นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1125

**หมายเหตุ：ขอเปลี่ยนชื่อตัวละครจากเจ้างั่งเป็นโต้วโต้ว, เซียนถั่วเป็นท่านโต้ว และเจ้างั่งโอวหยางเป็นโอวหยางโต้วโต้ว

“เจ๋อเจ๋อเองก็มีด้านที่เมตตา” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวด้วยอารมณ์

ด้วยความฉลาดของเจ๋อเจ๋อ มันคงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะหลบหนีจากเนื้อมือของคนจับเด็กเหล่านั้น แต่เจ๋อเจ๋อกลับไม่ทำเช่นนั้น

เขารู้ว่าหากตนเองลงมือจะทำให้ตัวตนของเขาถูกเปิดเผย แต่เพื่อช่วยเหลือเด็กเหล่านั้น เขาก็เลือกที่จะลงมือกับคนจับเด็กเพื่อให้เจ้าหน้าที่มาช่วยเหลือเด็กเหล่านี้

“เมตตา? ก็อาจจะใช่” เสด็จอาเก้ากล่าวอย่างไม่ผูกมัด

เขาไม่เคยเห็นภาพเงาของความเมตตาจากแววตาของเจ๋อเจ๋อ แต่การกระทำของเจ๋อเจ๋อในครั้งนี้มันคือการใช้ความรุนแรงเพื่อสยบความรุนแรง แม้ว่าวิธีการจะโหดร้ายเล็กน้อย แต่แทนที่จะไปโหดร้ายกับคนทั่วไป เสด็จอาเก้าอยากให้เจ๋อเจ๋อเอาความโหดร้ายของเขามาใช้กับคนชั่วพวกนี้มากกว่า

เช่นเดียวกันกับเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้ารู้สึกรังเกียจพวกคนจับเด็กเหล่านี้เป็นอย่างมาก

เรื่องเลว ๆ สามารถทำได้ แต่หากที่มาทำอะไรกับเด็กที่ไร้เดียงสา มันไร้มนุษยธรรมมากเกินไป หากคนพวกนี้ตกมาอยู่ในมือของเขา แน่นอนว่าไม่มีทางจบกันด้วยดี

ด้วยเหตุผลดังกล่าว เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินจึงตัดสินใจออกจากเมืองเพื่อตามหาเจ๋อเจ๋อ เนื่องจากไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เสด็จอาเก้าจึงไม่ได้พาเหล่าองครักษ์ส่วนของเขาออกมา เพียงแค่พาสายลับสองสามคนออกมาเพื่อปกป้องพวกเขาระหว่างเดินทาง

นอกจากสายลับ จั่วอั้นเองก็เป็นอีกคนที่ขาดไปไม่ได้ ออกจากเมืองจักรพรรดิ ใครจะไปรู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับมือสังหารหรือไม่ ปลอดภัยไว้ก่อน การพาจั่วอั้นมาด้วยนั้นเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง แต่......

ก่อนที่จะออกเดินทาง ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวออกไป โต้วโต้วรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังออกไปตามหาเจ๋อเจ๋อ

ทันทีที่โต้วโต้วได้ยินเช่นนั้น เขาพัวพันกับเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าจะต้องทำเช่นไรก็ขอตามไปให้ได้ บอกว่าต้องการตามหาเจ๋อเจ๋อเพื่อแก้แค้น

ความแข็งแกร่งของโต้วโต้วฟื้นฟูกลับมาเหมือนดังเดิม บาดแผลบนร่างกายของเขาหายดี อยู่ในสถานะเจ็ดถึงแปดส่วนของสภาพสมบูรณ์ และน้องชายของเขาที่ถูกเฟิ่งชิงเฉินเตะก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างแล้ว กินยาอีกสองสามครั้งก็น่าจะกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อน สามารถลิ้มลองสตรีได้ตามที่ต้องการ ตามเฟิ่งชิงเฉินออกไปนอกเมืองก็ไม่มีปัญหาอะไร

เสด็จอาเก้าเคยได้ยินนิสัยที่ไม่เหมือนใครของโต้วโต้วจากปากของเฟิ่งชิงเฉินมาก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่อได้เห็นนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ของโต้วโต้วด้วยตาของตนเอง เส้นเลือดดำก็ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเขามากมาย

ชายผู้นี้คืออะไร เขาไม่รู้จักอายเลยหรือไง อายุมากขนาดนี้แล้วแต่กลับยังทำตัวเหมือนเด็ก เจ๋อเจ๋อไม่มีทางงอแงเช่นนี้เป็นอันขาด โต้วโต้วโอวหยางผู้นี้ยังดูเด็กเสียยิ่งกว่าเจ๋อเจ๋อเสียอีก

แต่ต่อให้ไม่พอใจถึงเพียงใดผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม ภูมิหลังของท่านโต้วนั้นยิ่งใหญ่เกินไป หากเจ้าไม่พอใจก็สามารถลงมือกับเขาได้ แต่ห้ามสังหารเขาเป็นอันขาด

และเสด็จอาเก้า......ก็ได้ แม้ว่าเสด็จอาเก้าอยากจะสอนบทเรียนให้กับโต้วโต้วสักเล็กน้อย แต่ด้วยความเย่อหยิ่งของเขา ทำให้เขาไม่อาจลงมือกับคนที่บาดเจ็บและไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายตนเองได้

โต้วโต้วดูเหมือนจะถูกกำหนดโดยเสด็จอาเก้า หากเสด็จอาเก้าลงมือกับเขา เขาจะไม่มีทางต่อต้านเป็นอันขาด เพียงแค่กลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นและบอกว่าเสด็จอาเก้ารังแกเขา และเกรงว่าเสด็จอาเก้าเองก็ไม่มีทางลงมือกับเขาได้ลงคอ

เสด็จอาเก้าอยากรู้จริง ๆ ว่าเหล่าสัตว์ประหลาดเท่าแห่งพันธมิตรนักฆ่าเหล่านั้นเลี้ยงดูมาอย่างไร ถึงได้เลี้ยงดูดอกไม้อันล้ำค่าเช่นนี้ออกมาได้ จะทำร้ายก็ทำใจไม่ลง จะไม่ทำร้ายก็ไม่ได้

ทักษะการเข้าไปพัวพันของโต้วโต้วนั้นไม่มีใครเทียบเทียม เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่อาจทำอะไรเขาได้ ประกอบกับสิ่งที่จั่วอั้นพูดออกมา มีโต้วโต้วอยู่ เหล่ามือสังหารที่อยากฆ่าเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่มีทางกล้าลงมือเป็นแน่ เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจพาโต้วโต้วไปด้วย

แม้โต้วโต้วจะสร้างความวุ่นวายเล็กน้อย แต่การที่มีเขาอยู่ข้างกาย ผลประโยชน์ของมันก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน หากปราศจากการรบกวนของมือสังหารเหล่านั้น การเดินทางของพวกเขาก็จะราบรื่นเป็นอย่างมาก

มีโต้วโต้วตามไปด้วย จั่วอั้นก็ไม่จำเป็นต้องร่วมเดินทาง เฟิ่งชิงเฉินให้จั่วอั้นอยู่ที่นี่เพื่อคอยดูแลซุนซือสิง และจั่วอั้นก็ไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด

ในฐานะผู้หมกมุ่นกับสิ่งประดิษฐ์ แน่นอนว่าจั่วอั้นไม่อยากไปด้านนอก การที่ต้องติดตามเฟิ่งชิงเฉินอยู่ด้านนอกตลอดวัน มันก็ทำให้เขาไม่มีเวลาที่จะค้นคว้าวิจัย

“ไม่เอา” โต้วโต้วเบือนหน้าหนีราวกับหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน ท่าทางเขินอายของเขานั้นเป็นความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย

แม้ว่าโต้วโต้วจะเป็นคนเปิดเผยและหน้าด้านเอาเรื่อง แต่ในทางพวกนี้เขาไร้เดียงสาเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้หญิงมาก่อน นับประสาอะไรกับการเปลื้องผ้าต่อหน้าผู้หญิง

“โต้วโต้ว เลิกทำตัวมีปัญหาได้แล้ว ถอดเสื้อออก บาดแผลบนร่างกายของเจ้าฉีกขาด หากไม่รีบทายา ความรุนแรงของมันก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวปลอบใจเขาอย่างใจเย็น

โต้วโต้วผู้นี้เป็นคนที่ต้องใช้ไม้อ่อนในการเข้าหา อารมณ์ของเขาแปลกประหลาดและไม่อาจคาดเดาได้

“เจ้าจะทายาให้ข้างั้นหรือ เช่นนั้นข้าทำเอง” ต่อให้ตายอย่างไรโต้วโต้วก็ไม่มีทางถอดเสื้อต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉินเป็นอันขาด ทำให้เฟิ่งชิงเฉินโกรธจนต้องลงมือไปโดยตรง “หากเจ้าสามารถทำเองได้ เช่นนั้นจะมีหมอไว้เพื่ออะไร”

“ไม่เอา ไม่เอา เฟิ่งชิงเฉิน ข้าขอร้องเจ้า เจ้าปล่อยข้าไปเถิด” โต้วโต้วกอดเสื้อของเขาเอาไว้และหลบอย่างสุดชีวิต เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นวรยุทธ์ จึงไม่กล้าลงมือกับเฟิ่งชิงเฉินเพื่อป้องกันไม่ให้นางบาดเจ็บ

“ปล่อยเจ้า ข้าปล่อยเจ้า เช่นนั้นใครจะปล่อยข้า เร็วเข้า ข้าไม่สามารถปล่อยให้การเดินทางของพวกเรามาเสียเวลาเพราะความดื้อรั้นของเจ้าได้” ด้วยสภาพเช่นนี้ของโต้วโต้ว เฟิ่งชิงเฉินไม่อาจทำใจมองว่าอีกฝ่ายเป็นชายชาตรีได้ ดังนั้นจึงลงมือไปอย่างไม่มีแรงกดดันแต่อย่างใด

เฟิ่งชิงเฉินยืนยันที่จะถอดเสื้อผ้าของโต้วโต้วเพื่อรักษาบาดแผลให้เขา เพื่อป้องกันไม่ให้อาการของเข้ากำเริบขึ้นมาระหว่างทาง แต่โต้วโต้วก็ยืนกรานอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าจะต้องทำเช่นไรก็ไม่ยอมถอดเสื้อต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉินเป็นอันขาด

ในตอนนั้น เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนเตียง พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะดึงโต้วโต้วออกมา เสียงเอะอะโวยวายของทั้งสองดังขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ช้าก็ไปดึงดูดความสนใจของเสด็จอาเก้าที่อยู่ไม่ไกล

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร?” เสด็จอาเก้ายืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม......

ถึงผู้อ่าน：อธิษฐานให้หยาอัน ขอให้หยาอันสู้อย่างเต็มที่!