นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1126

พวกเขากำลังทำอะไร?

หากพวกเขาบอกว่าพวกเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เสด็จอาเก้าจะเชื่อหรือไม่?

เฟิ่งชิงเฉินและโต้วโต้วยืนแข็งทื่ออยู่ตรงที่เดิม ทั้งสองมองมาทางเสด็จอาเก้าอย่างพร้อมเพรียงกัน เมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนและน่ากลัวของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินและโต้วโต้วตกใจเป็นอย่างมาก ทั้งสองคนรีบปล่อยมือกันทันที

เฟิ่งชิงเฉินถอยหลังกลับมาหนึ่งก้าว จัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อย จากนั้นยิ้มออกมาอย่างเฉยเมย “ข้ามาทายาให้โต้วโต้ว แต่เกิดเหตุไม่คาดฝันเล็กน้อย”

“งั้นหรือ?” เสด็จอาเก้ากวาดสายตามองด้วยท่าทางอันเฉยเมย และก็ไม่รู้ว่าเขาเชื่อหรือไม่

“แน่นอน พวกเราไม่ได้ทำอะไรกันทั้งนั้น” โต้วโต้วรีบลุกขึ้นมาอธิบาย ท่าทางของเขาดูลุกลี้ลุกลน กลิ้งลงมาจากเตียง ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าบนร่างกายถูกฉีกออกตั้งแต่ตอนไหน มันเผยให้เห็นหน้าอกของเขา ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดใบหน้าของเสด็จอาเก้าจึงได้ดูอัปลักษณ์เช่นนี้

เฟิ่งชิงเฉินนำมือทั้งสองข้างขึ้นมาบดบังใบหน้าด้วยความหดหู่ โต้วโต้ว เจ้าช่างเป็นตัวถ่วงยิ่งนัก คำอธิบายของเจ้าไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้เข้าใจได้ แต่ยังทำให้คนอื่นคิดมากกว่าเดิมเสียอีก

“ข้าเชื่อ” เสด็จอาเก้าเหลือบตามองโต้วโต้ว จากนั้นก็เดินเข้ามาด้านใน และก็ไม่ลืมที่จะปิดประตู

นี่คือโรงเตี๊ยม จะทำอะไรน่าอายก็ต้องเลือกสถานที่ เขาไม่ใช่คนหน้าด้านเหมือนกับโต้วโต้ว

เฟิ่งชิงเฉินมีใบหน้าเศร้าหมอง รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอยู่ในใจ จ้องเขม็งมาที่โต้วโต้ว จากนั้นรินน้ำถ้วยหนึ่งไปให้เสด็จอาเก้าด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน

เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่จะชายตามอง เขาเดินตรงไปนั่นลงบนเก้าอี้ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเฉียบคมราวกับใบมีด จ้องมองลงบนร่างกายของโต้วโต้ว “ถอดเสื้อผ้าออก”

“เอ๋?” โต้วโต้วไม่ตอบสนองแต่อย่างใด เพียงจ้องมองมาที่เสด็จอาเก้าด้วยสายตางุนงง

เขาเข้าใจว่ามันหมายความว่าอย่างนั้นงั้นหรือ?

“เจ้าไม่ได้ฟังผิดไป ข้าบอกให้เจ้าถอดเสื้อ” เสด็จอาเก้าเน้นย้ำออกมาอีกครั้ง

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ด้วยแรงกดดันของเสด็จอาเก้า อีกฝ่ายคนถอดเสื้อออกอย่างง่ายดาย แต่คนผู้นี้คือโต้วโต้ว เขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไร นิสัยของเขาหยาบกระด้างเป็นอย่างมาก และไม่ได้รับแรงกดดันจากการข่มขู่ของเสด็จอาเก้าเลยแม้แต่น้อย

โต้วโต้วไม่เพียงแต่จะไม่ถอดเสื้อเท่านั้น แต่ยังลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ สวมเสื้อผ้าบนร่างกายอย่างเรียบร้อย มือทั้งสองข้างกอดไว้แน่น มองมาที่เสด็จอาเก้าด้วยใบหน้าแห่งความระมัดระวัง

“ไม่ถอด ต่อให้ตายก็ไม่ถอด ข้าเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก ไม่มีทางก้มหน้าให้กับเรื่องชั่วช้าเช่นนี้เป็นแน่”

ด้วยท่าทางที่เคร่งครัด และความยุติธรรมอันน่าเกรงขาม ทันเกือบจะทำให้เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะออกมา

“อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ หาข้าลงมือขึ้นมา รับประกันได้ว่าบนร่างกายของเจ้าจะไม่เหลือเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว” นี่ไม่ใช่คำขู่ นี่คือการแจ้งเตือน เสด็จอาเก้าเป็นคนที่พูดจริงทำจริง

เขาไม่ชอบใจโต้วโต้วมานานแล้ว แต่ก็ยังหาโอกาสดี ๆ ไม่ได้ ในทุกครั้ง เขายังไม่ทันได้ลงมือ โต้วโต้วก็ล้มลงพื้นและกลิ้งไปกลิ้งมาเสียก่อน เนื่องจากกลัวเขาจะลงมือ แต่ครั้งนี้เกรงว่าโต้วโต้วคงไม่มีทางทำเช่นนั้นแล้ว

แค้ก แค้ก......เสด็จอาเก้าประเมินโต้วโต้วสูงเกินไป หลังจากคำพูดของเสด็จอาเก้าจบลง โต้วโต้วก็ไม่เกรงใจ นอนลงพื้นอีกครั้งและร้องออกมา

“กลั่นแกล้งกันมากเกินไปแล้ว เสด็จอาตงหลิงจิ่วชอบแกล้งผู้อื่น ข้าไม่ถอด ข้าไม่ถอด ให้ตายยังไงข้าก็ไม่ถอด ข้าจะไม่ถอด ข้ายังบริสุทธิ์อยู่ ไม่ถอดก็คือไม่ถอด......”

ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ชำเลืองมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินอย่างเงียบ ๆ

คนผู้นี้ช่างน่าอับอายเหลือเกิน พระเจ้าเอ๋ยช่วยข้าด้วย สายฟ้าโปรดผ่าลงมา จัดการคนผู้นี้ไปด้วยเถิด

โต้วโต้วออดอ้อนอย่างรุนแรง เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แสดงท่าทีที่แปลกใจแต่อย่างใด โต้วโต้วจัดการเสด็จอาเก้าได้อยู่หมัด รู้ว่าหากเขาทำเช่นนี้ เสด็จอาเก้าจะไม่กล้าทำอะไรเขา ทุกครั้งเมื่อเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ เขาจึงปฏิบัติเช่นเดิมทุกครั้ง และเขาก็ไม่ต้องสูญเสียอะไรมากด้วย

โต้วโต้วแสดงได้อย่างกระฉับกระเฉง กลิ้งไปกลิ้งมาด้วยท่าทางต่าง ๆ แต่เสด็จอาเก้าไม่ได้รู้สึกชื่นชมหรือชอบใจแต่อย่างใด เขาชี้ไปที่โต้วโต้วพร้อมถามออกมาว่า “เจ้ายังคิดที่จะทายาให้เขาอีกงั้นหรือ?”

เจ้านี่จะยอมให้นางทายาให้ได้อย่างไร

“ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้นเสียหน่อย” เมื่อถูกคนอื่นอ่านออก ใบหน้าของโต้วโต้วกลายเป็นสีแดง จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงกระโดดขึ้นมาอีกครั้ง “เฟิ่งชิงเฉิน ข้าขอเตือนเจ้าไว้ ห้ามเรียกข้าว่าโต้วโต้ว ให้เรียกข้าว่าท่านโต้ว ได้ยินไหม”

“ได้ยินแล้ว โต้วโต้ว” เฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความเป็นเด็ก นางตั้งใจเน้นคำว่า “โต้วโต้ว” สองพยางค์นี้ คิดไม่ถึงว่าโต้วโต้วจะโกรธขึ้นมาอีกครั้ง

“บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกข้าว่าโต้วโต้ว”

“ขอให้เจ้าหาเจ๋อเจ๋อเจอก่อนแล้วค่อยมาออกคำสั่งใส่ข้า” เฟิ่งชิงเฉินเห็นท่าทางกระฉับกระเฉงของโต้วโต้ว คิดว่านางกังวลมากไปเอง เป็นห่วงอีกฝ่ายมากเกินไป นางจึงห่อกล่องยาและเดินจากไปพร้อมกับเสด็จอาเก้า

“เฟิ่งชิงเฉิน!” โต้วโต้วโกรธและร้อนรนเป็นอย่างมาก คิดอยู่หลายครั้งว่าจะพูด หากเจ้าเรียกข้าว่าโต้วโต้วอีก ข้าจะสังหารเจ้า แต่เมื่อนึกถึงคำเตือนของจั่วอั้น โต้วโต้วก็หุบปากแต่โดยดี เขาทำได้เพียงจ้องมองเงาหลังที่จากไปของเฟิ่งชิงเฉินด้วยใบหน้าที่ละอายใจ

สังหารเฟิ่งชิงเฉินหรือไม่นั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่หากเฟิ่งชิงเฉินเสียชีวิต มันคงเป็นเรื่องที่น่าเสียดายยิ่งนัก

แม้ว่าเขาจะตาย อาจารย์ของเขาจะมาแก้แค้นแทนเขา แต่เขาก็เอาชีวิตรอดกลับมาไม่ได้ ดังนั้น......

โต้วโต้วจึงทำได้เพียงระงับความเจ็บปวดของตนเองไว้เท่านั้น

โต้วโต้วนั้นจัดการง่าย แต่ปัญหามันอยู่ที่เสด็จอาเก้า หลังจากเฟิ่งชิงเฉินเดินตามเสด็จอาเก้ากลับมาถึงห้อง ใบหน้าของเสด็จอาเก้ายังคงดูไม่ได้ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็นั่งลงด้วยใบหน้าเช่นนั้น และไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

เฟิ่งชิงเฉินคิดจะพูดอะไรออกมาอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้าที่มีใบหน้าดำราวกับก้นหม้อ มันก็ทำให้นางพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงนั่งลงบนเตียงอย่างเชื่อฟังพร้อมกับเช็ดมือและหน้าของนางเท่านั้น

ไม่มีทีท่าว่าเสด็จอาเก้าจะพูดออกมาแม้แต่น้อย เขารีบจัดการตัวเอง ถอดเสื้อผ้าและทำการพักผ่อน

เห็นได้ชัดว่ามีคนอยู่ในห้องนั้นสองคน แต่มันกับเงียบราวเหมือนไม่มีใครอยู่

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่เสด็จอาเก้าก็ขึ้นไปบนเตียงแล้ว นางก็ไม่อยากจะทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้ ถอดเสื้อของนางและนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง นอนอยู่ฝั่งด้านในของเสด็จอาเก้า และเว้นระยะห่างระหว่างสองคนไว้......