นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1047

วรยุทธ์ของหลานจิ่วชิงนั้นไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่อาจต้านทานคู่ต่อสู้ที่มีจำนวนมากถึงขนาดนี้ได้ ประกอบกับท่านอ๋องสามอยู่ในพื้นที่ของวิหารภิกษุณีมาหลายสิบปี พื้นที่รอบ ๆ อยู่ในการควบคุมของท่านอ๋องสาม ทุกคนต่างเป็นคนของท่านอ๋องสาม หลานจิ่วชิงคิดจะหนีไปอย่างเงียบ ๆ คงเป็นไปไม่ได้......

หลังจากหนีออกมาได้ไม่ถึงพันเมตร คนของท่านอ๋องสามก็พบร่องรอยของหลานจิ่วชิง แม้ว่าด้วยวรยุทธ์อันยอดเยี่ยมทำให้หลานจิ่วชิงฝ่าวงล้อมออกมาได้ แต่เขาก็ถูกลูกธนูยิงเข้าด้านหลัง แต่โชคดีที่ไม่ใช่จุดสำคัญอะไร หลานจิ่วชิงไม่สนใจร่างกายที่บาดเจ็บ รีบหนีต่อไปทันที......

วันนี้เขายังต้องเดินทางเข้าเมือง!

“ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว แม่นางเฟิ่งถามถึงท่านอยู่หลายครั้ง” ทันทีที่เสด็จอาเก้ากลับมายังโรงเตี๊ยม ทหารคนสนิทก็เข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

หากเสด็จอาเก้ายังไม่กลับมา พวกเขาเหล่านี้คงต้องร้องไห้เป็นแน่

“อ่า” เสด็จอาเก้าพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นรีบเดินเข้าไปด้านใน

“ท่านอ๋อง” แปดแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ทำความเคารพ เฟิ่งชิงเฉินได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินออกมา เห็นเสด็จอาเก้ากลับมาอย่างปลอดภัย เฟิ่งชิงเฉินจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เข้าไปด้านในก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เสด็จอาเก้าจูงมือเฟิ่งชิงเฉินเข้าไปในห้อง เมื่อเข้ามาก็นั่งลงบนเก้าอี้ โดยไม่มีร่องรอยของเลือดอยู่บนใบหน้า

“เจ้าเป็นอะไรงั้นหรือ? ได้รับบาดเจ็บ?” เฟิ่งชิงเฉินตกใจ รีบเดินเข้ามาถอดเสื้อของเสด็จอาเก้าออก

หากเป็นปกติ เสด็จอาเก้าอาจจะเย้ยหยันด้วยประโยคเดิม “หมออย่างเจ้า เหตุใดถึงได้ใจร้อนยิ่งนัก” “ฮูหยิน เจ้าใจร้อนถึงเพียงนี้ ข้าจะตายก็เพราะเจ้า” คำพูดอะไรคล้ายแบบนี้ แต่วันนี้เวลากระชั้นชิด เสด็จอาเก้าไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องพวกนี้ ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินถอดเสื้อของเขาออก เปิดเผยให้เห็นบาดแผลที่อยู่ด้านหลัง

เห็นเลือดด้านหลังของเสด็จอาเก้า สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเคร่งขรึมขึ้นทันที รีบเปิดกล่องยา นำกรรไกรออกมาตัดเสื้อผ้า เช็ดเลือดรอบบาดแผล เห็นบาดแผลชัดเจนเหมือนกับหลุมเลือด

“บาดแผลจากลูกธนู?”

“อ่า เสด็จพี่สามไม่อยู่แล้ว” คำพูดนี้เป็นเหมือนคำอธิบาย และเป็นสิ่งที่บอกถึงเหตุผลที่เสด็จอาเก้าได้รับบาดเจ็บ และอธิบายถึงที่อยู่ของเขาเมื่อคืนนี้

ได้ยินคำพูดนี้ของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินรับรู้ได้ทันทีว่ามีคนลักพาตัวท่านอ๋องสาม เสด็จอาเก้าได้ข่าวจึงรีบตามออกไป แต่กลับพาตัวท่านอ๋องสามกลับมาไม่ได้ และยังได้รับบาดเจ็บกลับมา

ท่านอ๋องสามเป็นคนที่กำลังใกล้ตาย เฟิ่งชิงเฉินจึงไม่พูดอะไรมากมายเกี่ยวกับเขาในตอนนี้ เพียงแต่......

“หลังจากนี้จะทำอย่างไร? เจ้าจะอธิบายกับจักรพรรดิอย่างไร?”

“เส้นทางที่คดเคี้ยวอาจมองว่าไม่สามารถข้ามผ่านได้ แต่เมื่อไปใกล้ ๆ ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ปัญหา เรื่องราวของเสด็จพี่สามก็ไม่ได้ถูกเปิดเผยอยู่แล้ว หากจักรพรรดิต้องการลงโทษก็คงไม่ง่ายขนาดนั้น” นี่เป็นเพียงคำปลอบโยน หากจักรพรรดินำสาส์นลับของเสด็จอาเก้าออกมาเปิดเผย เสด็จอาเก้าจะถูกลงโทษในฐานหลอกลวงจักรพรรดิเป็นแน่

“จักรพรรดิไม่มีวันยอมง่าย ๆ สิ่งสำคัญอันดับแรกคือการตามหาท่านอ๋องสาม นี่คือเมืองจักรพรรดิ คิดว่าท่านอ๋องสามคงหนีไปได้ไม่ไกล” เฟิ่งชิงเฉินทำแผลให้กับเสด็จอาเก้าพร้อมกล่าวออกมา

“ไปเข้าเฝ้าจักรพรรดิก่อนแล้วค่อยว่ากัน ข้าจำเป็นต้องระดมพล จะเป็นต้องรับความยินยอมจากจักรพรรดิ” เสด็จอาเก้าไม่กังวลเกี่ยวกับที่อยู่ของท่านอ๋องสาม ถึงเวลานั้นเขาก็แค่รายงานเกี่ยวกับวิหารภิกษุณี แม้จะไม่พบท่านอ๋องสาม แต่มันก็ถือเป็นความดีอันยิ่งใหญ่ ยิ่งไปกว่านั้นเสด็จอาเก้าก็ไม่เชื่อว่าท่านอ๋องสามจะหนีไปจากวิหารภิกษุณี

มือของเฟิ่งชิงเฉินหยุดชะงัก ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “เป็นเพราะข้าไม่คิดให้รอบคอบ” พวกเขากลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว และไม่ได้มีอิสระเหมือนตอนอยู่ด้านนอก

เสด็จอาเก้ายิ้มพร้อมส่ายหน้า เฟิ่งชิงเฉินก็แค่เป็นห่วงเขาเท่านั้น อีกอย่างหากเขาไม่รู้ว่าท่านอ๋องสามกบดานอยู่ที่ไหน เขาเองก็คงส่งคนออกไปตามหา เนื่องจากหากท่านอ๋องสามหนีไปได้ เขาต้องลำบากเป็นแน่

เฟิ่งชิงเฉินไม่พูดอะไรอีกต่อไป มีสมาธิในการทำแผลให้กับเสด็จอาเก้า บาดแผลตรงไหล่ซ้ายของนางเกือบจะหายดีแล้ว ไม่มีผลกระทบแต่อย่างใด

ในตอนที่กำลังจะเย็บ เฟิ่งชิงเฉินกล่าวเตือนออกมาว่า “เจ็บหน่อยนะ ขอให้อดทน”

“ไม่เป็นไร” สีหน้าของเสด็จอาเก้ายังคงไม่เปลี่ยนไป

ปุก......ปุก เสียงเข็มแทงเข้าเนื้อ เส้นด้ายถูกดึงออกมาตามรูเข็ม หลังจากผ่านการเย็บไปกว่าสี่สิบเข็ม เฟิ่งชิงเฉินก็สามารถจัดการกับบาดแผลของเสด็จอาเก้าได้เป็นอย่างดี