จอาเก้าไม่ได้จ้องมองเขาอยู่ แต่จ้องมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน โต้วโต้วก็รู้สึกโล่งอก

จากนั้นเขารวบรวมความกล้า ชำเลืองไปยังเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อแน่ใจแล้วว่าเสด็จอาเก้าไม่ได้สังเกตเห็น โต้วโต้วก็จับจ้องไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยแววตาที่อ้อนวอน หวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะหันมาให้ความช่วยเหลือเขาโดยเร็วไว

เขาจะตายอยู่แล้ว!

รู้สึกเจ็บปวดและทรมานจนจะตายอยู่แล้ว!

ฮือ ฮือ ฮือ เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามันคนชั่ว หากเจ้ายังไม่หันมาช่วยข้า ข้าคงต้องตายไปจริง ๆ

เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนเลว นางเป็นหมอที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย นางรู้ว่าด้วยสถานการณ์ของโต้วโต้วในตอนนี้นั้นรอได้อีกไม่นาน แน่นอนว่านางไม่มีทางปล่อยให้เวลานั้นเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์

รักษาและทำความสะอาดบาดแผลให้กับเสด็จอาเก้าเป็นอันเรียบร้อย เฟิ่งชิงเฉินก็บอกให้เสด็จอาเก้าสวมเสื้อผ้าโดยที่ห้ามสัมผัสกับบาดแผล จากนั้นนางก็หันกลับมาพร้อมกับกล่องยาในมือ เดินไปด้านหน้าของโต้วโต้ว

“เฟิ่งชิงเฉิน ข้ารู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก” ร่างกายของโต้วโต้วบวมแดง ดูไม่เหมือนผู้เหมือนคน ขดร่างกายอยู่อย่างนั้นเหมือนกับเด็กน้อยผู้น่าสงสาร

ด้วยสภาพเช่นนี้ของโต้วโต้ว มันประสบความสำเร็จที่จะทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง

“ข้าขอโทษ” เฟิ่งชิงเฉินขอโทษออกมาจากใจจริง ตรวจชีพจรให้โต้วโต้ว นางตรวจชีพจรไปพร้อมกับใช้กระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะทำการรักษาให้กับโต้วโต้ว

“ฮือ ฮือ ฮือ......เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าจะต้องช่วยข้า ข้ายังไม่อยากตาย” โต้วโต้วทนไม่ไหวอีกต่อไป ล้มลงกับพื้นโดยตรง เฟิ่งชิงเฉินรีบพยุงเขาขึ้นมาพร้อมกับวางร่างของเขาลงบนพื้นราบ

“เจ้าวางใจ มีข้าอยู่ เจ้าจะไม่เป็นอะไร” นี่คือความมั่นใจที่ต้องมีในฐานะหมอคนหนึ่ง

โต้วโต้วนอนลงบนพื้น เขาเลิกที่จะฝืนตัวเองอีกต่อไป ร่างกายของเขาผ่อนคลายลง ยกเปลือกตาขึ้นสองสามครั้ง จากนั้นก็หลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

เพื่อความปลอดภัยของชีวิต เขาจะต้องอยู่ห่างจากเฟิ่งชิงเฉินให้มากที่สุด แต่เวลานี้เขาต้องการความช่วยเหลือจากเฟิ่งชิงเฉิน เพื่อชีวิตของเขา เขาจะต้องจับเฟิ่งชิงเฉินไว้ให้แน่น

ความอ่อนแอของโต้วโต้ว ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกวิตกกังวล

“บ้าที่สุด” เฟิ่งชิงเฉินสบถออกมา เวลานี้กระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะส่งเสียงตอบรับกลับมาแล้ว มันเป็นการบ่งบอกเฟิ่งชิงเฉินว่าการวินิจฉัยได้สิ้นสุดลง

เฟิ่งชิงเฉินยกแขนเสื้อขึ้นและมองไปบนผิวหนังของโต้วโต้ว สีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก “ถูกพิษจริง ๆ”

“เสด็จอาเก้า วันนี้พวกเราไม่อาจเดินทางออกไปจากที่แห่งนี้ได้” เฟิ่งชิงเฉินหันกลับมาพูดกับเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าพยักหน้าตอบรับบ่งบอกว่าตนเองเข้าใจแล้ว หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ สวมเสื้อผ้าอย่างช่าง ๆ ไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด

เฟิ่งชิงเฉินไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น เนื่องจากเสด็จอาเก้าไม่ได้บอกว่าที่นี่ไม่อันตราย ดังนั้นนางก็ไม่จำเป็นต้องกังวล ตราบใดที่ยังมีเสด็จอาเก้าอยู่ นางก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความปลอดภัย

เฟิ่งชิงเฉินจึงไม่คิดอะไรมาก ทำการตรวจร่างกายของโต้วโต้วต่อไป โต้วโต้วนอนอยู่บนพื้น เพื่อสะดวกต่อการฉีดยาและทำความสะอาดบาดแผล เฟิ่งชิงเฉินนั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าก็รู้สึกชาไปทั้งร่างกาย

เฟิ่งชิงเฉินกัดฟัน ใช้มือตบขาของตัวเอง จากนั้นก็เปลี่ยนขาอีกข้างหนึ่งขึ้นมาพยุง จากนั้นก็นั่งคุกเข่าอยู่ด้านข้างของโต้วโต้วต่อไป ให้น้ำเกลือไปพร้อมกับทำความสะอาดบาดแผลให้โต้วโต้ว

สำหรับการรักษาพิษ เฟิ่งชิงเฉินไม่มีความเชี่ยวชาญทางด้านนี้ นางทำได้เพียงป้อนยาถอนพิษของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีให้กับโต้วโต้ว

ปกติแล้วโต้วโต้วจะเป็นเด็กดื้อรั้น แต่เมื่อป่วยเขาก็เหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินบีบคางของเขา เขาก็อ้าปากอย่างเชื่อฟัง กลืนยาที่เฟิ่งชิงเฉินป้อนลงไป แม้จะขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ขัดขืนหรือเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่เด็กที่โตมาด้วยนิสัยเอาแต่ใจ

มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับทุกคน และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับโต้วโต้วด้วย

เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความรู้สึก จากนั้นก็คิดต่อไปว่าหลังจากนี้นางควรทำเช่นไร หลังจากที่ยุ่งมากมาเป็นเวลานาน เฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ในที่สุดก็ปลอดภัยแล้ว” อาการไข้ลดลง พิษจางหายไปแล้ว หากไม่มีอะไรผิดพลาด พรุ่งนี้ก็น่าจะฟื้นขึ้นมาแล้ว

“ยาของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก” เฟิ่งชิงเฉินแอบคิดในใจ หลังจากกลับไปนางต้องไปศึกษาเรื่องพวกนี้จากปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี

ยาของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเดินทางเป็นอย่างมาก

เฟิ่งชิงเฉินยืนขึ้นมา ขยับขาที่แข็งทื่อทั้งสองข้าง จากนั้นก็บิดคอ หลังจากยืดเหยียดร่างกายของตนเองแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็หันกลับไปมองว่าเสด็จอาเก้าอยู่ที่ไหน

แค่มองมันก็ทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกใจแทบแย่

“มันสกปรก” เสด็จอาเก้ายังไม่ยอม และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงธรรมชาติ “เจ้าไปเถอะ”

เสด็จอาเก้าก็คือเสด็จอาเก้า แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะรู้สึกไม่พอใจ แต่นางก็ทำได้เพียงยอมรับ

ทั้งสองคนเดินมาข้างกายของโต้วโต้ว เสด็จอาเก้าวางกิ่งไม้เหล่านั้นลงข้าง ๆ กองไฟเพื่อทำให้กิ่งไม้เหล่านั้นแห้งและเก็บไว้ใช้งานในภายหลัง

เฟิ่งชิงเฉินหยิบถุงน้ำขึ้นมาทันที เดินไปข้างกายของเสด็จอาเก้า และเทน้ำเพื่อล้างมือให้เสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าล้างมือ เช็ดมือจนสะอาด จากนั้นก็รับถุงน้ำมา รินน้ำให้กับเฟิ่งชิงเฉิน

ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกัน ไม่ได้ใช้สายตาในการสื่อสาร แต่พวกเขากลับรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการสิ่งใด ตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น ไม่มีที่ว่างสำหรับบุคคลที่สาม

หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อย ทั้งสองคนก็นั่งลง กินอาหารแห้งด้วยกัน ดื่มน้ำร้อน จากใบหน้าของทั้งสองฝ่าย ทั้งสองดูพอใจเป็นอย่างมาก

กินอิ่ม พักผ่อนเพียงพอ ในเวลานั้นเสด็จอาเก้าถึงเอ่ยปากออกมาถามเกี่ยวกับเรื่องของโต้วโต้ว “เขาเป็นอย่างไรบ้าง”

เสด็จอาเก้าชี้ไปที่โต้วโต้วซึ่งนอนอยู่บนพื้น น้ำเสียงของเขามีความกังวลแฝงอยู่ภายใน

เสด็จอาเก้าเองก็เป็นห่วงคนอื่นเป็นอย่างนั้นหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ดูปกติของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่เล่าสถานการณ์ของโต้วโต้วออกมาให้เสด็จอาเก้าฟัง

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว รอให้เขาฟื้นขึ้นมา พวกเราค่อยเดินทางออกจากที่นี่” สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถอาศัยอยู่ได้เป็นระยะเวลานาน แค่อาศัยอยู่ที่นี่ในคืนนี้ มันก็ถือว่าอันตรายมากพอแล้ว

“ตกลง คืนนี้จำเป็นต้องเปลี่ยนยาให้เขา ข้าจะดูความปลอดภัยให้ก่อน เจ้าไปพักผ่อน เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าค่อยมาสลับกับข้า” พวกเขาออกมานอกเมือง ข้างกายไม่มีองครักษ์คอยคุ้มกัน ดังนั้นจึงต้องมีคนคอยเฝ้าระวังในช่วงเวลากลางคืน

ก่อนหน้านี้เป็นโต้วโต้วกับเสด็จอาเก้าที่สลับกันทำหน้าที่ แต่เวลานี้โต้วโต้วยังคงไม่ได้สติกลับคืนมา เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อาจโยนความรับผิดชอบและหน้าที่ทั้งหมดให้เสด็จอาเก้าเป็นคนจัดการเพียงคนเดียวได้......