นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 115

"หนึ่งหมื่นตำลึงทอง? เหตุใดเจ้าไม่ไปปล้นเสียละ" ซีหลิงเหยาหวาโมโหเสียจนแทบจะกะอักเลือดออกมา ในขณะที่อาการบาดเจ็บของซีหลิงเทียนเหล่ยก็ค่อย ๆ ทวีคูณความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ทั่วร่างพลันล้มทับซีหลิงเหยาหวาในทันที

"หากไปปล้นย่อมไม่มีความปลอดภัยให้ตนเอง หากข้าสามารถออกปล้นได้ถึงหมื่นตำลึงทอง แล้วข้าจักต้องมาเป็นหมอทำไมกัน"

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่า บทสนทนาจะไม่หยุดแค่นี้เป็นแน่ เมื่อเห็นสภาพของซีหลิงเทียนเหล่ยแล้วนั้น นางก็รับรู้ได้ว่า อาการบาดเจ็บของเขาไม่อาจล่าช้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว

"พอแล้ว แม่นาง การช่วยชีวิตคนสำคัญกว่านัก ข้าไม่มีเวลามาเล่นเป็นเพื่อนเจ้าแล้ว ส่งคนเข้าไปในบ้านไม้นั่นเสีย ห้องไหนเกรงว่าเจ้าคงจะรู้ดี "

พร้อมทั้งหันกายจากไป โดยมิได้สนใจคนทั้งสองอีก

"พี่ใหญ่ เฟิ่งชิงเฉินผู้นี้จะยโสโอหังมากไปแล้ว"

"นางย่อมมีอำนาจที่จะหยิ่งยโสได้ มิเช่นนั้นนางจะเป็นบุตรีตระกูลเฟิ่งหรือ" แววตาของซีหลิงเทียนเหล่ยพลันจับจ้องไปที่เฟิ่งชิงเฉินโดยมิวางตา

ซีหลิงเหยาหวาเห็นเช่นนั้นก็แทบอยากจะกะอักเลือดออกมา ทว่า นางก็ได้แต่ต้องอดทนเอาไว้ ผู้ใดให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่สามารถช่วยชีวิตพี่ใหญ่ของนางได้กัน

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเปิดประตูบ้านไม้ออกมานั้น ก็พลันพาทั้งสองเดินเข้าไปด้านใน พร้อมทั้งสั่งให้ซีหลิงเหยาหวาวางคนเจ็บไว้บนเตียงในทันที

แม้ว่าซีหลิงเหยาหวาจะมิใช่สตรีที่บอบบางแรงน้อย ทว่า เมื่อให้นางมาพยุงร่างของชายฉกรรจ์ร่างใหญ่เช่นนี้ ทั้งยังมีอาการบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้อีก ย่อมต้องใช้แรงกายมากพอสมควร

แต่น่าเสียดาย เฟิ่งชิงเฉินหาใช่คนที่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาไม่ เมื่อเห็นร่างของซีหลิงเหยาหวาเต็มไปด้วยเหงื่อมากมาย ก็พลันมองไปยังบาดแผลทั่วร่างของซีหลิงเทียนเหล่ยที่กำลังฉีกออก พร้อมกับเลือดที่ค่อย ๆ ไหลออกมาแทน ทั้งยังเอาแต่ยืนดูอยู่ด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา

"เจ้าหาได้มีความเมตตาเฉกเช่นคนเป็นหมอควรจะมีไม่ เจ้ามันก็แค่สตรีหน้าซื่อใจคด" เมื่อซีหลิงเหยาหวาวางซีหลิงเทียนเหล่ยลงแล้วนั้น ก็พลันหันมาต่อว่าเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินหาได้สนใจนางไม่ พร้อมทั้งเดินเข้าไปทุบเตียงทั้งสี่ล้อกล่าวว่า "พอแล้ว เจ้าออกไปรอด้านนอกเสีย วันพรุ่งยามรุ่งสาง หากข้ามิเห็นเงินค่ารักษาของข้า ข้าจักทำให้บาดแผลของเขากลับไปเป็นดังเดิม"

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากล้า"

ยามที่ซีหลิงเหยาหวากำลังจะชักดาบขึ้นมานั้น เฟิ่งชิงเฉินก็พลันกล่าวขึ้นมาว่า "มีอะไรที่ข้าไม่กล้ากัน ชีวิตของพวกเจ้ามีค่ามากกว่าข้านัก แม่นาง หากเจ้ามิอยากเห็นเขาตาย ก็ช่วยออกไปจากห้องนี้เสีย หากมิมีคำสั่งของข้า เจ้าห้ามเข้ามาเป็นอันขาด"

"ในเมื่อเจ้ากล้าออกคำสั่งกับข้าเช่นนี้ เจ้าอยากตายใช่หรือไม่" นางที่มีฐานะเป็นองค์หญิงของแคว้นซีหลิง หาได้เคยพบกับความอัปยศเช่นนี้ไม่

"หากมิอยากฟังคำสั่งของข้า ก็นำคนผู้นี้ออกไปเสีย ข้ามิอยากรักษาให้กับคนไข้ที่ไม่รู้จักให้ความร่วมมือกับข้า" เฟิ่งชิงเฉินพลันกล่าวออกมาด้วยความหนักแน่น

มิใช่ว่าเฟิ่งชิงเฉินมิรู้จักความแข็งแกร่ง แต่ทว่า

วิธีการรักษาของนางไม่เหมาะที่จะให้คนนอกเห็นมากนัก

ฉะนั้นแล้ว ในเมื่อต้องทำตัวหยิ่งยโสนางก็จะทำ

ซีหลิงเหยาหวาต้องการจะพูดขึ้นมานั้น พลันถูกซีหลิงเทียนเหล่ยเอ่ยตัดบทขึ้นมาแทน "ออกไป ทำตามที่แม่นางเฟิ่งกล่าวเสีย"

ถึงแม้ว่าจะบาดเจ็บอยู่นั้น แต่ท่วงท่าอันดุดันของเขาก็หาได้ลดลงไปไม่

ซีหลิงเหยาหวาพลันตกตะลึงไปเล็กน้อย พร้อมทั้งพยักหน้าลง ด้วยท่าทีมิใคร่เต็มใจเท่าใดนัก

เฟิ่งชิงเฉินหาได้เอ่ยอันใดไม่ เมื่อซีหลิงเหยาหวาเดินออกไปแล้วนั้น นางก็ได้ลากเตียงของซีหลิงเทียนเหล่ยเข้าไปในห้องด้านในอีกห้องในทันที

"คุณชายท่านนี้ ข้าจักไม่ขอค่าปิดปากจากท่าน อีกทั้ง ข้าก็จะไม่เปิดเผยความลับของท่านออกไปด้วยเช่นกัน ข้าขอเพียงอย่างเดียว เอาน้องสาวที่ดื้อรั้นของท่านออกห่างจากข้าเสีย"

ซีหลิงเทียนเหล่ยเมื่อมาขบคิดดูแล้วนั้น ก็พลันแย้มยิ้มกล่าวออกมา"ได้"

เขาเริ่มพอจะเข้าใจแล้วว่า เหตุใดหลานจิ่วชิงถึงติดใจสตรีนางนี้นัก

นางเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่เหมือนสตรีนางอื่น ที่สวมหน้ากากความอ่อนหวานเป็นอาวุธ เพื่อทำสิ่งที่สกปรกและน่ารังเกียจ

เฟิ่งชิงเฉินค่อย ๆ จุดตะเกียงไฟรอบด้าน

เมื่อไฟสว่างขึ้นมาแล้วนั้น ซีหลิงเทียนเหล่ยก็เห็นสภาพของห้องในทันที

ในความคิดเห็นของเขานั้น ห้องนี้ดูเรียบง่ายยิ่งนัก ทั้งยังดูธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง เขามองไม่ออกเลย ว่ามันล่ำค่ามากขนาดไหนถึงทำให้เฟิ่งชิงเฉินยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องมันเอาไว้ ทั้งยังใช้กองกำลังของอวี่เหวินหยวนฮั่วมาคุ้มกันให้อีก