นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1127

ระยะห่างระหว่างพวกเขาคือหนึ่งกำปั้น ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ที่ผ่านมาขอแค่เสด็จอาเก้าขึ้นมาบนเตียง เขาก็จะโอบกอดนางไว้แน่น แต่วันนี้......

ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความโศกเศร้า จับจ้องไปที่เงาหลังของเสด็จอาเก้า จ้องอยู่พักหนึ่ง สายตาของนางแทบจะสามารถแผดเผาร่างกายของเสด็จอาเก้าได้ แต่เสด็จอาเก้ากลับไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้า มีอะไรเจ้าก็พูดออกมา ทุกครั้งที่เป็นเช่นนี้ก็เอาแต่จะสร้างสงครามเย็น มันน่ารำคาญ

เฟิ่งชิงเฉินกัดฟันแน่น อดไม่ได้ที่จะคำรามอยู่ในใจ คิดหาหนทางอยู่นานแต่ก็คิดไม่ออก ดังนั้นนางจึงพลิกตัวและหันหลังกลับไปนอนหลับอยู่ลำพัง

หลับเลยแล้วกัน ไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็ไม่สนใจทั้งนั้น

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เตียงที่เคยหลังนอนอยู่ทุกวัน ในวันนี้ ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็ไม่อาจข่มตาหลับได้ ยิ่งอยากนอนก็ยิ่งนอนไม่หลับ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกรำคาญตนเองจนแทบคลั่ง พลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย มันเป็นการเคลื่อนไหวที่รู้สึกตัวได้ แต่เสด็จอาเก้าก็เหมือนหลับเป็นตาย ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

เจ้าคนขี้น้อยใจ เจ้าคนขี้หึง

เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งอยู่ในใจ

ปกตินางแค่เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เสด็จอาเก้าก็จะตื่นขึ้นมาในทันที แต่เวลานี้นางแทบจะเคาะเตียงขึ้นมาอยู่แล้ว เสด็จอาเก้ากลับไม่มีการตอบสนองเลยแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่ามันเป็นการแสร้งทำ

“ดูเหมือนว่าจะถูกโกรธเข้าจริง ๆ แล้ว” เฟิ่งชิงเฉินแอบคิดอยู่ในใจ แม้ว่านางจะรู้สึกหดหู่ใจอยู่บ้าง แต่มันก็สงบลงแล้ว นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่ามันเป็นความผิดของตนเองจริง ๆ

ไม่ว่าโต้วโต้วจะจงใจวางแผนกับนางหรือเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ แต่การที่นางไปฉีกเสื้อของโต้วโต้วมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง

เอาล่ะ ความผิดไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แม้แต่เด็กที่กล้ายอมรับความผิดยังถือว่าเป็นเด็กดี

เฟิ่งชิงเฉินให้เวลาตัวเองเพื่อสร้างแรงใจอยู่นาน พลิกตัวกลับมา จ้องแผ่นหลังของเสด็จอาเก้าอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็กัดฟัน โอบกอดเสด็จอาเก้าเข้าไปจากทางด้านหลัง

ร่างกายของเสด็จอาเก้าแข็งทื่อ แต่ก็ผ่อนคลายลงในทันที มุมปากของเขาเริ่มมีรอยหยักเกิดขึ้นเล็กน้อย

มีความหวัง

เฟิ่งชิงเฉินแอบดีใจ ความหดหู่และความกังวลค่อย ๆ จางหายไป นางรีบกอดร่างกายของเสด็จอาเก้าให้แน่น นำใบหน้าเข้าไปแนบแผ่นหลังของเสด็จอาเก้า จากนั้นกล่าวออกมาด้วยความคับแค้นใจเล็กน้อย “วันนี้ข้าไปเพื่อทายาให้กับโต้วโต้วจริง ๆ”

ไปแค่ทางยาจริง ๆ มันไม่มีอะไรจริงไปมากกว่านี้แล้ว!

คำตอบที่เฟิ่งชิงเฉินได้กลับมาคือลมหายใจที่สม่ำเสมอ เฟิ่งชิงเฉินรออยู่พักใหญ่ก็ไม่ได้คำตอบที่เป็นน้ำเสียงจากเฟิ่งชิงเฉิน ความไม่สบายใจค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น นางจึงรีบกล่าวออกมาอีกว่า “ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทั้งหมดเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ”

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่านางต้องสำรวจตัวเอง ดูเหมือนนางจะถูกโต้วโต้วชักจูงไปอย่างง่ายดาย อารมณ์เสียกับทุกการกระทำของโต้วโต้ว จากนั้นก็มีการโต้เถียงโดยใช้อารมณ์กับโต้วโต้ว ซึ่งโดยปกติแล้วนางจะไม่ทำเช่นนั้น

ตัวอย่างเช่นเรื่องการถอดเสื้อผ้าในวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพียงการต่อสู้ทางอารมณ์ หากเป็นคนอื่นได้รับบาดเจ็บ อีกฝ่ายไม่ยอมถอดเสื้อให้นางทำแผล นางจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับโต้วโต้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด นางกลับทำตัวมีปัญหาและเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาจนมากเกินไป

เหมือนกับว่านางไม่เห็นโต้วโต้วเป็นคนนอกเลยแม้แต่น้อย เฮ้อ......

คำตอบที่ไม่คาดหวังดังขึ้นมา เสด็จอาเก้าจับมือของเฟิ่งชิงเฉินไว้ จากนั้นกดลงไปที่เอวของเขา กล่าวออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา “นอนเถิด”

นอนกอดเฟิ่งชิงเฉินทุกคืนวันนี้ บางครั้งได้หลับในอ้อมแขนของเฟิ่งชิงเฉินบ้าง ความรู้สึกนี้มันก็ไม่เลวเสียทีเดียว

วันรุ่งขึ้น เฟิ่งชิงเฉินตื่นขึ้นมาก็พบว่าเสด็จอาเก้าไม่อยู่ในห้อง นางรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ร่างกายของนางไร้เรี่ยวแรง หลังจากจัดการกับตนเองอย่างเร่งรีบ เฟิ่งชิงเฉินก็ลงไปทานอาหารเช้าอย่างกระสับกระส่าย

เสด็จอาเก้าและโต้วโต้วนั่งอยู่ตรงนั้น การแสดงออกของเสด็จอาเก้ายังคงไร้ซึ่งความรู้สึก แรงกดดันยังคงแผ่ซ่านออกไปรอบรอบกายของเขา ทำให้ไม่มีแขกคนไหนเข้ามานั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ แต่โต้วโต้วกลับไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด นั่งทานข้าวอยู่ข้างเสด็จอาเก้าอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินเดินออกมา เขาขยิบตาให้นางอย่างมีความสุข

เจ้าเด็กเหลือขอ

เฟิ่งชิงเฉินระงับความรู้สึกอยากเอาชนะไว้ในใจของนาง สุดท้ายก็เข้าใจในสิ่งที่จั่วอั้นกล่าวถึงโต้วโต้ว มันคือความรู้สึกที่ไม่อาจจัดการได้

เจ้าเด็กคนนี้จะบอกว่ารังเกียจก็ไม่ใช่ จะบอกว่าชอบก็ไม่เชิง เหลือขอสิ้นดี แต่นางก็ไม่อาจดื้อดึงต่อไปได้