นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1103

หลังจากมีความสุขมากมาย ความรัก ไม่ว่าจะเป็นเสด็จอาเก้าหรือเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งคู่รู้สึกสบายใจและแน่นอนว่าพวกเขาก็เหนื่อยเล็กน้อยเช่นกัน

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงโดยไม่ได้ขยับตัวเป็นเวลานาน แค่กอดกัน กอดกันแน่น รู้สึกถึงความอบอุ่นของกันและกัน

ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อ เหนียวเหนอะหนะ ไม่สดชื่นอย่างแน่นอน แต่เสด็จอาเก้าผู้หมกมุ่นอยู่กับความสะอาดมาโดยตลอดไม่ได้แสดงความรังเกียจใดๆ แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะผลักเขาออกไปด้วยความรังเกียจ เขาก็ยังริเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้า และโยนเขาออกไป

“อย่าขยับ ขอกอดหน่อย”

"ร้อน" ผมสีดำที่ยาวถึงบั้นท้ายเปียกไปหมดและไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่จะพันรอบตัว นอกจากนี้ อุณหภูมิบนร่างกายของเสด็จอาเก้านั้นสูงเกินไป ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขยะแขยง

“เพราะความร้อน เจ้าไม่ชอบข้าหรือ” เสด็จอาเก้าไม่พอใจและกอดเขาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่มีแรงที่จะต่อสู้และนางก็ไม่กล้าต่อสู้ด้วยกลัวว่าเสด็จอาเก้าจะเสด็จมาอีกครั้ง และนางคงจะท่วมท้นจริงๆ

เฟิ่งชิงเฉินปล่อยมือและเท้าของนาง นอนบนเตียง ใช้โอกาสนี้พักผ่อน และหลับตาเพื่อรับความอบอุ่นในช่วงเวลานี้

ทั้งสองกอดกันในความเงียบ ค่ำคืนไม่ได้เพิ่มความเหงาให้กับพวกเขา แต่เพิ่มความเงียบสงบซึ่งทำให้หัวใจของพวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก… ทั้งสองแยกออกจากกันไม่ได้ และในบางจุด ความถี่การเต้นของหัวใจของพวกเขาก็เหมือนกัน ราวกับว่าพวกเขาเป็นหนึ่งคน และแม้แต่ลมหายใจของพวกเขาก็ถูกรวมเข้าด้วยกัน...

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเหงื่อของพวกเขาทั้งสองแห้ง เฟิ่งชิงเฉินพลิกตัวเอนหลังพิงแขนของเสด็จอาเก้าอย่างเกียจคร้าน

“ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

นี่เป็นการแจ้งและไม่ได้ถาม เสด็จอาเก้ารู้ว่าความคิดก่อนหน้านี้ของเฟิ่งชิงเฉินยังคงอยู่ เขายิ้มเบี้ยวๆ และแสดงท่าทางตั้งใจฟังอย่างร่วมมือ

"ว่าอย่างไร"

"ข้าต้องการออกไปฝึกหัดแพทย์เพื่อช่วยผู้คน โปรดช่วยข้าค้นหาว่าที่ไหนมีผู้ป่วยมากที่สุด ปลอดภัยหรือไม่" เฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงออกไปนอกเมืองเพื่อไปพบแพทย์ในระหว่างวัน แต่เนื่องจากคนส่วนใหญ่ ผู้คนในเมืองอิมพีเรียลค่อนข้างร่ำรวย แถมซุนซือสิงยังอยู่ที่นั่นมาเป็นเวลานาน และจำนวนผู้ป่วยก็ไม่มากนัก

อาศัยเมืองจักรวรรดิเพียงลำพัง นางต้องรักษาคุณธรรมทางการแพทย์สามพัน และนางไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าใด

เสด็จอาเก้าขมวดคิ้ว เพิ่มกำลังของเขาโดยไม่รู้ตัว และกอดเขาแน่นยิ่งขึ้น "เอาล่ะ ทำไมเจ้ามีความคิดเช่นนี้" ข้างนอกมันไม่ปลอดภัยสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน

"เจ้ารู้ด้วยว่าพันธมิตรนักฆ่าดื้อรั้นกับข้ามาก จั่วอันบอกว่าเขาสามารถจัดการโตวโตวหนึ่งตัวได้ แต่เขาไม่สามารถจัดการกับโตวโตวห้าตัวได้ และเขาไม่สามารถจัดการกับอาจารย์ของโตวโตวได้ ข้าต้องปกป้องตัวเอง" ได้รับอิทธิพลจากจั่วอัน เฟิ่งชิงเฉินมีความประทับใจที่ดีต่อโตวโตว นักฆ่าที่ยังไม่ประสบความสำเร็จในภารกิจของเขา และเช่นเดียวกับจั่วอัน เขาพูดถึงโตวโตวและปิดโตวโตว

นักฆ่าชื่อโตวโตวช่างน่ารักเสียจริง ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับชีวิตเฟิ่งชิงเฉินต้องการพบกับนักฆ่าชื่อโตวโตวจริงๆ ผู้หญิงที่น่ารักคนนี้คู่ควรกับชื่อนี้จริงๆ (อาจารย์โต่ว: ทั้งครอบครัวของแม่นาง ผู้อาวุโสเป็นผู้ชาย

"การช่วยชีวิตผู้คนเกี่ยวข้องกับการปกป้องตัวเองอย่างไร" แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะภูมิใจ แต่เขาก็ไม่ใช่คนหยิ่งยโส เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถปกป้องเฟิ่งชิงเฉินได้เมื่อยักษ์ใหญ่ทั้งหกของพันธมิตรนักฆ่ากำลังหลั่งไหลออกมา

"แน่นอน" เฟิ่งชิงเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ ราวกับว่านางมีความมุ่งมั่นอย่างมาก หันกลับมาและนอนบนร่างของเสด็จอาเก้า และพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง "เสด็จอาเก้า แม้ว่าข้าจะไม่เคยพูดก็ตาม แต่เจ้ากับจักรพรรดิ...ไอ" หวังจินหลิงกลืนสามคำทันทีภายใต้สายตาอาฆาตของเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้ามองไปด้วยความพอใจ "ทำต่อไป" ฮึ่ม เฟิ่งชิงเฉินกล้ามากที่กล้าพูดชื่อชายอีกคนบนเตียง

“ถูกต้อง...ถึงข้าจะไม่ได้บอกเจ้า แต่เจ้าก็เดาได้ว่าข้ามีความลับที่ยิ่งใหญ่ ขอโทษที่ข้าบอกไม่ได้ว่าความลับนี้คืออะไร อย่างไรก็ตาม หากข้าไม่บอกเจ้า เจ้าน่าจะรู้ดี” เฟิ่งชิงเฉินพึมพำอย่างช่วยไม่ได้