นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1122

เมื่อพูดไปแล้ว ซีหลิงเทียนเล่ยโชคร้ายจริงๆ เขาแค่โจมตีเมืองเหลียน ทำไมถึงได้ทำให้ผู้คนและฟ้าดินโกรธเกลียดขนาดนี้ และนำพาให้สามอาณาจักรและเก้าเมืองต้องร่วมมือกันเพื่อตามล่าเขา

ซีหลิงเทียนเล่ยไม่ว่าเขาจะคิดยังไง ก็ไม่เข้าใจว่าเขาผิดอะไร แต่ก่อนหนานหลิงจิ่นสิงยกพลไปโจมตีเมืองไท่ ก็ไม่เห็นมีใครจะว่าอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

ถ้าเขาไม่เห็นที่หนานหลิงจิ่งสิงโจมตีเมืองไท่ และยังไม่ถูกเก้าเมืองตามไล่คิดบัญชี ซีหลิงเทียนเล่ยก็คงไม่เลือกตีเมืองเหลียนเพื่อลองหยั่งเชิงหรอก แต่ผลปรากฏว่า...เขาแกว่งเท้าหาเสี้ยนชัด ๆ

ทำไมเรื่องเดียวกัน แต่จุดจบต่างกันโดยสิ้นเชิง หนานหลิงจิ่งสิงได้รับผลประโยชน์มากมายจากเมืองไท่ แต่เขากลับถูกเนรเทศ ซีหลิงเทียนเล่ยจะไม่โกรธได้อย่างไร จากเจ้าชายผู้มีศักดิ์ศรีและอยู่ดีกินดี กลายเป็นโจรป่าที่ครอบครองภูเขาในฐานะราชา ถ้าซีหลิงเทียนเล่ยสามารถมีความสุขได้ คงแปลกประหลาดน่าดู

พักเรื่องความโกรธแค้นของซีหลิงเทียนเล่ยก่อน เฟิ่งจินเฉินและหวังจิ่นหลิงได้พูดถึงเรื่องของเจ๋อเจ๋อ และหลังจากรู้เรื่องที่เสด็จลุงเก้าเข้าวังเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องสำคัญ พวกเธอจึงพากันกลับจวน

เมื่อถึงจวนเฟิ่ง สิ่งแรกที่จะทำคือตามหาทงจือและทงเหยา ให้พวกเขาหาวิธีรวบรวมข้อมูลข่าวคราวที่เกี่ยวข้องกับซีหลิงเทียนเล่ย จะให้ดีถ้าได้ข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่ที่ซีหลิงเทียนเล่ยยึดครองอยู่

ไปสืบหาข้อมูลแถว ๆ พื้นที่นั้น ว่ามีใครเคยเข้าไปพื้นที่นั้นไหม คนแถวนั้นรู้ไหมว่าที่อากาศเป็นพิษอยู่ไหน? และหนองน้ำอยู่ที่ไหน?

การพึ่งคนอื่นไม่สู้พึ่งตนเอง ตงหลิง หนานหลิงและเป่ยหลิงต้องการจะต่อสู้ แต่พวกเขาจะไม่ฆ่าซีหลิงเทียนเล่ย เมื่อซีหลิงเทียนเล่ยหลบเข้าไปซ่อนตัวในป่า ทหารเหล่านั้นจะไม่รีบร้อนบุกเข้าไป เพื่อรักษาชีวิตของพวกเขาไว้

แต่เธอไม่เหมือนคนอื่น หากว่าเธอมีโอกาส เธอจะรีบเข้าไปฆ่าซีหลิงเทียนเล่ยอย่างแน่นอน

จนบัดนี้เธอไม่เคยลืมความอัปยศอดสูที่นอกประตูเมืองนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะซีหลิงเทียนเล่ย เธอคงไม่ต้องแบกรับชื่อเสียงที่น่าอัปยสเช่นนี้ และเกือบถูกพระมเหสีบังคับให้ตาย

แต่ก่อนซีหลิงเทียนเล่ยเป็นองค์ชายฐานะสูงศักดิ์ เธอไม่สามารถแตะต้องได้ แต่ตอนนี้เขาเป็นเพียงเจ้าชายที่ถูกฮ่องเต้แห่งซีหลิงทอดทิ้ง ถ้าเธอฆ่าเขาแล้วก็คือฆ่า ซีหลิงจะใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างในการจัดการกับเธอไม่ได้

“ข้าน้อยจะไปจัดการเดี่ยวนี้ ” ทงจือและทงเหยาไม่ถามอะไรอีก เมื่อเห็นรัศมีสังหารของเฟิ่งชิงเฉิน หญิงสาวทั้งสองก็ไม่กล้าพูดมาก

“เรื่องอื่นจัดการทีหลังได้ แต่เรื่องนี้ต้องทำให้ดี นอกจากนี้ ห้ามเปิดเผยให้คนนอกรู้โดยเด็ดขาด ” เฟิ่งชิงเฉินเตือนทงจือและทงเหยา

เมื่อกี้ตอนเธออยู่ที่บ้านตระกูลหวัง เธอไม่ได้ซักถามหวังจิ่นหลิงอะไรมากนัก เธอกลัวว่าหวังจิ่นหลิงจะรู้ว่าเธอมีแผนอะไร ถ้าภายหลังไม่ออกหน้าเพื่อหยุดหรือนำหน้าเธอหนึ่งก้าว เธอจะจัดการฆ่าซีหลิงเทียนเล่ยซะ

ความแค้นบางอย่างต้องล้างแค้นด้วยตัวเอง เพื่อกำจัดปีศาจที่อยู่ในใจ

เมื่อเธอนึกถึงรอยจูบบนตัวเธอ ที่ซีหลิงเทียนเล่ยเป็นคนทำ เธอรู้สึกขยะแขยง แม้จะผ่านมานานมากแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัวเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

เธอต้องการที่จะฆ่าซีหลิงเทียนเล่ยด้วยมือของตัวเธอเอง ต้องวิธีนี้เท่านั้นเธอถึงจะปล่อยว่างได้

หลังจากที่ทงจือและทงเหยาจากไป เฟิ่งชิงเฉินนั่งเหมอลอยอยู่บนเก้าอี้ คิดถึงเรื่องที่ผ่านก่อนหน้านี้ เธอก็น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

คนอื่นเห็นเพียงว่าเสด็จลุงเก้านั้นรักเธอและเอ็นดูเธอมาก และมองเห็นเพียงด้านที่สวยงามของเธอ แต่ใครจะรู้เล่าว่าหนทางที่เธอเดินผ่านมา ต้องเผชิญกับความเป็นความตายมากี่ครั้ง?

ที่เธอมีวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเสด็จลุงเก้า แต่ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่เคยยอมแพ้ต่อตัวเอง ไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคชะตา

ไม่รู้ว่าเธอนั่งอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน เมื่อเฟิ่งชิงเฉินรู้สึกตัวอีกครั้ง มันก็มืดแล้ว เฟิ่งชิงเฉินสูดลมหายใจ แล้วเช็ดคราบน้ำตาบนใบเธอ แล้วเรียกชุนฮุ่ยเข้ามา นำน้ำมาให้เธอล้างหน้า

เมื่อชุนฮุ่ยและชิวฮวาเข้ามา ได้เห็นใบหน้าของเฟิงชิงเฉินเต็มไปด้วยคราบน้ำตา สาวใช้สองคนก็ไม่กล้าพูดอะไร ก้มหน้าลงและวางอ่างล้างหน้าไว้ แล้วเดินถอยหลังจากไปอย่างเงียบ ๆ

พวกเขารู้ดีว่านายหญิงไม่เคยใจร้ายต่อคนใช้ และมักจะเป็นคนพูดจาดี แต่พวกเธอไม่ใช่คนที่ไม่มีมารยาท ดังนั้นพวกเธอต้องทำงานให้มากแล้วพูดให้น้อย

เฟิ่งชิงเฉินใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดตาของเธอ หลังจากแน่ใจว่าตาได้หายบวมแดงแล้ว เธอจึงออกจากห้องไป