นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1128

หลังจากนั้นอีกสองสามวัน เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินนั่งอยู่บนรถม้าด้วยความสบายใจ เดินทางผ่านสายลมและเม็ดฝน กินเมล็ดแตงโมพร้อมกับจิบชา ไม่มีความยากลำบากในการเดินทางเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม สองสามวันที่ผ่านมาโต้วโต้วพบเจอแต่ความยากลำบาก ขี่ม้าทั้งวัน ไม่ต้องพูดถึงสายลมและแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา แค่ขี่ม้าอย่างเดียวก็ลำบากมากแล้ว บาดแผลบนร่างกายสาหัสขึ้นทุกที ประกอบกับอากาศที่ร้อนกว่าปกติ ทำให้บาดแผลหลายแห่งเริ่มพุพอง ซึ่งเจ็บปวดและทรมานเป็นอย่างมาก

เสด็จอาเก้าจ้องมองเขาด้วยสายตาอันเยือกเย็น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้นทุกวัน เฟิ่งชิงเฉินจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนั้นได้ นางจึงไม่รู้สึกสงสารโต้วโต้วเลยแม้แต่น้อย

อีกอย่าง แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะสงสารโต้วโต้ว นางเอาก็ไม่อาจปลีกเวลาออกมาได้

ในตอนกลางวัน นางอยู่บนรถม้ากับเสด็จอาเก้า ในตอนกลางคืน นางพักผ่อนอยู่ห้องเดียวกับเสด็จอาเก้า ทั้งสองคนไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่มีเวลาที่จะมาเป็นห่วงโต้วโต้ว

ในตอนกลางคืน เมื่อเฟิ่งชิงเฉินอาบน้ำเสร็จ เสด็จอาเก้าก้าวไปด้านหน้าเพื่อบิดผมให้นาง การเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยน ทำให้เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย ในตอนที่ผมเริ่มแห้ง เฟิ่งชิงเฉินขี้เกียจที่จะลุกขึ้น นางจึงเอนกายพิงไปบนร่างกายของเสด็จอาเก้า

“เจ้าว่าการที่พวกเราทำเช่นนี้จะสามารถตามหาเจ๋อเจ๋อพบหรือไม่?” จากคดีที่เจ๋อเจ๋อก่อขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทำให้พวกเขาได้รับเบาะแสบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ช้ากว่าเจ๋อเจ๋ออยู่หนึ่งก้าว

“ไม่เจอ” เสด็จอาเก้าตอบออกมาโดยไม่คิด “เจ๋อเจ๋อรู้แล้วว่าพวกเรากำลังตามหาเขาอยู่ เขาจึงตั้งใจก่อคดีขึ้นมาในทุกพื้นที่”

ตอนแรกที่เจ๋อเจ๋อสังหารคนจับเด็ก เขาทำลงไปโดยไม่มีเจตนาแอบแฝง แต่เวลานี้เจ๋อเจ๋อทำลงไปเพื่อให้พวกเขาสับสน บดบังสายตาของพวกเขา สร้างสถานการณ์ให้ตนเองมีเวลาหลบหนีมากเพียงพอ ทำตัวเองให้เหมือนกับเป็นเหยื่อ เจ๋อเจ๋อเป็นเด็กฉลาดอย่างไม่ต้องสงสัย

“เด็กคนนี้ฉลาดเป็นอย่างมาก ฉลาดจนทำให้ปวดหัว” เฟิ่งชิงเฉินนำศีรษะของนางถูกไปบนร่างกายของเสด็จอาเก้าราวกับลูกแมวที่เชื่อฟัง

“ต่อให้ฉลาดเพียงใดก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง” ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเสด็จอาเก้าอ่อนโยนลงเล็กน้อย มือของเขาสัมผัสบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นคิ้วของเฟิ่งชิงเฉินยังคงไม่คลายออก เขาจึงถามออกมา “เจ้ารีบตามหาเขาอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าเป็นห่วงเขา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง แม้ว่าเขาจะพอมีความสามารถ และมีไหวพริบเหนือกว่าเด็กทั่วไป แต่หากตกไปอยู่ในมือของคนชั่ว เขาก็มีเพียงแค่หนึ่งชีวิตเท่านั้น” แม้ว่าเจ๋อเจ๋อจะโหดร้ายแค่ไหนเขาก็ยังเป็นคนไข้ของนาง เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่มีนิสัยเสียอยู่หนึ่งอย่าง นั้นคือเรื่องของการปกป้อง

แม้ว่าเจ๋อเจ๋อจะเลว จะครอบงำ แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่เคยต้องการให้เจ๋อเจ๋อตายมาก่อน เขาเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง ที่เขาต้องกลายเป็นเช่นนี้ ความรับผิดชอบทั้งหมดมันไม่ได้อยู่ที่เขา

“ในเมื่อเจ้าอยากพบเขา เช่นนั้นก็ไปจับเขามา” เสด็จอาเก้ากล่าวอย่างใจเย็น แต่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก “เจ้ารู้อย่างนั้นหรือว่าเขาอยู่ที่ไหน?”

“ไม่รู้ แต่ข้ารู้ว่าเขาต้องการกลับไปที่ไหน” โลกของเจ๋อเจ๋อนั้นง่ายมาก ก่อนหน้านี้เขามีชีวิตอยู่ในลัทธิปีศาจมาโดยตลอด เขาหนีออกมาจากจวนเฟิ่ง แน่นอนว่าเขาต้องกลับไปยังลัทธิปีศาจ

เมื่อเด็กได้รับความเจ็บช้ำน้ำใจ พวกเขามักจะกลับบ้านไปเพื่อฟ้องพ่อฟ้องแม่ ดังนั้น......

“เจ้ารู้ว่าลัทธิปีศาจอยู่ที่ไหนงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าหัวใจของนางเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อนึกถึงคำพูดเหล่านั้นของหวังจิ่นหลิง ร่องรอยแห่งความหวาดกลัวก็ปรากฏออกมาจากแววตาของเฟิ่งชิงเฉิน

ผู้ชายคนนี้น่ากลัวยิ่งนัก เขาทรยศต่อเจ๋อเจ๋ออย่างไม่ส่งเสียง

เสด็จอาเก้าไม่รู้ว่าเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินรู้เรื่องของลัทธิปีศาจแล้ว จึงคิดแค่ว่านางน่าจะเป็นห่วงเจ๋อเจ๋อ ดังนั้นจึงกล่าวปลอบใจออกมา “เจ้าวางใจ เจ๋อเจ๋อจะต้องปลอดภัย”

“เช่นนั้นลัทธิปีศาจ? จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับลัทธิปีศาจหรือไม่?” เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นยืนด้วยความเยือกเย็นที่ปรากฏออกมาในแววตา

ความเยือกเย็นนี้ไม่ใช่ความโกรธหรือการกล่าวหา มันเป็นเพียงแค่ความไม่สบายใจ

ไม่ว่าเจ๋อเจ๋อจะครอบงำและอันตรายแค่ไหน แต่อย่างไรเจ๋อเจ๋อก็เป็นเพียงแค่เด็กหกขวบคนหนึ่ง หากเจ๋อเจ๋อรู้ว่าลัทธิปีศาจต้องล่มสลายเพราะเขา เช่นนั้นในอนาคต เจ๋อเจ๋อจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร?

การที่เสด็จอาเก้าทำเช่นนี้ มันต่างอะไรกับคนเจ็บเด็กเหล่านั้น สิ่งที่พวกเขาทำล้วนเป็นการทำลายอนาคตของเด็กทั้งนั้น

เสด็จอาเก้าเป็นใคร เมื่อเฟิ่งชิงเฉินพูดเช่นนี้ออกมา มีหรือว่าที่เขาจะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร เฟิ่งชิงเฉินรับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว เสด็จอาเก้าจึงไม่คิดจะปิดบัง พูดเรื่องเกี่ยวกับแผนการร่วมกันระหว่างเขากับเซวียนเส้าฉีออกมา

เสด็จอาเก้ายื่นมือออกมากอดเอวของเฟิ่งชิงเฉินไว้ ดึงอีกฝ่ายเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของตนเอง “อย่าคิดมาก เรื่องพวกนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า ข้าจะจัดการเป็นอย่างดี ข้าจะรับผิดชอบเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เจ้าเพียงแค่ทำตามความต้องการของเจ้า เรื่องของลัทธิปีศาจไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่สามารถตัดสินได้ด้วยคำว่าถูกหรือผิด หากลัทธิปีศาจดีจริง เหตุใดคนทั่วทั้งยุทธจักรถึงได้ร่วมมือกันบุกโจมตีลัทธิปีศาจ”

“ข้ารู้แล้ว ข้าไม่ได้อยู่เผ่าพันธุ์เดียวกับพวกเขา ข้าจึงไม่ได้รู้สึกเห็นใจแต่อย่างใด เพียงแค่ข้าคิดไม่ถึงว่า ข้าที่เป็นเพียงหมอตัวคนเดียว แต่กลับเป็นตัวปัญหาอันยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้” ดังนั้นนางจึงไม่อยากทำการรักษาให้กับพวกที่มีอำนาจ เนื่องจากมันทำให้นางเข้ามาข้องเกี่ยวกับความเป็นความตายมากเกินไป

แค่เจ๋อเจ๋อเพียงคนเดียว นางเพียงแค่อยากรักษาเจ๋อเจ๋อด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ ไม่อยากให้เด็กคนนี้หันมาทำร้ายตนเอง แต่ความตั้งใจของนาง......มันกลับถูกคนอื่นหลอกใช้

หมอ หรือว่าไม่อาจรักษาผู้ป่วยด้วยความบริสุทธิ์ใจได้?

“เห็นได้ชัดว่าหน้าที่ของข้ามีเพียงแค่รักษาผู้ป่วย เหตุใด......เหตุใดถึงต้องมาพบกับเรื่องมากมายถึงเพียงนี้?”

เฟิ่งชิงเฉินก้มไปมองมือทั้งสองข้างของตนเอง สิ่งแรกที่เข้ามาในสมองของนางก็คือ หรือว่าตนเองทำอะไรผิดไป

หากนางไม่สามารถรักษาหวังจิ่นหลิงได้ เช่นนั้นผู้นำของตระกูลหวังก็เปลี่ยนเป็นคนอื่น และตระกูลหวังก็มีแนวโน้มว่าจะตกต่ำลง

หากนางไม่สามารถรักษาชุยห้าวถิงได้ เช่นนั้นผู้นำของตระกูลชุยก็ต้องเปลี่ยนคนเช่นกัน

หากนางไม่สามารถรักษาขาของลั่วอ๋อง โรคหัวใจขององค์รัชทายาท ขาของซีหลิงเทียนอวี่ เช่นนั้นเรื่องราวระหว่างตงหลิงกับซีหลิง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์ใช่หรือไม่

“ฮ่าฮ่าฮ่า ในความไม่รู้ของข้า ข้าได้ทำใช้ทักษะทางการแพทย์ของตนเองเปลี่ยนโครงสร้างทางอำนาจของประเทศต่าง ๆ โดยไม่รู้ตัว”

เฟิ่งชิงเฉินมองมือทั้งสองข้างของตนเอง ไม่มีร่องรอยของความสุข มีแต่ความสิ้นหวังและความสับสน......