นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1186

การเฝ้าระวังในช่วงกลางคืนนั้นจะยากลำบากมากกว่า เสด็จอาเก้าเห็นเฟิ่งชิงเฉินพูดออกมาเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้กล่าวคำพูดของสุภาพบุรุษออกมาว่าไม่ต้อง เขาสามารถทำคนเดียวได้

ความรู้สึกของเฟิ่งชิงเฉินเขาได้รับเอาไว้แล้ว ในช่วงเวลาที่ไม่มีสายลับคอยให้เฝ้าระวัง เขาจำเป็นต้องรักษาเรี่ยวแรงเอาไว้ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถปกป้องเฟิ่งชิงเฉินได้

เขาอาจจะนอนหลับสักเล็กน้อย แต่เขาไม่อาจอยู่โดยไม่นอนได้ วันสองวันก็ยังไม่เป็นไร แต่หากต้องทำเช่นนั้นเป็นเวลานาน ร่างกายของเขาก็จะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

เสด็จอาเก้ารับหมอนมาจากเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นก็เอนตัวลงบนพื้นและหลับตาลง

เฟิ่งชิงเฉินมองดูใบหน้าขณะหลับของเสด็จอาเก้าอย่างเงียบ ๆ ผ่านไปนานก็ยังคงไม่อาจละสายตาออกไปได้......

พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ก็เป็นวันใหม่แล้ว เข้าใกล้วันตายของซีหลิงเทียนเหล่ยขึ้นอีกหนึ่งวัน

มือทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉินกอดไว้บนหัวเข่า จากนั้นก็ซุกศีรษะของตนเองลงไป......

ซีหลิงเทียนเหล่ยใกล้จะตายแล้ว ที่ข้าทำลงไปทั้งหมดก็เพื่อแก้แค้นให้พวกเรา เจ้ารู้สึกดีใจหรือไม่?

และคำตอบของนางก็คือเสียงลมหายใจ

แก้แค้นแล้วอย่างไร พวกเขาก็ไม่สามารถกลับมาได้อีกต่อไปแล้ว

ในกลางดึก เสด็จอาเก้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง ชำเลืองมองเฟิ่งชิงเฉินเล็กน้อยจากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้ง

ค่ำคืนที่ไร้เรื่องราว เช้าวันใหม่มาถึง โต้วโต้วตื่นขึ้นมาตามที่เฟิ่งชิงเฉินคาดเดาไว้ ไม่เพียงเท่านั้น เขายังคงมีท่าทางรื่นเริงเหมือนกับปกติ หากไม่ใช่เพราะบาดแผลบนร่างกายและอาการบวมแดง เฟิ่งชิงเฉินคงสงสัยว่าโต้วโต้วนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

เนื่องจากทันทีที่โต้วโต้วฟื้นขึ้นมา เขากระโดดขึ้นมาจากพื้นทันที ตะโกนเสียงดังลั่น มองดูร่างกายของตนเอง จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในป่า

เฟิ่งชิงเฉินที่กำลังซักผ้าอยู่ได้ยินเสียงดังขึ้นมาก็รีบกันกลับมาในทันใด สุดท้ายนางตกใจจนถังในมือหล่นลงและรีบวิ่งเข้าไปทันที

“อย่าไป โต้วโต้วไม่เป็นไร” เสด็จอาเก้าคว้าข้อมือของเฟิ่งชิงเฉินไว้

“ไม่เป็นไรงั้นหรือ? เช่นนั้นเหตุใดเขา......” เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปยังทิศทางที่โต้วโต้วหายตัวไปด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล

คงไม่ใช่เพราะร่างกายของโต้วโต้วยังมีพิษหลงเหลืออยู่จนทำให้เขาเสียสติไปแล้วใช่ไหม

ไม่ใช่ ท่าทางเช่นนั้นของโต้วโต้ว มันเหมือนกับโรคพิษสุนัขบ้ามากกว่า หรือว่าวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าใช้ไม่ได้ผล?

“คนเรา......” เสด็จอาเก้ายังไม่ทันพูดจบ เสียงโอดครวญของโต้วโต้วก็ดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง “เฟิ่งชิงเฉิน ช่วยข้าด้วย รีบช่วยข้าเร็ว หากไม่ช่วยข้า ครั้งนี้ข้าอาจต้องตายจริง ๆ”

“เกิดเรื่องขึ้นกับโต้วโต้ว รีบไปเร็ว” เฟิ่งชิงเฉินจูงมือของเสด็จอาเก้าและวิ่งไปด้านหน้า

“ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน จากเสียงของโต้วโต้ว มันเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง คิดว่าเขายังสามารถทนได้อีกสักพัก” แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น แต่เสด็จอาเก้าก็เพิ่มความเร็วในการก้าวเดิน มุ่งตรงไปยังทิศทางที่โต้วโต้วอยู่

โอวหยางโต้วโต้ว เจ้านี่มันสร้างปัญหาได้ตลอดจริง ๆ แม้แต่การปัสสาวะก็สามารถทำให้เกิดปัญหาได้ เสด็จอาเก้ารู้สึกสงสัยในการตัดสินใจของตนเอง การที่ให้โต้วโต้วตามเข้ามาในป่าควันพิษ นี่เขาตัดสินใจผิดไปหรือเปล่า

ในตอนที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินวิ่งเข้ามา พวกเขาก็เห็นร่างกายส่วนใหญ่ของโต้วโต้วติดอยู่ในโคลน เมื่อเห็นเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามา โต้วโต้วก็กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาที่นี่ ที่นี่เป็นบึง พื้นที่ตรงนี้ล้วนเป็นบึง พวกเจ้าอย่าเข้ามา หากไม่ระวังอาจจะตกลงมาได้”

เมื่อนึกถึงเรื่องราวอันน่าเศร้าที่ตนเองพบเจอ โต้วโต้วก็แทบจะร้องออกมา

เขาก็แค่โกรธและอยากแก้แค้นเหล่าหมาป่า เมื่อคิดหาหนทางและสถานที่ซึ่งจะไปกำจัดพวกมัน เหตุใดถึงได้บังเอิญตกลงไปในบึงเช่นนี้

ตั้งแต่เข้ามาในป่าควันพิษ ชีวิตเขาก็ไม่มีอะไรราบรื่น เขาสงสัยว่าตนเองทำอะไรผิดไป เขาไม่ควรตามพวกของเสด็จอาเก้าเข้ามาในป่าควันพิษอย่างนั้นหรือ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการเอาตัวเข้ามาหาปัญหา

“พวกข้ารู้แล้ว เจ้ายืนอยู่ตรงนั้นห้ามขยับ พวกข้าจะช่วยกันหาวิธีช่วยเจ้าออกมา” เฟิ่งชิงเฉินได้ยินว่าที่ตรงนั้นเป็นบึง นางก็ไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด

หล่นลงไปในบึง หากไม่ถูกดูดลงไป การช่วยออกมามันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

“ข้าไม่ขับ แต่ร่างกายของข้ากำลังตกลงไปเรื่อย ๆ” โต้วโต้วแทบจะร้องออกมา ตกลงมาในบึงโคลนนั้นไม่อาจดิ้นรนหรือหนีออกไปได้ เรื่องพื้นฐานพวกนี้เขารู้ดี แต่......

การที่ไม่ขยับมันก็ไม่ได้รับประกันว่าเขาจะไม่ตกลงไปในบึงโคลน เท้าของเขาเต็มไปด้วยโคลน ไม่มีที่ให้เหยียบหรือประคอง ร่างกายของเขาก็ติดอยู่ในโคลนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ หากไม่ใช่เพราะความฉลาดของเขาที่นำมือทั้งสองข้างออกมาด้านนอก เช่นนั้นภาพที่ได้เห็นก็คงอนาถกว่านี้

“พวกเจ้ารีบหลบไปเร็ว” โต้วโต้วพุ่งขึ้นมาจากบึงโคลน โดยร่างกายของเขาเต็มไปด้วยโคลน ทำให้โคลนกระจัดกระจายไปยังพื้นที่โดยรอบ

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินรู้เรื่องพวกนี้ตั้งนานแล้ว ทั้งสองไม่ต้องการคำเตือนจากโต้วโต้ว เนื่องจากพวกเขาถอยห่างออกไปตั้งแต่แรก

เรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้ว โต้วโต้วปล่อยภัยจากอันตรายเป็นแน่ แต่ทั้งสองคนประเมินโต้วโต้วสูงเกินไป โต้วโต้วเขา......

ได้ยินเสียงดังปังดังขึ้นมา จากนั้นไม่นานก็ตามมาด้วยเสียงของหนักตกลงพื้น

“โอ้ย......” โต้วโต้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นมาอีก

รอให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามา พวกเขาก็เห็นโต้วโต้วนอนถ่างแขนถ่างขาอยู่บนพื้น มีร่องรอยของรอยช้ำเป็นทางยาว และใบหน้าก็มี......

“แบบนี้ก็ชนต้นไม้ได้อย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินหมดคำจะพูด หันหน้ามองไปทางต้นไม้ที่ช่วยชีวิตโต้วโต้วไว้อย่างเงียบ ๆ และนางก็ยืนไว้อาลัยให้กับต้นไม้ต้นนั้น

ร่างทั้งร่างของโต้วโต้วชนเข้ากับต้นไม้ต้นนั้น เปลือกของต้นไม้แตกออกเพราะโต้วโต้ว

บ้าหรือเปล่า นี่ต้องใช้แรงมากขนาดนั้นถึงทำให้เปลือกต้นไม้หลุดออกมาได้ ต้นไม้ต้นนี้มันมีขนาดเท่ากับเอวของโต้วโต้วเลยด้วยซ้ำ

“แฮ่ม แฮ่ม” เสด็จอาเก้ากระแอมออกมาสองครั้ง “ลากตัวเขากลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

ใช่ ลากตัวเขากลับไป

ก่อนหน้านี้โต้วโต้วจะตกลงไปในบึงโคลน แม้ว่าเขาจะชนเข้ากับต้นไม้อย่างแรง ทำให้โคลนบนร่างกายของเขากระจัดกระจายและหลุดหายไปเป็นจำนวนมาก แต่ร่างกายของเขายังคงสกปรกและส่งกลิ่นเหม็น เสด็จอาเก้ายอมรับว่าตนเองไม่อยากเข้าไปใกล้

“ทำความสะอาดร่างกายของเขาก่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรต่อไป” เฟิ่งชิงเฉินเริ่มใช้งานกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ

น้ำสะอาดที่นางนำมาด้วยนั้นมีจำกัด เพื่อช่วยเหลือโต้วโต้ว นางทำได้เพียงใช้ทรัพยากรอย่างฟุ่มเฟือย นำน้ำเกลือที่อยู่ในขวดออกมาทำความสะอาดให้กับโต้วโต้ว......