นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1099

ในตอนที่พบมือสังหารในจวนเฟิ่ง เสด็จอาเก้ากำลังยุ่งกับภารกิจที่เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนมอบให้ พยายามทำให้ฉู่ฉางฮว๋าแต่งงานโดยเร็ว เขาไม่สามารถปล่อยให้ฉู่ฉางฮว๋าส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของซุนซือสิงได้

ใช้เวลาหนึ่งวันเต็มเสด็จอาเก้าถึงสามารถจัดการเรื่องราวทั้งหมดได้ เพียงแค่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ รอให้ฉู่ฉางฮว๋าเข้าร่วม หลังจากจัดการเรื่องเหล่านี้เรียบร้อย เขาก็จัดการกับงานที่เขาต้องทำในทุกวัน

เมื่อเสด็จอาเก้าทำงานเสร็จ มันก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ยังไม่ทันได้พักผ่อนก็ได้ข่าวเรื่องที่มีมือสังหารบุกเข้าไปในจวนเฟิ่งเพื่อหวังจะเอาชีวิตของเฟิ่งชิงเฉิน

ปัง......ปากกาในมือของเสด็จอาเก้าหักเป็นสองท่อน เสด็จอาเก้าโยนปากกาดังกล่าวทิ้งไป จากนั้นถามออกมาว่า “คนจากฝ่ายไหน?”

“พันธมิตรนักฆ่า เป็นข้อมูลที่ได้จากโจ่วอั้น” สายลับทุ่มเทเป็นอย่างมาก และเขาก็ไม่กล้าที่จะโลภ

“อ่า ข้าเข้าใจแล้ว” เสด็จอาเก้าบอกให้สายลับถอยออกไป เตรียมที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเดินทางไปยังจวนเฟิ่ง เพื่อเอาใจและดูแลเฟิ่งชิงเฉิน แต่ยังไม่ทันออกจากประตูก็ถูกขวางเอาไว้เสียก่อน

“ท่านอ๋อง มีเรื่องการทหารเร่งด่วน” ภายใต้แรงกดดันมหาศาล สายลับยื่นจดหมายไปด้านหน้าของเสด็จอาเก้า

“การทหาร? ที่ไหน?” สงครามซานตงเพิ่งจะสงบได้ไม่นาน ยังมีสงครามเกิดขึ้นที่อื่นอีกงั้นหรือ? เรื่องทางลัทธิปีศาจ พวกนั้นไม่เรียกว่าการทหาร

“เมืองเหลียนเฉิง” สายลับกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม

เสด็จอาเก้ารู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องดังกล่าว รีบเปิดจดหมายออกทันที เมื่อเห็นข้อความที่อยู่บนกระดาษ ใบหน้าอันนิ่งสงบของเสด็จอาเก้าเผยให้เห็นความโกรธอันน่าสะพรึงกลัว

“ไร้ประโยชน์!” เสด็จอาเก้าสบถออกมาอย่างรุนแรง

สายลับไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ คุกเข่าลงพื้นอย่างเชื่อฟัง ไม่เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

คนของเสด็จอาเก้าต่างรู้ดี สถานการณ์ทางด้านของเมืองเหลียนเฉิงนั้นร้ายแรงเป็นอย่างมาก เวลานี้เมืองเหลียนเฉิงกำลังวิกฤต เสด็จอาเก้าจะโกรธก็ไม่ใช่เรื่องแปลก สายลับคุกเข่าลงพื้นโดยปราศจากเสียงเพื่อรอคำสั่งต่อไปของเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความโกรธ กลับมานั่งหน้าโต๊ะของตนเอง กางกระดาษออกและเขียนลงไป : ถึงผู้อาวุโสหยินหลี่......

หลังจากเขียนจดหมายให้ผู้อาวุโสหยินหลี่เป็นอันเรียบร้อย เสด็จอาเก้าก็นำมันวางไว้ด้านข้าง จากนั้นก็เขียนจดหมายถึงซีหลิงเทียนอวี่อีกหนึ่งฉบับ

เสด็จอาเก้าปิดผนึกซองจดหมายทั้งสองด้วยตนเองและมอบให้สายลับ “ใช้ม้าเร็วในการส่งออกไป ห้ามช้าแม้แต่เสี้ยววินาที”

“ข้าน้อยน้อมรับคำบัญชา” สายลับหายไปราวกับสายลม ไม่กล้ารอช้าแม้แต่เสี้ยววินาที สังเกตได้ถึงความรีบร้อน

เวลานี้เสด็จอาเก้าเองก็ไม่มีเวลาที่จะเดินทางไปยังจวนเฟิ่ง เสด็จอาเก้าเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเตรียมอุปกรณ์ สวมหน้ากากสีเงิน เดินทางไปยังห้องลับของจวนซู ซูเหวินชิงตกอยู่ในสภาวะตื่นตระหนก ทันทีที่ได้เห็นหลานจิ่วชิง เขาก็เข้ามาต้อนรับในทันที “จิ่วชิง เกิดเรื่องขึ้นกับเมืองเหลียนเฉิงแล้ว”

“ข้ารู้แล้ว ปู้จิงหยุนจะไปถึงเมืองเหลียนเฉิงเมื่อใด?” หลานจิ่วชิงกล่าวอย่างใจเย็น ปลอบใจซูเหวินชิงด้วยสายตา เพื่อบอกเขาว่าอย่าผลีผลาม

“เร็วสุดน่าจะต้องใช้เวลาอีกสามวันจิงหยุนจึงจะเดินทางไปถึง” ซูเหวินชิงรีบจัดการกับลมหายใจของตัวเอง ทำให้ตนเองอยู่ในท่าทางที่ดูแล้วไม่ลนลาน

“สามวัน? ให้เจ้าเมืองเหลียนเฉิงถ่วงเวลาอีกหน่อย รอให้ปู้จิงหยุนกับทหารม้าทมิฬไปถึงแล้วค่อยลงมือ” ความคิดของหลานจิ่วชิงโลดแล่น คิดหาวิธีที่จะชะลอการต่อสู้

ซูเหวินชิงยิ้มอย่างขมขื่น “ซีหลิงเทียนเหล่ยจะรอได้อย่างนั้นหรือ?”

“รอไม่ได้ก็ต้องรอ ให้เจ้าเมืองเหลียนเฉิงหาหนทาง ลำพังแค่ทหารของเมืองเหลียนเฉิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกองทัพแห่งซีหลิง ไม่จำเป็นต้องเสียสละอย่างห้าวหาญ หากจำเป็นก็สามารถใช้สุรากลั่นหิมะได้ทุกเมื่อ”

“ไม่ได้” ซูเหวินชิงปฏิเสธออกไปทันทีโดยไม่คิด “จิ่วชิง สุรากลั่นหิมะเป็นสัญลักษณ์ของราชวงศ์ก่อน จะปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของราชวงศ์ซีหลิงไม่ได้เป็นอันขาด”