นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1133

ที่เสด็จอาเก้าจงใจเลือกลงมือในแคว้นจินชา เนื่องจากสถานที่แห่งนี้มีอาชญากรหกคนที่มีนิสัยเหี้ยมโหด พวกเขาต่างกระทำความผิดร้ายแรง และจะถูกประหารชีวิตในภายหลัง

เสด็จอาเก้าจึงต้องการให้ทั้งหกคนสร้างประโยชน์ที่พวกเขาทำได้เป็นครั้งสุดท้าย ให้พวกเขาสั่งสอนเจ๋อเจ๋อเป็นอย่างดี ทำให้เจ๋อเจ๋อได้รู้ว่าการที่คนอื่นทำในสิ่งที่ตนเองไม่ต้องการแล้วมันจะรู้สึกอย่างไร

ห้าวัน เสด็จอาเก้าทิ้งเจ๋อเจ๋อไว้ในห้องขังที่เต็มไปด้วยนักโทษผู้โหดร้ายทั้งหมดห้าวันโดยไม่ถามไถ่ และไม่อนุญาตให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าไปตรวจสอบ

โต้วโต้วเห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่ได้ห้ามเขา เพียงแต่ไม่อนุญาตให้เขาบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้านในกับเฟิ่งชิงเฉิน

โต้วโต้วเป็นคนที่ชอบเข้าร่วมความสนุก ในวันนั้นเขาก็เข้าไปที่นั่น เมื่อกลับมาเขาก็ให้ความร่วมมือกับเสด็จอาเก้าเป็นอย่างดี แต่ในวันรุ่งขึ้น ตอนที่กลับมา โต้วโต้วถึงกับยิ้มไม่ออก เขาเพียงแค่จ้องมองเสด็จอาเก้าอย่างลึกซึ้ง

ในวันที่สาม โต้วโต้วกลับมาพร้อมกับใบหน้าอันซีดขาว ไม่กล้าแม้แต่มองหน้าเสด็จอาเก้า ในวันที่สี่ ตอนที่โต้วโต้วกลับมา ขาทั้งสองข้างของเขาอ่อนแรง พร้อมกับกล่าวขอความเมตตาให้กับเจ๋อเจ๋อ

เสด็จอาเก้ามองไปที่โต้วโต้วด้วยสายตาให้ทาน จากนั้นก็ไม่สนใจเขาอีกเลย

เสด็จอาเก้าส่งคนไปคอยจับตาดูอยู่ตลอด เขารับประกันว่าเจ๋อเจ๋อจะไม่ตาย และเสด็จอาเก้าก็ไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องความตายของเจ๋อเจ๋อเลยแม้แต่น้อย

เจ๋อเจ๋อสามารถเฉือนเนื้อของผู้คนทีละชิ้น ทำให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมานทั้งเป็น จากนั้นก็นำเนื้อพวกนั้นยัดกลับเข้าไปในปากของพวกเขา เมื่อเทียบกับสิ่งที่เจ๋อเจ๋อทำลงไป ความเจ็บปวดที่เขาได้รับอยู่ในเวลานี้ มันเทียบกับอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เนื่องจากเขายังคงมีชีวิตอยู่

วันที่ห้า โต้วโต้วไม่กล้าแม้แต่จะออกไปดู เขานอนนิ่งอยู่บนเตียงราวกับศพ เอาแต่บอกว่าตนเองป่วย และต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินมาดูแลเขา

ตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินก็นึกว่าเป็นเพียงแค่การหยอกล้อของโต้วโต้ว แต่เมื่อได้มาเจอกับโต้วโต้ว นางก็ได้เห็นกับสภาพอันน่าตกใจของเขา เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกกังวล นางรีบถามโต้วโต้วออกมาว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

โต้วโต้วเม้มริมฝีปากแน่น เอาแต่ส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ยอมพูดออกมา

“เจ้าทำอะไรลงไปกับเจ๋อเจ๋อกันแน่?” ในเมื่อถามโต้วโต้วแล้วไม่ได้ผล เฟิ่งชิงเฉินจึงเดินตรงเข้าไปถามเสด็จอาเก้า

“คืนนี้เจ้าก็รู้เอง” ไม่ใช่ว่าเสด็จอาเก้าไม่อยากพูด แต่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ แต่เรื่องที่เจ๋อเจ๋อต้องทนทุกข์ทรมานและต้องผ่านเรื่องราวที่ยากลำบาก เรื่องนี้เป็นความจริง

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้สงสัยแต่อย่างใด นางเพียงแค่รู้สึกกังวล แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน นางก็ไม่ถามอะไรอีกต่อไป ทำตามคำสั่งของเสด็จอาเก้า เตรียมยาและผ้าพันแผล รอการกลับมาของเจ๋อเจ๋อ

ในตอนพลบค่ำ ลูกน้องของเสด็จอาเก้าพาเจ๋อเจ๋อกลับมา ร่างกายของเจ๋อเจ๋อเต็มไปด้วยเลือด ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความสกปรก ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาจมลงอย่างน่ากลัว ส่วนอาการของเขาสาหัสแค่ไหน แค่ถอดเสื้อผ้าของเขาออกก็จะรู้ทันที

เมื่อเห็นสภาพของเจ๋อเจ๋อ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด นางรู้อยู่แล้วว่าเจ๋อเจ๋อจะต้องได้รับบาดเจ็บ

เฟิ่งชิงเฉินสั่งให้คนอุ้มเจ๋อเจ๋อกลับเข้าไปในห้อง ให้คนใช้นำน้ำร้อนมาให้เพื่อทำความสะอาดร่างกายของเจ๋อเจ๋อ

เฟิ่งชิงเฉินเตรียมที่จะเข้าไป แต่ก็ถูกเสด็จอาเก้าห้ามเอาไว้ “เจ้าอย่าเข้าไป ที่จวนแห่งนี้มีหมออยู่”

“ผิวหนังของเจ๋อเจ๋อได้รับบาดเจ็บ ข้าจะตามเข้าไปดู” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมา

“ไม่ใช่แค่ผิวหนังเท่านั้น แต่ยังมีส่วนอื่นที่ได้รับบาดเจ็บ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าได้เตรียมหมอและยาเฉพาะทางที่ใช้ในการรักษาเขาไว้แล้ว” เสด็จอาเก้ายืนกราน ไม่ยอมให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าไปด้านใน

ล้อเล่นอะไรกัน หากปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินเห็นเจ๋อเจ๋อที่ถูกกัดไปทั่วทั้งร่างกาย ทั่วทั้งร่างไม่มีชิ้นดี เช่นนั้นนางจะต้องโกรธเขาเป็นอย่างมาก

เฟิ่งชิงเฉินเห็นความแน่วแน่ของเสด็จอาเก้า ยืนกรานไม่ยอมให้นางเข้าไป นางจึงถามออกมาว่า “จวนแห่งนี้มีหมออยู่งั้นหรือ?”

“ก็ได้ ข้าไม่ยุ่งแล้ว รอให้เจ๋อเจ๋อหายดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เลิกดื้อดึง หันหลังและตรงไปยังห้องของโต้วโต้ว

เสด็จอาเก้าพูดออกมาชัดเจนถึงเพียงนี้แล้ว หากนางยังไม่เข้าใจ เช่นนั้นนางก็คงโง่เขลายิ่งนัก

สิ่งที่เจ๋อเจ๋อชอบมากที่สุดคืออะไร? เขาชอบเฉือนชิ้นเนื้อของผู้คนออกมาทีละชิ้น นำชิ้นเนื้อเหล่านั้นไปย่างอย่างสุขใจ สุดท้ายก็นำมายัดใส่ปากผู้ซึ่งเป็นเจ้าของ

นอกจากนั้นยังชอบเจาะรูบนร่างกายของมนุษย์ จากนั้นก็นำแมลงยัดเข้าไป หรือไม่ก็ยัดสิ่งที่เขาต้องการลงไปในบาดแผล......

ในเมื่อเสด็จอาเก้าปฏิบัติกับเจ๋อเจ๋อเช่นเดียวกับสิ่งที่เจ๋อเจ๋อปฏิบัติต่อผู้อื่น เช่นนั้นสำหรับเจ๋อเจ๋อแล้ว เวลานี้ชิ้นเนื้อบนร่างกายของเขาก็คงเหลืออยู่ไม่มาก นางไม่มีความสามารถในการรักษากระดูกคนตาย การที่ส่งมอบเจ๋อเจ๋อให้เป็นหน้าที่ของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีมันก็สมควรแล้ว

หลังจากเฟิ่งชิงเฉินเดินออกไปได้ไม่นาน ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็รีบเดินออกมาจากห้องทันที ตะคอกใส่เสด็จอาเก้าเสียงดังลั่น “เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ชอบเงิน หรือว่าเจ้าไม่มีสิ่งที่ต้องนำเงินไปใช้กันแน่ เด็กคนนั้นมีบาดแผลอยู่ทั่วร่างกาย เจ้าต้องการให้ข้าสร้างเนื้อหนังที่พินาศของเด็กคนนั้นกลับคืนมา เจ้าต้องการช่วยชีวิตเขา เช่นนั้นเหตุใดตอนแรกเจ้าจึงลงมือกับเขาเหี้ยมโหดถึงเพียงนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าการสร้างเนื้อหนังนั้นยากลำบากเพียงใด ไม่ง่ายเลยกว่าข้าจะสร้างตัวยาขึ้นมาได้สิบขวด แต่เจ้ากลับต้องการให้ข้าใช้ตัวยาทั้งหมดในการรักษาเด็กคนนี้ เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง”

“ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้บ้า เฟิ่งชิงเฉินต้องการช่วยชีวิตเขา” เสด็จอาเก้ากล่าวออกมาด้วยความเย็นชา

หากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ คนอย่างเขาไม่มีทางมาสนใจความเป็นความตายของเจ๋อเจ๋อ ลัทธิปีศาจจะล่มสลายอยู่แล้ว แค่นายน้อยตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะมีค่าอะไร และมีเพียงเสด็จพี่ของเขาซึ่งเป็นจักรพรรดิเท่านั้นที่ไม่อยากให้เกิดเรื่องของกับเจ๋อเจ๋อเพราะกลัวปัญหาที่จะตามมา

“เจ้า เจ้า เจ้านี่มัน......นิสัยของเจ้ายังไม่เปลี่ยนไปเช่นเคย เป็นชายผู้มีจิตใจเด็ดเดี่ยว แต่เพื่อผู้หญิงคนเดียว เจ้ากลับทำให้ตัวยาที่กลั่นออกมาด้วยความยากลำบากของข้าต้องสูญเปล่า ต้องมีสักวันหนึ่ง วันที่เจ้าถูกเฟิ่งชิงเฉินถอดทิ้ง” ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกล่าวออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับกระทืบเท้า

บาดแผลมากมายขนาดนั้น แค่บาดแผลเล็กน้อยยังต้องใช้ตัวยาจำนวนมาก เมื่อปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีคิดเช่นนั้น ตัวยาที่ตนเองกลั่นออกมาด้วยความยากลำบาก ทั้งหมดจะต้องมาสูญเปล่าเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

เจ้าเด็กล้างผลาญ เจ้าเด็กล้างผลาญ!