นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1102

เมื่อเสด็จอาเก้าเห็นรูปลักษณ์ของเฟิ่งชิงเฉิน เขารู้ว่านางต้องมีความคิดแปลก ๆ อีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรก และทุกครั้งที่เฟิ่งชิงเฉินมีลักษณะเช่นนี้ มักจะไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

เสด็จอาเก้าต้องการที่จะปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นจิตวิญญาณอันสูงส่งของเฟิ่งชิงเฉิน เสก็จอาเก้าจึงไม่ต้องการราดน้ำเย็นใส่เฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้นเขาจึงลังเลเล็กน้อยและพูดอย่างระมัดระวัง

“ถ้าเจ้าบอกว่าเหลียนเฉิงเป็นของข้า เจ้าก็พูดถูก เหลียนเฉิงเป็นของข้าจริง ๆ สำหรับเหตุผลที่ข้าส่งฉู่ฉางหว๋าและจิ่วโจวมาด้วยกัน แม้ว่าเจ้าจะเดาได้ดี สิ่งที่สำคัญที่สุดคือข้าไม่ได้ อย่าพูดถึงมันเลย ... " ด้วยวิธีนี้เฟิ่งชิงเฉินจึงมักจะอายในการขอรางวัล

“ห๋า? ตรงไหนกัน?” เฟิ่งชิงเฉินถามอย่างเป็นกันเองโดยไม่รู้ว่านางถูกเสด็จอาเก้าพาออกไป

เสด็จอาเก้ายิ้มอย่างไม่ปิดบัง เขาพอใจกับความโง่เขลาของเฟิ่งชิงเฉินอย่างมาก เขาไม่มีความกระหายที่จะถูกเฟิ่งชิงเฉินหลอก และกล่าวว่า "ประเด็นที่สำคัญที่สุดคือจื่อโจวมาจากตงหลิง หากเมืองฉู่ตกเป็นของตงหลิง อย่างนั้นจะตกอยู่ในเงื้อมมือของข้า”

แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ใช่จักรพรรดิแห่งตงหลิง แต่ตราบใดที่เขาเต็มใจ ทุกสิ่งในตงหลิงจะกลายเป็นของเขาทุกเมื่อ

"เจ้า... ช่างหยิ่งผยอง" แม้ว่านางจะพูดเช่นนั้น เฟิ่งชิงเฉินก็เชื่อในคำพูดของเสด็จอาเก้า

เมืองฉู่นั้นล้มเมืองตงหลิง สำหรับเสด็จอาเก้าแล้วดีกว่าล้มซีหลิง หนานหลิงตระกูลชุ่ย หวาง และซี่ย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหากสิ่งนี้เกิดขึ้นระหว่างคนอื่นกับฉู่ฉางหว๋า จักรพรรดิจะหาทางปราบปรามอย่างแน่นอน เฉพาะลูกชายของเขาเองจักรพรรดิไม่เพียงแต่จะไม่ปราบปราม แต่จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่ออำนวยความสะดวก

สำหรับฮ่องเต้แล้ว ไม่สำคัญหรอกว่าใครจะแต่งงานกับฉู่ฉางหว๋า ลั่วอ๋อง หรือโจวอ๋อง

“ข้าพูดความจริง”

“เจ้าภูมิใจได้” เสด็จอาเก้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเกลียดเพราะชายคนนี้มีความสามารถในการจองหอง

คำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน รูปลักษณ์ที่เล็กนั้นดูหยิ่งยโสมาก มันทำให้ผู้คนอยากจะกระโดดขึ้นไปกัด และเฟิ่งชิงเฉินก็ทำเช่นเดียวกัน...

“มองเจ้าเช่นนี้ ผู้คนอดไม่ได้ที่จะกัดกิน” เฟิ่งชิงเฉินยืนขึ้นทันที โยนเสด็จอาเก้าลงไป และกัดคอของเสด็จอาเก้า “ข้าอยากทำเช่นนี้มานานแล้ว ”

"เฟิ่งชิง..." เสด็จอาเก้าตะโกนด้วยความเจ็บปวด เฟิ่งชิงเฉินอุดปากของเขาก่อนที่จะเปิดปากของเขา ริมฝีปากและลิ้นของเขาแปรงริมฝีปากบางๆ ของเสด็จอาเก้าเบาๆ

“อย่าพูด” เฟิ่งชิงเฉินพูดอย่างคลุมเครือ

"อืม" เสด็จอาเก้าตอบโดยสัญชาตญาณ รอยยิ้มที่น่ากลัวฉายแววในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินและเมื่อเสด็จอาเก้ารู้สึกประหลาดใจ ลิ้นของเขาก็สอดเข้าไปในปากของเสด็จอาเก้าและเขาก็กลืนทุกคำที่เสด็จอาเก้ายังพูดไม่จบลงท้อง

"แสงสว่าง……"

เป็นเวลาดึกแล้วและความงามก็เสนอให้ตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของนาง หากเสด็จอาเก้าปฏิเสธ เขาก็จะโง่เขลา

เสด็จอาเก้าเปลี่ยนท่าทีเฉยเมยเป็นแข็งขันทันที "หายากที่ชิงเฉินจะกระตือรือร้นขนาดนี้ ข้าจะปล่อยให้ข้านี้ผิดหวังได้อย่างไร ข้าชอบริเริ่ม"

หลังจากพูดจบ เขาก็กดเฟิ่งชิงเฉินลงบนร่างของเขา จูบริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉิน และใช้นิ้วของเขาเดินเบาๆ บนร่างของนาง

เสด็จอาเก้าแต่งตัวไม่เก่ง แต่การถอดเสื้อผ้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉินนั้นเร็วมาก ทำให้เฟิ่งชิงเฉินเปลือยเปล่าในสองหรือสามจังหวะ

“เจ้าใจร้อนหรือ” เฟิ่งชิงเฉินถามด้วยรอยยิ้ม เสด็จอาเก้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่จริง”

“ไม่นับหากเจ้าบอกว่าไม่นับ” เฟิ่งชิงเฉินยิ้มเบา ๆ ไม่สามารถแสดงเสน่ห์ของนางได้

ความรู้สึกรักใคร่ระหว่างหญิงกับหญิงทำให้ร่างกายของเสด็จอาเก้าเดือดพล่าน

ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าทึ่งบนเตียงจนผู้คนอยากจะถูไถตัวนาง

เสด็จอาเก้ากอดเฟิ่งชิงเฉินแน่น ไม่มีช่องว่างระหว่างพวกเขา

"อืม... อา" เฟิ่งชิงเฉินแทบจะหายใจไม่ออก แต่เขาก็ไม่ได้ผลักเสด็จอาเก้าออกไป

คืนนี้นางขอสิ่งที่นางต้องการและเห็นว่าเสด็จอาเก้าอารมณ์ไม่ดีเพราะเหตุการณ์ของเหลียนเฉิง ไม่เพียงแต่นางให้ความร่วมมือสูงเท่านั้น แต่นางยังกระตือรือร้นอีกด้วย

เมื่อถอดเสื้อผ้าทั้งหมด เสด็จอาเก้าเองก็ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของเขาด้วย

"คืนนี้เจ้าแปลกไป" อย่าคิดว่าผู้ชายที่มีสมองฉลาดจะไร้เหตุผล แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะถือรูปประจำตัวของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง เสด็จอาเก้าก็ยังคงมีจิตใจที่แจ่มใส