นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1116

เนื่องจากการลอบสังหารโอวหยางโต่วโต้วของอู่หลง ทำให้ทั้งจวนเฟิ่งวุ่นวายขึ้นมา

พ่อบ้านยุ่งอยู่กับการโทษตัวเอง คนสวนยุ่งอยู่กับการค้นหาบุคคลต้องสงสัย สายลับยุ่งอยู่กับการไต่สวนโต่วโต้ว เฟิงชิงเฉินยุ่งอยู่กับการทำแผลของตัวเอง และสำรวจอาการของซือซิ่ง

คนที่ลงมือนับว่าใจดีกับซือซิ่งมาก ยาพิษในร่างกายของซือซิ่งนั้นสามารถทำให้สลบได้หนึ่งวัน แค่เหงื่อออกก็สามารถขับยาพิษออกมาได้ เฟิงชิงเฉินฉีดยาให้เขาหนึ่งเข็มและแขวนน้ำอาหารเสริมให้เขาอีกหนึ่งขวด แล้วส่งให้ตงเช่ว์ดูแลต่อ

"ดูแลคุณชายซือซิ่งให้ดี ๆ* ถ้ามีเกิดอะไรขึ้น ข้าจะเอาชีวิตเจ้า" นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงชิงเฉินพูดจาจริงจังเช่นนี้ จะเห็นได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เธอตกใจกลัวจริงๆ

"ข้าน้อยรับคำสั่ง" ตงเช่ว์คุกเข่าอย่างรวดเร็ว หลังเฟิงชิงเฉินตะโกนแล้วเดินจากไป เมื่อเธอไปถึงหน้าประตู เฟิงชิงเฉินนึกถึงได้ตั้งแต่เธอกลับมาที่จวนยังไม่เห็นนายน้อยเจ๋อเจ๋อ "นายน้อยเจ๋อเจ๋ออยู่ที่ไหน ? ไปค้นหานายน้อยเจ๋อเจ๋อเร็วเข้า”

หัวใจของเฟิงชิงเฉินเต้นไม่เป็นจังหวะ เพิ่งจะข่มความคิดวิตกกังวลได้ ดันกลับมาคิดวิตกอีกครั้ง

"ข้าน้อยจะรีบไปตามหาเดี่ยวนี้" ผู้คุมกันไม่รู้ว่าเฟิงชิงเฉินกำลังจะทำอะไร แต่เมื่อนึกถึงช่วงบ่ายที่เจ๋อเจ๋อไปห้องผู้ป่วย เขาก็ไม่อยากถามอะไรอีก และรีบวิ่งไปที่สวนที่นายน้อยเจ๋อเจ๋อพักอาศัยอยู่ แต่ปรากฎว่า...

“นายน้อยเจ๋อเจ๋อหายตัวไปแล้ว” สีหน้าของผู้คุมกันถอดสีรีบวิ่งกลับกลับมารายงาน

"เจ๋อเจ๋อหายตัวไปแล้ว?" เปลือกตาของเฟิงชิงเฉิงกระตุก และในขณะนี้โต่วโต้วสารภาพว่าเรื่องราวที่เกิดขี้นทั้งหมดเป็นแผ่นของเจ๋อเจ๋อ

เดิมทีโต่วโต้วนั้นถึงฆ่าให้ตายก็ไม่ยอมพูด เพื่อหลีกเหลี่ยงไม่ให้ตัวเองเสียหน้า นอกจากนี้แม้ว่าเขาจะพูดออกไปก็ไม่มีใครเชื่อเขาอยู่ดี เจ๋อเจ๋อก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ถ้าใครไม่เคยได้ใกล้เขามาก่อน ก็จะไม่รู้ตัวตนแท้จริงของเด็กคนนี้

แต่ โต่วโต้วทนไม่ได้เมื่อโดนโจ่วอันบีบบังคับและหลอกล่อให้สารภาพ ในที่สุดเขาก็พูดเรื่องน่าอายนี้ออกไป

“คนเก่ง” โจ่วอันเหลือบมองโต่วโต้วอย่างดูถูก โต่วโต้วขนลุกอีกครั้ง แค่ขยับตัวเล็กน้อยก็ปวดบาดแผลจนทนไม่ได้: “ข้าปวดจะตายอยู่แล้ว”

“สมควรแล้ว เจ้ามันโง่มากที่ถูกเด็กคนหนึ่งหลอกปั่นหัวเล่น เจ้ามันคนเก่ง อย่าเรียกตัวเองว่านักฆ่าเลย ขายหน้านักฆ่าหมด” โจ่วอันตีโต่วโต้วอย่างแรงบนศรีษะและไม่สนใจว่าบาดแผลของโต่วโต้วยังไม่ได้พันแผล แล้วเดินตรงไปอย่างไม่รอช้า

มันเป็นบาดแผลภายนอก พักผ่อนสองวันก็ดีขึ้นแล้ว ดีแล้วที่ให้โต่วโต้วได้เลือดออกซะบ้าง ได้พักสองวันจะได้ไม่ไปก่อเรื่อง

หลังจากโจ่วอันสอบถามได้ผลแล้ว เขาก็มาหาเฟิงชิงเฉิน: "เป็นเจ๋อเจ๋อ"

"เจ๋อเจ๋อหายไปไปแล้ว" โจ่วอันและเฟิงชิงเฉิงพูดพร้อมกัน จากนั้นพวกเขาก็ดูเคร่งขรึม

"พวกเราต่างถูกแกล้งหลอกปั่นหัวเล่น เจ๋อเจ๋อก็ฉวยโอกาสหนีไป " เฟิงชิงแงกำมือแน่นด้วยสีหน้าหงุดหงิด

ให้ตายเถอะ ทั้งที่เธอมีลางสังหรณ์ ทำไมเธอไม่เตรียมการป้องกันให้พร้อมกว่านี้ ถ้าเธอถามเจ๋อเจ๋อตอนที่เธอเพิ่งเข้าในทันที บางทีเรื่องพวกนี้อาจจะไม่เกิดขึ้น

"วางแผนทำร้ายผู้อื่นตั้งแต่อายุยังน้อย ลัทธิม่อรุ่นหลังมีผู้สืบทอดแล้ว โต่วโต้วเองที่โง่เขลา ดังนั้นจึงถูกเขาหลอกใช้ "โจ่วอันรู้ตัวตนของเจ๋อเจ๋อ ยิ่งรู้ดีว่าถ้าหากเจ๋อเจ๋อหายไปภายใต้การดูแลของเฟิงชิงเฉินแล้วล่ะก็ ลัทธิม่อได้ถลกหนังเฟิงชิงเฉิงออกมาอย่างแน่นอน

นี่มัน... เป็นปัญหาที่ไม่จบจริงสิ้นจริงๆ นักฆ่าพันธมิตรยังไม่ได้รับการจัดการแก้ไข ดันมีงมีลัทธิม่อเพิ่มมาอีก

“ฉันไม่ควรตำหนิโต่วโต้ว เป็นเพราะข้าประมาทเกินไป ข้าคิดว่าเจ๋อเจ๋อเป็นเด็กดีและเชื่อฟังแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดว่าเขาแค่แกล้งทำ เพื่อให้พวกเราตายใจไม่ทันระวังตัว แล้วอาศัยจังหวะหลบหนีไป” เฟิงชิงเฉิงถอนหายใจด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย

“ ในตอนนี้พูดสิ่งเหล่านี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว โจ่วอันรบกวนเจ้าไปหาให้ทั่ว บางทีเจ๋อเจ๋ออาจจะยังอยู่ในจวน เดี่ยวข้าจะไปจวนซู่ชินอ๋อง และจะไปขอความช่วยเหลือจากตี๋ตงหมิง ไม่ว่าอย่างไร หาเจ๋อเจ๋อให้เจอก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง "เฟิงชิงเฉินรู้สึกปวดหัวแล้วจริง ๆ

"ได้ ข้าจะไปค้นหาเดี่ยวนี้ เมื่อกี้ข้าไปถามโต่วโต้วแล้ว นอกจากเขาแล้วพันธมิตรนักฆ่ายังไม่ได้ส่งนักฆ่าคนใดมาในขณะนี้ ความปลอดภัยของท่านในเมืองหลวงนั้น น่าจะไม่มีปัญหา" โจ่วอันยังคงมีความรับผิดชอบสูง ฉวยโอกาศนี้สอบปากคำโต่วโต้วได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มิใช้น้อย

"เอาล่ะ ไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจะไปที่จวนซูชินอ๋องเดี่ยวนี้ เรื่องภายในจวนข้ามอบให้เจ้าจัดการ" เฟิงชิงเฉินกลัวว่าเวลาจะล่าช้าเกินไป และเจ๋อเจ๋ออาจจะออกจากเมืองไปแล้ว ดังนั้นการค้นหาก็จะยิ่งยากขึ้นไปอีก

เฟิงชิงเฉิงและโจ่วอันต่างแยกย้ายทำหน้าที่ โจ่วอันค้นหาทุกซอกทุกมุมของจวนเฟิ่ง แต่ไม่พบแม้แต่เงาของเจ๋อเจ๋อ เมื่อเฟิงชิงเฉิงมาถึงจวนซูชินอ๋องนั้นก็เวลาดึกมากแล้ว

แม้ว่าหยุนเซียวจะเป็นคนส่งเจ๋อเจ๋อไป แต่เขาก็เดินจากไปภายใต้การดูแลเขามาก่อน

"อย่าพูดแบบนั้น เจ๋อเจ๋อหายไป ตระกูลข้าก็มีส่วนรับผิดชอบด้วย " หยุนเซียวเป็นสุภาพบุรุษมาก และเขาก็ไม่ได้ปัดความรับผิดชอบเลย “ข้าจะให้คนออกไปตามหา เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป แม้ว่าเจ๋อเจ๋อจะเจ้าเล่ห์ยังไง แต่เขาก็ยังเป็นเด็ก คงหนีไปไม่ได้ไกลหรอก”

ตอนนี้หยุนเซียวเองก็นั่งไม่ติดแล้ว เข้าลุกขึ้นเรียกพ่อบ้านเข้ามา สั่งให้บอกทุกคนในครอบครัว รวมทั้งคนที่ร้านขายยาด้วย ให้ออกค้นหาเด็กอายุหกขวบ

เฟิงชิงเฉินเห็นหยุนเซียวเป็นคนตรงไปตรงมา จึงไม่ขออยู่นานเกินไป: "เรื่องค้นหาคนต้องรบกวนเจ้าแล้ว ใกล้จะรุ่งสางแล้ว ข้าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน และข้าต้องไปเยี่ยมเยือนบ้านตระกูลหวังเพื่อจะขอความช่วยเหลือ”

ไม่ใช่ว่าเฟิงชิงเฉิงไม่อยากไปหาหวังจิ่นหลิงก่อนหน้านี้ แต่ตระกูลหวังเป็นตระกูลใหญ่พิธีรีตองก็เยอะเช่นกัน หากเธอมาที่ประตูอย่างหุนหันพลันแล่นในตอนกลางคืน มันจะสร้างปัญหาให้กับหวางจิ่นหลิงเท่านั้น เอง

ตระกูลหยุนนั้นแตกต่างกัน เธอเป็นหมอประจำตระกูลหยุน และมีความสัมพันธ์ที่แตกต่างกับตระกูลหยุน และเรื่องของ เจ๋อเจ๋ออีก ก็เกี่ยวพันกับตระกูลหยุนด้วย ถ้าเธอไม่หาหยุนเซียวแล้วเธอจะไปหาใคร

"ได้ ถ้าหาเจอแล้ว ข้าจะบอกเจ้าโดยเร็วที่สุด ไม่ต้องกังวล เจ๋อเจ๋อเด็กคนนั้นไม่เป็นไรแน่นอน " หยุนเซียวรีบปลอบโยนเธอ

เฟิงชิงเฉิงเพียงแค่โบกมือและไม่พูดอะไร

ไม่ว่าเจ๋อเจ๋อจะฉลาดแค่ไหน แต่ด้วยอารมณ์ที่เหี้ยมโหดของเขา เขาจะต้องไปก่อเรื่องอย่างแน่นอน ในเวลานั้น จะไม่มีใครช่วยเขาได้ เขาเป็นเด็กจะไปสู้กับอะไรกับผู้ใหญ่ สุดท้ายคนที่ต้องตกที่นั่งลำบากก็คือตัวเขาเอง

เฮ้อ.....

หากเจ๋อเจ๋อเป็นอะไรไปจริงๆ ใจเธอไม่มีวันสงบสุขเป็นแน่!