นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1142

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าพูดคุยกับชายชราในเรื่องใด แต่หลังจากเรื่องนี้จบลงแล้ว ชายชราผู้นั้นก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เข้าใกล้นาง

ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความอาฆาตของชายชรา เขาพยายามอย่างเต็มที่ในการแสดงรอยยิ้มออกมา แต่มันก็ไม่ค่อยประสบความสำเร็จเสียเท่าไหร่นัก น้ำเสียงที่หยาบกระด้างฟังดูนุ่มนวลลง เขายังคงพยายามที่จะเข้าใกล้เฟิ่งชิงเฉิน ทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกใจจนแทบกระโดดออกมา

ในฐานะผู้ที่ถูกพันธมิตรนักฆ่าไล่ล่า เมื่อเผชิญหน้ากับหนึ่งในผู้เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งพันธมิตรนักฆ่า เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกวิตกกังวลมาก แต่จากท่าทางสุภาพเรียบร้อยที่ชายชรามีให้นาง ทำให้หัวใจของนางไร้ซึ่งความกังวล

แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อยากให้ชายชราอ่านออก พยายามควบคุมตัวเองให้เยือกเย็นมากที่สุด สมองของนางเต็มไปด้วยความสับสน ในระหว่างที่ตอบคำถามของชายชรา นางก็คิดไปด้วยว่าคำถามเหล่านี้ของชายชราหมายความว่าอย่างไร

ชายชราถามออกมามากมาย หลังจากที่พูดจาไร้สาระอยู่นาน เขาก็เริ่มสอบถามเกี่ยวกับเรื่องพ่อของเฟิ่งชิงเฉิน จากคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน นางกล่าวว่าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของนางแต่อย่างใด แววตาของชายชราก็แสดงให้เห็นถึงความผิดหวังเล็กน้อย

“เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ งั้นหรือ? พ่อของเจ้าไม่ได้บอกอะไรกับเจ้าเลยงั้นหรือ?” ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยความคาดหวัง ทำให้เฟิ่งชิงเฉินลำบากใจที่จะปฏิเสธ

แต่ในความจริงมันก็เป็นเช่นนั้น

“ในตอนที่พ่อของข้าจากไป ข้ายังอายุไม่ถึงห้าขวบด้วยซ้ำ เขาจากไปในสนามรบ ครั้งสุดท้าย แม้แต่ใบหน้าก่อนตายของเขาข้าก็ไม่ได้เห็น” หรือพูดอีกอย่างก็คือ ต่อให้เขาอยากจะบอกอะไรกับนาง เขาก็ไม่มีโอกาสนั้น

“เช่นนั้นพ่อของเจ้าได้ทิ้งอะไรไว้ให้เจ้าบ้างหรือไม่?” ชายชรายังไม่ยอมแพ้ ยิ่งเขาได้พูดคุยกับเฟิ่งชิงเฉิน มันก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจ เฟิ่งชิงเฉินจะต้องเป็นผู้ซึ่งมีความสัมพันธ์กับตระกูลนั้นเป็นแน่

แต่อย่างไรก็ตาม เขาเป็นเพียงกิ่งก้านเล็ก ๆ ของตระกูลดังกล่าว ประกอบกับกำลังปฏิบัติงานอยู่ภายนอก ทำให้ไม่อาจตัดสินใจได้

ชายชราแอบตัดสินใจ หลังจากกลับไปแล้ว เขาจะเขียนจดหมายถึงคนที่อยู่ในตระกูลที่ซ่อนเร้น ให้พวกเขาส่งคนมายืนยัน

“จวนของข้าโล่งไปหมด ถึงแม้จะเคยมีอะไรอยู่บ้าง แต่มันก็ถูกผู้อื่นขโมยไปหมดแล้ว” แม้จะไม่ได้ถูกขโมย แต่หลังจากที่พ่อแม่ของนางจากไปในปีนั้น คนรับใช้ในจวนเห็นว่าเจ้านายของพวกเขายังเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ พร้อมใจกันกลั่นแกล้ง นำของมีค่าในจวนออกไปหมดโดยใช้ระยะเวลาไม่ถึงครึ่งปี

ชายชราถอนหายใจอีกครั้ง “คิดไม่ถึงว่าตอนที่เจ้ายังเด็ก เจ้าจะต้องทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้”

ถามมาตั้งนานแต่ก็ยังไม่ได้เนื้อหาที่ต้องการ ประกอบกับความคิดที่มีอยู่ในใจของชายชรา เขาจึงไม่ถามอะไรเฟิ่งชิงเฉินมากไปกว่านั้น เขาเพียงแค่ก้มหน้าและไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก เดินมาข้างกายของเสด็จอาเก้า แอบคิดอยู่ในใจ หรือว่าทางพ่อของนางยังมีญาติพี่น้องหลงเหลืออยู่ และญาติพี่น้องผู้นั้นก็บังเอิญมีความสัมพันธ์กับพันธมิตรนักฆ่า หากเป็นเช่นนั้นจริง......

เช่นนั้นโลกใบนี้ก็คงเล็กเกินไปแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินเอาแต่นึกถึงคำพูดของชายชรา ตอนแรกอยากจะถามเสด็จอาเก้า แต่ในตอนนี้ ชายชราเดินเข้ามาข้างกาย ประกอบกับเฟิ่งชิงเฉินเองก็คิดว่าเสด็จอาเก้าน่าจะไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้ถามออกมา

อย่างไรก็ตาม นางไม่เคยคิดมาก่อน ไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากคนทางฝั่งตระกูลของพ่อ จะมีคนพวกนั้นอยู่หรือไม่ เวลานี้สำหรับนางแล้วมันไม่สำคัญ ช่วงอายุของนางในเวลานี้ มันผ่านช่วงเวลาที่ต้องการความช่วยเหลือจากคนในตระกูลไปนานแล้ว

ทั้งสามคนต่างมีความคิดอยู่ในใจ เดินทางไปด้านหน้าด้วยความเงียบงัน เนื่องจากมีเรื่องให้คิดอยู่ในใจ ความเร็วของชายชราและเสด็จอาเก้าจึงไม่ได้เร็วมากนัก เฟิ่งชิงเฉินจึงสามารถไล่ตามได้ทัน

เดินทางมาหนึ่งวัน ในช่วงเวลาพลบค่ำ ทั้งสามคนเดินผ่านป่าฝั่งนั้นมาแล้ว เดินมาถึงอีกมุมหนึ่งของป่า และเมื่อมาถึงที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าคนของหนานหลิงจิ่นฝานจะไล่มาทัน

“คืนนี้พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปรวมตัวกับพวกของโต้วโต้ว”

ชายชราและเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้คัดค้านการจัดการของเสด็จอาเก้าแต่อย่างใด

ตามเหตุผล เวลานี้ชายชราควรจะแยกตัวไปได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าชายชรากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้ตามมาตลอดทาง เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เนื่องจากพวกเขาทั้งสองได้รับการช่วยเหลือจากอีกฝ่าย ไม่สามารถทอดทิ้งอีกฝ่ายเมื่อหมดประโยชน์ได้

ในคืนนั้น เฟิ่งชิงเฉินนอนลงบนเตียงไม้ นึกถึงคำพูดเมื่อตอนกลางวันของชายชรา ความสับสนในหัวใจเพิ่มมากขึ้น เห็นว่าเสด็จอาเก้ายังไม่นอน นางพลิกตัวและทับอยู่บนร่างของเสด็จอาเก้า