นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1160

สิ่งที่คิดนั้นเต็มไปด้วยความงดงาม แต่ความจริงนั้นน่าเจ็บปวด

แม้ชื่อเลี่ยนฉุ่ยจะอยากไปในทันที แต่ด้วยมือทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉิน เขาคงไม่สามารถไปได้ง่าย ๆ

หากต้องการให้กระดูกและเส้นเอ็นของเฟิ่งชิงเฉินกลับมาเข้าสู่สภาวะเดิม การรักษาโดยการแช่ยาจำเป็นต้องทำร่วมกับการฝังเข็ม ซึ่งกระบวนการดังกล่าวต้องดำเนินไปอย่างต่อเนื่องอย่างน้อยสิบวัน

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ช่วงเวลาน้อยที่สุดที่ชื่อเลี่ยนฉุ่ยต้องอยู่ในสถานที่ฝังศพแห่งนี้ มันก็ไม่ต่ำกว่าสิบวัน

ชื่อเลี่ยนฉุ่ยรู้สึกว่าตัวเองอยากตาย ทุกครั้งที่อยากจะบ่นออกมา สายตาอันแหลมคมของเสด็จอาเก้าก็ทิ่มแทงมาที่เขา ทำให้ชื่อเลี่ยนฉุ่ยตกใจและหนีห่างให้ไกลที่สุด

ในเวลาปกติ นอกจากช่วงเวลาในการรักษา ชื่อเลี่ยนฉุ่ยก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ที่พักของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน แม้แต่ในช่วงเวลาที่ทำการรักษาก็ตาม ชื่อเลี่ยนฉุ่ยอยากจะปิดตาทั้งสองข้างของเขา หรือไม่ก็ไล่เสด็จอาเก้าออกไปให้ไกล

ในกระบวนการรักษา มันจำเป็นต้องแช่ยาและฝังเข็มไปพร้อมกัน หรือพูดอีกอย่างก็คือ เฟิ่งชิงเฉินจะต้องเปิดเผยมือทั้งสองข้างและแผ่นหลังของนาง เช่นนั้นชื่อเลี่ยนฉุ่ยถึงสามารถทำการฝังเข็มได้สะดวก

แต่เมื่อมีคนขี้ตระหนี่อย่างเสด็จอาเก้าอยู่ด้วย ในทุกวันที่ชื่อเลี่ยนฉุ่ยสัมผัสแผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉิน ของแค่เขาไม่ตัดมือของชื่อเลี่ยนฉุ่ย เท่านี้ก็ถือเป็นการให้เกียรติชื่อเลี่ยนฉุ่ยมากเพียงพอแล้ว

ดังนั้นชื่อเลี่ยนฉุ่ยจึงไม่อาจรับแรกกดดันอันยิ่งใหญ่นี้ไว้ได้ เขาคว้าแขนของศิษย์น้องอย่างกัวเป่าจี้ไว้และบ่นด้วยความไม่พอใจ “ศิษย์น้อง เจ้าคิดว่าเหตุใดข้าต้องรักษามือให้เฟิ่งชิงเฉินด้วย? เหตุใดข้าถึงบอกว่าตนเองสามารถรักษาได้ มันช่างเป็นเรื่องน่าเสียใจยิ่งนัก”

หากสามารถย้อนกลับไปได้อีกสักครั้ง ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีทางรับปาก เฟิ่งชิงเฉินเป็นหมอต่อไปไม่ได้แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา

เป็นหมอไม่ได้ก็ถือเป็นเรื่องดี พวกเขาสร้างโรงเรียนทางการแพทย์ขึ้นมาในเจียงหนาน เฟิ่งชิงเฉินเป็นหมอไม่ได้ เช่นนั้นก็ปล่อยให้นางไปเป็นครู

“ศิษย์พี่ ท่านลองอดทนต่อไปอีกสักสองวัน เหลือเพียงแค่สองวันเท่านั้น หลังจากผ่านสองวันนี้ไปพวกเราก็สามารถไปจากที่นี่ได้แล้ว” กัวเป่าจี้สละเวลางานที่ยุ่งของเขามาปลอบใจชื่อเลี่ยนฉุ่ย ไม่รอให้ชื่อเลี่ยนฉุ่ยพูดอะไรมาก เขาก็รีบจากไปทันที

สถานที่แห่งนี้สำหรับชื่อเลี่ยนฉุ่ยแล้วมันอาจจะเป็นนรกบนดิน แต่สำหรับกัวเป่าจี้แล้ว มันคือสรวงสวรรค์

มีสิ่งของที่สามารถใช้ในการฝึกฝนพิษของเขาได้มากมาย หนอนศพก็ถือเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม ช่วงนี้เขาจึงทำการรวบรวมหนอนศพทุกชนิด ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อกลับไปทำยารักษาผู้ป่วยที่ถูกหนอนศพเข้าไปกัดกินในร่างกาย

ในร่างกายของมนุษย์ มีทั้งส่วนที่เป็นโรคและส่วนที่เสื่อมโทรม หากสามารถควบคุมหนอนศพเหล่านี้ได้ มันก็สามารถกัดกินส่วนที่เป็นอันตราย โรคร้ายออกไปได้ เช่นนั้นก็คงเป็นเรื่องที่วิเศษอย่างยิ่ง

และมันก็ดีกว่าวิธีการใช้มีดผ้าตัดของเฟิ่งชิงเฉินมากมาย

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงแค่ความคิด กัวเป่าจี้และปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อทดลอง และหวังว่ามันจะสำเร็จในสักวัน

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีและกัวเป่าจี้ที่กำลังศึกษาเกี่ยวกับหนอนศพ ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าพวกเขากำลังยุ่งแค่ไหน เวลาที่พวกเขาจะสามารถอยู่ที่นี่ได้เหลือเพียงแค่สองวันเท่านั้น พวกเขาจำเป็นต้องรีบรวบรวมหนอนศพให้เร็วที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่จำนวนของหนอนศพไม่พอใจ

ช่วงเวลาอันสั้นกับงานที่รัดตัว กัวเป่าจี้แสดงออกถึงความยุ่งเหยิงของการทำงาน เขาไม่มีเวลาว่างเลยแม้แต่น้อย ไม่มีเวลาว่างที่จะไปสนใจหรือปลอบใจศิษย์พี่ของเขาที่กำลังเป็นทุกข์

“พระเจ้า สองวันเองงั้นหรือ ช่วงเวลาสองวันอันยาวนาน ข้าจะผ่านมันไปได้อย่างไร สถานที่ต่ำตมเช่นนี้ มันไม่ใช่สถานที่ซึ่งมีไว้ในมนุษย์อาศัยอยู่เลยด้วยซ้ำ” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยนอนหลังพิงกำแพงด้วยความปวดร้าว น้ำตาของเขาแทบจะไหลออกมา

สถานที่บ้าบอเช่นนี้ ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีทางเข้ามาเป็นครั้งที่สอง

และในขณะเดียวกัน ส่วนล่างสุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ฉูซีฮวาได้ทำการพูดคุยกับเหล่ากากเดนที่เหลืออยู่ของลัทธิปีศาจถึงวิธีการจัดการกับพวกของเสด็จอาเก้า

“พวกเจ้ามั่นใจหรือว่าอีกสองวันเสด็จอาเก้าจะออกเดินทาง?” ฉูซีฮวานั่งอยู่บนเก้าอี้สีดำ เสื้อคลุมของเขาเป็นสีแดงสดใส ใบหน้าของเขาคล้ายกับคนที่ตายแล้ว

“กราบทูลท่านประมุข จากที่ข้าสอบถามและสืบหามา หมอเทวดาชื่อเลี่ยนฉุ่ยพูดออกมาหลายครั้ง บอกว่าอีกไม่เกินสองวันก็สามารถไปจากที่นี่ได้แล้ว” ศิษย์ของลัทธิปีศาจไม่กล้าพูดถึงเหตุผลของชื่อเลี่ยนฉุ่ย

ชื่อเลี่ยนฉุ่ยในเวลานี้ เขาไม่อยากอยู่ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เป็นที่สุด

“ดีมาก ประกาศออกไป อีกสองวันพวกเราจะเริ่มเคลื่อนไหว” ดวงตาของฉูซีฮวาเป็นประกาย แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากอันซีดขาวของเขา

จากช่วงเวลาที่ผ่านมา ทุกอย่างทำให้เขาเข้าใจว่าเขาไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้าหรือเผชิญหน้ากับพ่อของเขา เขาล้วนไม่มีอำนาจในการต่อรองหรือพูดอะไรออกมา

ความเชื่อฟังของเจ๋อเจ๋อทำให้ฉูซีฮวาพอใจเป็นอย่างมาก เขายื่นมือออกมากอดเจ๋อเจ๋อไว้ในอ้อมแขน “เจ๋อเจ๋อไม่ต้องกลัว มีพ่ออยู่ ในโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่เจ้าทำไม่ได้ อย่าว่าแต่สังหารคนเพียงไม่กี่คนเลย ต่อให้เจ้าต้องการสังหารคนทั่วทั้งใต้กล้า พ่อก็พร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือเจ้า”

หลังจากพูดจบ ฉูซีฮวาก็ยังคงปลูกฝังแนวคิดในการสังหารผู้คนให้กับเจ๋อเจ๋อ “เจ๋อเจ๋อ ผู้คนมากมายที่อยู่ในแผ่นดินจิ่วโจวอันยิ่งใหญ่นั้นสมควรตาย หากพวกเราไม่สังหารพวกเขา พวกเขาก็จะเป็นฝ่ายเข้ามาสังหารคนในลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา คนในแผ่นดินจิ่วโจวอันยิ่งใหญ่ เป็นผู้คนที่ครอบครองความอุดมสมบูรณ์ เป็นพวกร่ำรวย พวกเขาผลักไสไล่ส่งลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราให้จนมุมเช่นนี้ พวกเราจำเป็นต้องสังหารคนของแผ่นดินจิ่วโจวอันยิ่งใหญ่ให้ถึงที่สุด เพื่อสร้างแผ่นดินอันยิ่งใหญ่ให้แห่งลัทธิปีศาจของพวกเรา”

“เจ๋อเจ๋อ เจ้าจงจำไว้ เจ้าคือนายน้อยแห่งลัทธิศักดิ์สิทธิ์ เป็นผู้นำของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ในอนาคต สิ่งที่เจ้าต้องทำคือการเป็นผู้นำของคนในลัทธิศักดิ์สิทธิ์ พาพวกเขาไปสังหารคนของแผ่นดินจิ่วโจวอันยิ่งใหญ่ ทำให้ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรากลายเป็นผู้นำเพียงหนึ่งเดียวของแผ่นดินจิ่วโจว”

“เจ๋อเจ๋อ หากไม่มีใครคอยปกป้องเจ้า เจ้าห้ามออกไปด้านนอกเป็นอันขาด คนพวกนั้นล้วนต้องการทำร้ายเจ้า คนของแผ่นดินจิ่วโจวอันยิ่งใหญ่สมควรตาย พวกเราเรียกคนในลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราว่าสัตว์ประหลาดและสังหารพวกเราอย่างป่าเถื่อน......”

หากเป็นเมื่อก่อน ถ้าเจ๋อเจ๋อได้ยินคำพูดเหล่านี้เขาคงโกรธจนอยากจะสังหารผู้คนเหล่านั้น แต่เวลานี้......

ร่างกายของเขาด้านชา เขาไม่มีความรู้สึกแต่อย่างใด ไม่ว่าฉูซีฮวาจะพูดอะไรออกมา เขาก็ไม่รู้สึกอยากจะฆ่าใครเลยแม้แต่น้อย

ต่อให้สังหารผู้คนจนหมดไปจากแผ่นดินจิ่วโจวแล้วมันอย่างไร คนในลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขามีเพียงไม่กี่พันคน พวกเขาได้แผ่นดินอันยิ่งใหญ่มาครอบครองแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร

คนของลัทธิศักดิ์สิทธิ์อย่างพวกเขา หากไม่ไปทำร้ายคนของแผ่นดินจิ่วโจวก่อน เช่นนั้นคนของแผ่นดินจิ่วโจวก็คงไม่มีทางมาทำร้ายพวกเขา มันก็เหมือนกับผู้คนและเรื่องราวต่าง ๆ ที่เขาได้เผชิญในช่วงเวลาที่ผ่านมา

เขาตัวลำพัง วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนมาตลอดทาง ไม่มีใครคิดจะสังหารเขาแม้แต่คนเดียว นอกจากพวกคนจับเด็ก สิ่งที่เขาได้เผชิญคือความช่วยเหลือจากผู้คนมากมาย ให้อาหารและให้ที่อยู่กับเขาเพื่อให้เขามีชีวิตรอดต่อไป

คนในแผ่นดินจิ่วโจวมันไม่ได้เลวร้ายเหมือนกับที่ท่านพ่อพูด เขาอยากจะอยู่ร่วมกับคนในแผ่นดินจิ่วโจวอย่างสงบสุข!

เจ๋อเจ๋อแอบพูดอย่างนั้นในหัวใจของเขา