นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1097

“อะไรนะ มีนักฆ่า? นักฆ่าอยู่ที่ไหน?”

สายลับได้ยินเช่นนั้นก็ไม่กล้าเล่นอีกต่อไป รีบวิ่งไปทางที่เฟิ่งชิงเฉินอยู่ องครักษ์ที่อยู่ด้านนอกเองก็รีบวิ่งเข้ามาทันที เมื่อได้ยินเสียงดังขึ้น เฟิ่งชิงเฉินก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นานทั่วทั้งจวนเฟิ่งก็สว่างขึ้น

“ปกป้องแม่นางเฟิ่ง ปกป้องแม่นางเฟิ่งไว้ให้ดี”

“นักฆ่าอยู่ที่ไหน? นักฆ่าอยู่ที่ไหน?”

ทั่วทั้งจวนเฟิ่งเคลื่อนไหวในชั่วพริบตา องครักษ์ล้อมรอบจวนเฟิ่งไว้อย่างหนาแน่น ปกป้องเฟิ่งชิงเฉินไว้ตรงกลาง กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

และในตอนนั้นเอง ไม่มีใครสังเกตเห็น สายลับผู้เชื่องช้าฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่สนใจ แอบเข้าไปในห้องของเฟิ่งชิงเฉิน หยิบหนังสือที่เฟิ่งชิงเฉินโยนออกไปขึ้นมาและเปิดอ่าน......

บูม......ใบหน้าของสายลับผู้เชื่องช้ากลายเป็นสีแดงขึ้นมาทันใด หัวใจของเข้าเต้นผิดจังหวะ เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความรวดเร็ว หลังจากมั่นใจว่าไม่มีใครเห็น เขาก็รีบนำหนังสือเล่มนั้นเก็บไว้ในอ้อมแขนอย่างร้อนรน หลังจากนั้น......ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว......

สายลับและองครักษ์ตามหานักฆ่าอยู่นาน แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของนักฆ่า แต่พบกระเบื้องแตกสามแผนรวมถึงรอยเท้าที่ทิ้งเอาไว้ ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นรอยเท้าที่ทิ้งไว้ได้เพียงไม่นาน

เมื่อเห็นร่องรอยเหล่านี้ สายลับที่เชื่องช้าก็แทบกลายเป็นหิน

มีนักฆ่าจริง ๆ อย่างนั้นหรือ? เหตุใดถึงได้บังเอิญเช่นนี้?

“นักฆ่าหนีไปแล้ว พวกเจ้าอยู่ที่นี่เพื่อคอยปกป้องแม่นางเฟิ่ง พวกข้าจะไล่ตามมันไป” ทหารแบ่งออกเป็นสองทาง องครักษ์และสายลับทำให้ที่และเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง องครักษ์ที่อยู่เพื่อปกป้องเฟิ่งชิงเฉินทำเหมือนว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศึกอันยิ่งใหญ่ ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง มองไปรอบ ๆ ตลอดเวลา เกรงว่านักฆ่าจะย้อนกลับมาอีกครั้ง

เฟิ่งชิงเฉินเองก็รู้สึกกังวลเช่นกัน ความไม่สบายใจแวบเข้ามาในหัวใจของนาง

เวลานี้มีใครที่ต้องการจะฆ่านาง? นักฆ่า? แต่มือสังหารไม่มีทางเข้ามาในเมืองจักรพรรดิ เมื่อไม่ใช่มือสังหารแล้วจะเป็นใคร?

และที่สำคัญก็คือ โจ่วอั้นที่แอบคุ้มกันนางมาโดยตลอดไปอยู่ที่ไหน?

นักฆ่ามาหานางถึงที่ เหตุใดโจ่วอั้นจึงไม่รับรู้ถึงมันเลย? โจ่วอั้นผู้นี้มันจริง ๆ เลย ทุกครั้งที่นางต้องการใช้ประโยชน์จากเขา เขาก็มักจะไม่อยู่

เฟิ่งชิงเฉินพึมพำออกมาสองสามคำด้วยความไม่พอใจ ให้คนไปดูและซุนซือสิงและเจ๋อเจ๋อ จะปล่อยให้เกิดเรื่องขึ้นกับสองคนนี้ไม่ได้เป็นอันขาด

แม้ว่าตามหานักฆ่าไม่พบ แต่คืนนี้เกรงว่าจวนเฟิ่งคงไม่มีทางหลับใหล เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ยังไงก็ต้องตรวจสอบให้ละเอียด ดูว่ามีช่องโหว่ตรงไหน เหตุใดถึงปล่อยให้นักฆ่าเข้ามาได้

ในขณะเดียวกัน ชายในชุดสีดำที่เพิ่งหนีออกมาจากจวนเฟิ่งกำลังพิงต้นไม้ใหญ่ด้วยลมหายใจอันเหนื่อยหอบ มือขวาของเขากุมไปที่หัวใจ มันแสดงให้เห็นว่าเขาตกใจเพียงใด

“สายลับของจวนเฟิ่งเก่งกาจยิ่งนัก ข้าเพิ่งจะเข้าไปในจวนเฟิ่งก็ถูกตรวจพบเสียแล้ว ข้าคิดว่าข้างกายของเฟิ่งชิงเฉินมีเพียงแค่โจ่วอั้น เพื่อหลีกเลี่ยงโจ่วอั้น ข้าต้องรอถึงหกชั่วโมงกว่าจะหาโอกาสที่เขาออกไปได้ หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก ข้าคงไม่รอจนถึงตอนนี้”

ขณะที่ชายชุดดำบ่นออกมาด้วยความโกรธ เขาก็หาทางออกไปด้วย พิจารณาอยู่พักหนึ่งก็พบว่าแต่ละทิศทางไม่ได้ต่างกันมาก ชายชุดดำไม่พูดอะไร หยิบเหรียญทองแดงออกมาจากกระเป๋า จากนั้นโยนออกไปอย่างไร้กังวล “ออกหัวด้านซ้าย ออกก้อยด้านขวา หากตั้งขึ้นให้อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน”

ปัง......เหรียญทองแดงตกลงบนฝ่ามือของเขา ชายชุดดำเปิดออกดู เก็บเหรียญและเดินทางไปทางซ้าย แต่หลังจากเดินออกไปได้ไม่นาน เขาก็ถูกใครบางคนออกมาขวางทาง

ชายชุดดำหยุดฝีเท้าของเขาทันที เขาไม่ได้หันกลับไปและวิ่งอย่างโง่เขลา เนื่องจากคนที่ออกมาขวางเขาก็คือมือหนึ่งของโลกแห่งมือสังหาร ทักษะการหลบหนีของเขาเทียบไม่ได้กับทักษะการโจมตีของโจ่วอั้น

ชายชุดดำยืนจ้องโจ่วอั้นอยู่ตรงที่เดิม หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เหตุใดสวรรค์จึงไม่ยอมปกป้องเขา เนื่องจากเส้นทางที่เขาเลือกคือเส้นทางแห่งความตาย

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าด้วยราคาค่าหัวของเฟิ่งชิงเฉินนั้นต้องทำให้โลกแห่งมือสังหารต้องสั่นไหว หากภายในหนึ่งปีเฟิ่งชิงเฉินยังมีชีวิตอยู่ พันธมิตรก็จะส่งคนมาสังหารเฟิ่งชิงเฉินเป็นแน่ เนื่องจาก......พันธมิตรไม่อาจเสียหน้าได้ และไม่อาจสูญเสียมือสังหารไปมากกว่านี้ได้

“เจ้ารู้ก็ดีแล้ว โจ่วอั้น ข้าแนะนำให้เจ้าอย่าเป็นศัตรูกับพันธมิตรเลยจะดีกว่า เฟิ่งชิงเฉินจะต้องตายอย่างแน่นอน” เฟิ่งชิงเฉินไม่ตาย เช่นนั้นความเชื่อใจที่มีต่อพันธมิตรนักฆ่าจะไปอยู่ที่ไหน

เนื่องจากเฟิ่งชิงเฉิน ในระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งปี โลกแห่งมือสังหารต้องสูญเสียผู้คนนับพัน และสายอาชีพของมือสังหารต้องทรุดโทรมลงเพราะเฟิ่งชิงเฉินเพียงคนเดียว

มือสังหารถูกลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว หากมือสังหารต้องร่อยหรอไปด้วยเหตุผลนี้ และสถานการณ์ยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วพันธมิตรนักฆ่าจะต้องล่มสลาย ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย และต้องตายโดยเร็วที่สุด

“ฮึ......” โจ่วอั้นไม่เอาคำขู่ของเจ้างั่งโอวหยางมาใส่ใจ ชี้นิ้วและพูดออกไปว่า “ไป หากเจ้ามีความสามารถเจ้าก็ลองดู ข้าจะรอเก็บศพของเจ้า”

“เจ้า......” เจ้างั่งโอวหยางโกรธจนดวงตาทั้งสองข้างของเขากลายเป็นสีเลือด

โจ่วอั้นรู้ว่าเมื่อครู่ตัวตนของเขาเพิ่งจะถูกเปิดเผย การที่พูดออกมาเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าเขา

“หากไร้ความสามารถ เจ้าก็จงอดกลั้นเอาไว้ เห็นแก่หน้าของอาจารย์เจ้า ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป หากมีครั้งหน้า เจ้าก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

โจ่วอั้นทิ้งประโยคนี้เอาไว้ หันหลังและเดินจากไป ทิ้งเจ้างั่งโอวหยางไว้ที่เดิมเพียงลำพัง หลังจากนั้น......หลังจากนั้นเขาก็พบว่าเขากำลังหลงทางอีกครั้ง เดินวนอยู่ในซอยเป็นเวลานานก็ไม่สามารถออกไปได้เสียที