นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1130

จะทำการรักษาหรือไม่ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องคิด แน่นอนว่าต้องรักษา เขารู้สึกเจ็บปวดกับบาดแผลบนร่างกายจนจะตายอยู่แล้ว หากไม่รีบรักษา โต้วโต้วก็ไม่สงสัยว่าตนเองจะต้องตาย เพียงแต่......

โต้วโต้วมองมาที่เสื้อผ้าของตนเอง มองอยู่นานก็ยังตัดสินใจไม่ได้

ถอดหรือจะไม่ถอด?

ฮือ ฮือ ฮือ เฟิ่งชิงเฉิน ข้าเกลียดเจ้า!

ใบหน้าของโต้วโต้วเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เฟิ่งชิงเฉินยักไหล่อย่างเฉยเมย เตือนออกมาด้วยความหวังดี “เร็วเข้า หากยังไม่รีบตัดสินใจ รอให้ฟ้ามืด ข้าเองก็มองไม่ชัด ถึงเวลานั้นต่อให้เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้าก็ไร้ประโยชน์”

“จะต้องถอดเสื้อออกจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?” ใบหน้าของโต้วโต้วบิดเบี้ยว แทบจะกัดนิ้วของตนขาด

“บาดแผลของเจ้าอยู่บนร่างกาย ไม่ถอดเสื้อจะพันแผลให้เจ้าได้อย่างไร เจ้าวางใจ ร่างกายที่เหมือนกับถั่วงอกของเจ้า พี่สาวคนนี้ไม่สนใจเลยสักนิด” เมื่อเทียบกับเสด็จอาเก้าและจั่วอั้น โต้วโต้วทั้งเตี้ยและผอม รูปร่างของเขาเหมือนกับถั่วงอก และดูสง่างามไม่เท่ากับหวังจิ่นหลิงเลยด้วยซ้ำ

โต้วโต้วราวกับสัตว์ร้ายที่สยายขน รู้สึกโกรธกับคำดูถูกของเฟิ่งชิงเฉิน เขาจึงรีบถอดเสื้อออกมาโดยไม่พูดอะไร “ใครเหมือนกับถั่วงอก เจ้าลองดูให้ชัดเจน แม้ข้าจะร่างกายผอมบางแต่ข้าก็มีกล้ามเนื้ออันสมบูรณ์แบบ”

พูดจบเขาก็ไม่ลืมยืดอกขึ้นมา ขยับหัวไหล่อีกสองสามครั้งเพื่อบอกกับเฟิ่งชิงเฉินให้รู้ว่า แม้ตนเองจะผอมแต่ก็มีกล้าเนื้อที่สมบูรณ์

เมื่อท่านโต้วถอดเสื้อออกมา ทุกสิ่งก็เป็นไปตามที่เขากล่าวไว้ เด็กที่ร่างกายผอมบางแต่มีกล้ามเนื้อหน้าท้องชัดเจน แต่เฟิ่งชิงเฉินที่เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องหกลูกมาบ่อยครั้ง นางไม่ได้รู้สึกอะไรกับกล้ามเนื้อหน้าท้องของท่านโต้วเลย นางเพียงแค่บอกให้ท่านโต้วนั่งลง

“เฟิ่งชิงเฉิน เป็นอย่างไร ร่างกายของข้าไม่ธรรมดาใช่ไหม” โต้วโต้วเห็นเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แสดงความเห็นกับรูปร่างของเขา คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินถูกตนเองทำให้ตกใจ เขาจึงกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิใจ

หากบอกว่าท่านโต้วเป็นคนแปลกประหลาด เรื่องนี้เป็นความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนที่จะถอดเสื้อ ท่านโต้วยังกระวนกระวายแทบตาย แต่เวลานี้กลับไม่สนใจ และยังแสดงให้เห็นถึงความงดงามของ “กล้ามเนื้อ” อย่างต่อเนื่อง

น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย ทันทีที่โต้วโต้วถอดเสื้อ เฟิ่งชิงเฉินพบกว่าอาการบาดเจ็บของโต้วโต้วนั้นรุนแรงกว่าที่นางคิดไว้

แผลด้านนอกบวมแดง มีหนองหลายจุด บางจุดก็ช้ำเลือดช้ำหนอง บางจุดก็เริ่มเน่า

น่าแปลกเป็นอย่างมากที่โต้วโต้วสามารถอดทนต่อมันได้

“เอาออกไป” โต้วโต้วตบมือที่ขวางอยู่ของโต้วโต้วออก น้ำเสียงของนางจริงจังจนทำให้โต้วโต้วตกใจ

โต้วโต้วผู้นี้เป็นคนที่ชอบไม้อ่อนมากกว่าไม้แก่ แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันบูดบึ้งของเฟิ่งชิงเฉิน โต้วโต้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก นั่งลงอย่างเชื่อฟัง แววตาคู่นั้นของเขาจ้องมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน ไม่เข้าใจในตัวเฟิ่งชิงเฉินราวกับว่านางเปลี่ยนไปเป็นอีกคน

ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร โต้วโต้วไม่ใช่คนที่ต้องเอาชนะไปเสียทุกเรื่อง เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ ดวงตาของเขากลอกไปกลอกมาอย่างมึนงง แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ถูกเรื่องอื่นเข้ามาแทนที่ และโยนภาพลักษณ์ที่จริงจังของเฟิ่งชิงเฉินทิ้งไปจากสมองของเขา

“เฟิ่งชิงเฉิน ถุงมือของเจ้าคู่นี้น่าสนใจมาก มันติดอยู่กับมือของเจ้าจริง ๆ เจ้าสามารถมอบให้ข้าสักคู่หนึ่งได้หรือไม่ ข้าจะเอาไปใส่เวลาสังหารคน ข้าจะได้ไม่ต้องกังวลว่ามือของข้าจะต้องสกปรก”

โต้วโต้วชี้ไปที่ถุงมือยางในมือของเฟิ่งชิงเฉิน ไม่รอให้เฟิ่งชิงเฉินตอบกลับมา เขาชี้ไปยังอุปกรณ์ผ่าตัดอันแวววาว “ว้าว มีดเล่มนี้สวยมาก มันพกติดตัวได้สะดวกเลยทีเดียว เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามอบให้ข้าอีกสักชุดได้ไหม กลับไปทำให้ข้าสักชุดหนึ่ง ข้าจะนำพวกมันมาเหน็บเอว เมื่อต้องการสังหารใครสักคนก็แค่หยิบมันออกมาและปาออกไป มันดูหล่อเหลาเป็นอย่างมาก”

โต้วโต้วพูดเรื่องสิ่งของต่าง ๆ มากมายที่เขาได้เห็น แต่เขาไม่สังเกตเลยว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้สนใจเขาตั้งแต่ต้นจนจบ โต้วโต้วครุ่นคิดอย่างมีความสุขอยู่ลำพัง สุดท้ายเขาก็ถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นหมอไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้พกสิ่งของที่ไม่ไว้สังหารผู้คนติดตัวไว้มากถึงเพียงนี้ หรือว่าเจ้าเองก็เป็นมือสังหารเหมือนข้า อาชีพหมอเป็นเพียงสิ่งที่มีไว้เพื่อปิดบังตัวตนเท่านั้น”

ตอนแรกโต้วโต้วก็แค่พูดออกมา แต่เมื่อยิ่งพูดก็ยิ่งคิดว่าความคิดของตนเองนั้นสมเหตุสมผล โต้วโต้วจึงตะโกนออกมาว่า “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าคงไม่ใช่มือสังหารจริง ๆ หรอกใช่ไหม”