นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1115

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินข้ามปลายเตียงและวิ่งออกไปโอวหยางโตวโตวผู้ซึ่งนอนอยู่บนเตียงแสร้งทำเป็นว่าตาย เคลื่อนไหว และร่างกายของเขาม้วนตัวเหมือนกุ้ง ทันใดนั้นก็เปิดออก เด้งไปที่จุดนั้น และรีบวิ่งไป ตรงไปยังเฟิ่งชิงเฉิน

"นายน้อย ระวังตัวเจ้าค่ะ" การเคลื่อนไหวของโอวหยางโตวโตวเร็วเกินไปและกะทันหันเกินไป และชุนฮุ่ย ชิวฮว๋าและเซี่ยหว่านมีเวลาแค่กรีดร้อง แต่เมื่อยสายลับปรากฏตัว โตวโตวโยนเฟิ่งชิงเฉินลงแล้ว โดยถือมีดผ่าตัดไว้ในมือ

"ขอรับ" โตวโตวยกมือขึ้นและแทงที่คอของเฟิ่งชิงเฉิน

"อา……"

"แม่นาง!"

ชุนฮุ่ยทั้งสามหน้าซีดด้วยความตกใจ พวกเขารู้เพียงวิธีที่จะกรีดร้อง ไม่ว่าสายลับจะตอบสนองเร็วเพียงใด น้ำที่อยู่ไกลออกไปก็ไม่สามารถช่วยชีวิตไฟที่ใกล้เข้ามาได้ ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างหมดหนทาง เฝ้าดูโตวโตวเสียบมีดเข้าไปที่คองขอบเฟิ่งชิงเฉิน

ดวงตาของโตวโตวเป็นสีแดงและการแสดงออกของเขาสับสนเล็กน้อย แต่เขารู้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังทำอะไร และรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะตายอย่างแน่นอนหากเขาตัดเขาลง

โอวหยางโตวโตวเลียริมฝีปากของเขา ร่องรอยของความกระตือรือร้นและความตื่นเต้นฉายแววในดวงตาของเขา

เขากำลังจะฆ่าเฟิ่งชิงเฉิน!

ฮ่าฮ่าฮ่า จั่วอัน ไอ้สารเลว เจ้ายังคิดถึงข้า

เจ๋อเจ๋อเจ้านิสัยเสีย เดี๋ยวก่อนรอจนกว่านายน้อยโตวจะมาทำความสะอาดเจ้า

แต่ในขณะนี้เฟิ่งชิงเฉินซึ่งถูกโตวโตวกดไว้ จู่ๆ ก็ยกขาขึ้น ได้ยินเพียงเสียงสะอื้น และวินาทีต่อมาโตวโตวก็ส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นโลก

เมื่อ... โตวโตวเจ็บปวดอย่างมาก มือที่ถือมีดก็ไม่มั่นคง ห่างออกไปเพียงสองนิ้ว และแทงลงไปที่คอของเฟิ่งชิงเฉิน เหมือนกับเห็นเลือด แต่มันก็เป็นเพียงบาดแผลที่ผิวหนัง

โตวโตวพลาดการโจมตีครั้งแรกและเสียโอกาสไปแล้ว ยามที่ซ่อนอยู่พุ่งไปข้างหน้าเหมือนเสือและหมาป่า ตรึงโตวโตวลงแล้วทั้งเตะทั้งต่อย

ในเวลานี้โตวโตวไม่มีทางที่จะต่อสู้กลับ เขาเพียงแค่กอดเป้าของเขาแน่นและกรีดร้อง ในไม่ช้าโตวโตวก็เต็มไปด้วยเลือดและนอนตายอยู่ในจุดนั้น

เรียก……

เฟิ่งชิงเฉินเพิ่งกระทบไหล่กับยมทูต แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่นางก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เมื่อเห็นว่าหลังจากที่ผู้พิทักษ์แห่งความมืดปราบโตวโตวลง นางนอนอย่างไร้เรี่ยวแรงบนพื้นแล้วหายใจหอบ

เฟิ่งชิงเฉินคิดแต่เรื่องความปลอดภัยของซือสิงและเขาไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีของโตวโตวเลย ในขณะที่โตวโตวกระโจนเข้ามาเฟิ่งชิงเฉินก็ตอบสนองตามสัญชาตญาณ โดยยกขาขึ้น...

ในขณะที่มีดลงมาเฟิ่งชิงเฉินคิดว่านางตายแล้ว แต่นางก็รอดพ้นจากความตาย

ช่วยชีวิต นี่คือความรู้สึกของเฟิ่งชิงเฉิน

“นายท่าน” ชุนฮุ่ย ชิวฮว๋าและเซี่ยหว่านสั่นสะท้านไปทั้งตัว และรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้น

“คุณหนู เป็นอะไรหรือไม่” สาวรับใช้ทั้งสามคนมีใบหน้าซีดเซียว เต็มไปด้วยความกลัวและความละอายใจ

พวกเขาทั้งหมดได้รับการฝึกฝนโดยเ เพื่อรับใช้เฟิ่งชิงเฉินและปกป้องเฟิ่งชิงเฉินพวกเขาไม่ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินตกอยู่ในอันตรายต่อหน้าพวกเขา แต่พวกเขาทำได้เพียงกรีดร้องและไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

"ข้าไม่เป็นไร" เฟิ่งชิงเฉินดึงมือออกเช็ดที่คอและในมือของนางก็มีเลือด

“อา แม่นาง ข้าเห็นเลือด” เซี่ยว่านรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและกดลงบนบาดแผลของเฟิ่งชิงเฉิน

“บาดเจ็บเล็กน้อย” เฟิ่งชิงเฉินกดที่บาดแผล ก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองดูโตวโตวที่ถูกผู้คุมเข้มผลักออกไปและพูดว่า “ปลุกเขาให้ตื่น”

นางจำเป็นต้องรู้อยู่เสมอว่าใครต้องการชีวิตของนาง และกระทั่งต้องการฆ่าตัวตายโดยไม่ลังเล

“ใช่” สายลับหันมองและเห็นมีดเปื้อนเลือดอยู่บนพื้น หยิบมีดขึ้นมาและแทงโตวโตวที่ไหล่โดยไม่พูดอะไรสักคำ