นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 107

ท่าทางเฉยเมยของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้สามพ่อลูกตระกูลหวังต่างพากันสงสัย หวังชีอดไม่ได้จึงถามนางไปตรงๆว่า "เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไม่ดีใจกับพี่ชายข้าหรือ? เขากลับมามองเห็นแล้วนะ เป็นฝีมือการรักษาของเจ้านะ"

เรื่องที่สมควรดีใจเช่นนี้ แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับทำเป็นนิ่งเฉย

หวังชีไม่เข้าใจเลยจริงๆ

คนอื่นๆก็ไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน เฟิ่งชิงเฉินดูแน่นิ่งยิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินเลิกคิ้ว ก็นางบอกไปแล้วว่าดวงตาของหวังจิ่นหลิงจะสามารถกลับมามองเห็นได้ ตอนนี้ก็เป็นตามที่นางพูด ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นตรงไหน

แต่เมื่อเห็นสายตาของหวังจิ่นหลิงที่กำลังมองนางอย่างใจจดใจจ่อ เฟิ่งชิงเฉินจึงต้องตอบกลับไปว่า "ก็ดีใจน่ะสิ หวังจิ่นหลิง ยินดีด้วยนะที่ตาของท่านกลับมามองเห็นแล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องทนทุกข์กับการมองไม่เห็นแล้วนะ"

เฟิ่งชิงเฉินยื่นมือขวาออกไป นางเคยชินกับการจับมือ แต่เมื่อนางยื่นมือออกไปแล้วก็รู้ตัวว่าการทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม จึงเปลี่ยนเป็นยื่นมือไปปิดตาหวังจิ่นหลิง ทำทีเป็นตรวจตา

คนอื่นๆต่างตกใจไปตามกัน

จะมีปัญหาอะไรอีก?

"มีอะไรหรือ? แม่นางเฟิ่ง ดวงตาของหลิงเอ๋อร์มีปัญหางั้นหรือ?" หวังซู่ตกใจกว่าผู้ใด

"ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ อาการปกติ แต่ว่าหลังจากใช้สายตานานๆจะทำให้ดวงตาล้าได้" ในตาของเขามีเส้นเลือดปรากฏขึ้นเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรมาก กระจกตาก็ไม่ได้อักเสบ

ทุกอย่างเป็นปกติดี ไม่เสียแรงที่นางอยู่ทำการรักษาเป็นเวลากว่า 3 วัน

"ลืมตา" เฟิ่งชิงเฉินหยิบยาหยอดตาออกมาจากกระเป๋า แล้วหยอดยาลงในตาหวังจิ่นหลิง

"หลับตา"

"เย็นสบายดีจริงๆ ชิงเฉินเจ้าช่างยอดเยี่ยมนัก"

แม้ว่าเจ้าจะไม่เหมือนอย่างที่ข้าเคยจินตนาการไว้ แต่ในสายตาของข้าเจ้างดงามที่สุด

ข้าจะไม่มีวันลืมว่าคนแรกในชีวิตที่ข้ามองเห็นนั้นคือเจ้า!

หวังจิ่นหลิงหลับตา ไม่ให้ความคิดออกมาฟ้องทางสายตา

"ข้าเป็นหมอ นี่คือสิ่งที่ข้าควรจะทำ ยาขวดนี้ท่านเก็บเอาไว้นะ หากรู้สึกเคืองตาก็ให้หยอดลงในตา แต่ก็อย่าลืมเด็ดขาดว่าห้ามใช้สายตามากเกินไป ท่านอย่าเพิ่งอ่านหนังสือ หลังจากนี้ยังมีเวลาเหลือเฟือ ตอนนี้ท่านไม่ต้องรีบร้อน"

"ขวดช่างงามนัก ทำมาจากอะไรหรือ ราคาคงจะไม่ธรรมดา" ขวดเป็นขวดโปร่งใส น้ำด้านในก็ใสเช่นกัน ของเช่นนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

"เป็นความลับ ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องราคาหรอก ยาขวดนี้ค่าคิดเงินไว้ในยอดของทองคำ 1 พันตำลึงแล้ว" เฟิ่งชิงเฉินยิ้ม

หวังจิ่นหลิงหัวใจเต้นรัวเพราะรอยยิ้มของนาง เขารีบหลับตาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก

"เฟิ่งชิงเฉิน ทองคำ 1 พันตำลึงเลยหรือ? ไม่ใช่หรอกกระมัง เจ้าคิดค่ารักษาแพงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?" อวี่เหวินหยวนฮั่วกล่าว

มูลค่าทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขายังเทียบไม่ได้กับทองคำ 1 พันตำลึงเลย

"ท่านควรจะดีใจมากกว่านะ ข้าเพิ่งตัดสินใจว่าจะไม่เก็บเงินท่านอีกไปตลอดชีวิต" สำหรับมิตรภาพ นางไม่มีทางคิดเงินอย่างไร้ซึ่งเหตุผล ที่นางเรียกเก็บค่ารักษาหวังจิ่นหลิง ก็เพราะไม่ต้องการให้คนในตระกูลหวังคิดมาก

หลังจากที่ตกอยู่ภายใต้ความมืดมนมานาน เมื่อหวังจิ่นหลิงลืมตาแล้วก็ได้พบกับรอยยิ้มเฟิ่งชิงเฉิน จึงอดกล่าวชมไม่ได้ว่า "ชิงเฉิน เจ้าน่าจะยิ้มบ่อยๆนะ เวลาเจ้ายิ้มเจ้างามมากๆเลย"

เฟิ่งชิงเฉินเวลาที่ไม่ยิ้ม ดูเยือกเย็นและสร้างความรู้สึกที่เหินห่าง

"ขอบคุณสำหรับคำชม ข้าจะยิ้มบ่อยๆนะ ตอนนี้ข้ามีเรื่องที่จะต้องรบกวนคุณชายใหญ่" นางเองก็อยากยิ้มทุกๆวัน แต่อาชีพของนาง บวกกับสถานการณ์ในปัจจุบัน ทำให้นางต้องเก็บซ่อนรอยยิ้มไว้

"เรื่องอะไรหรือ?" หวังจิ่นหลิงเห็นความมาดมั่นของเฟิ่งชิงเฉินถูกปกคลุมไปด้วยความทุกข์ระทม เขาเองก็เห็นใจนางไม่น้อย

เขาลืมมองไปว่า เพื่อรักษาดวงตาของเขาแล้ว เฟิ่งชิงเฉินต้องแบกรับความกดดันอันหนักหน่วง ด้านนอกก็มีฝูงชนคอยดูถูกนางมากมาย เขาลืมมองไปว่า ผู้หญิงคนนี้ต้องเอาชีวิตที่มีค่าของตัวเองเข้ามาเสี่ยง เพื่อที่จะได้มอบความช่วยเหลือให้กับเขา

"รอข้าก่อนนะ ข้าขอเปลี่ยนชุดก่อนแล้วเดี๋ยวจะออกไป" หวังจิ่นหลิงพูดในขณะที่ก้มมองดูเสื้อยับๆของตัวเอง

เขาจะต้องออกไปช่วยเฟิ่งชิงเฉินยืนยันว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนลวงโลก เขาจะออกไปประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ ว่าเฟิ่งชิงเฉินคือหมอที่ยอดเยี่ยมที่สุดในตงหลิง

......