นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1162

นี่มันเป็นการรนหาที่ตายชัด ๆ

เพื่อสิ่งที่อยู่ในใจของตัวเอง เพราะความรู้สึกอิจฉาที่ซ่อนอยู่ ทำให้เขาถึงกับยอมเสี่ยงโชคด้วยการเดิมพันลัทธิปีศาจของเขา ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริง ๆ

เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่ฉูซีฮวาพร้อมกับส่ายหน้า

ในสายตาของเฟิ่งชิงเฉิน ฉูซีฮวาก็ไม่ต่างอะไรกับคนตาย ต่อให้เสด็จอาเก้าจะปล่อยเขาไป แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปเป็นอันขาด

เมื่อเผชิญหน้ากับคำพูดอันหยาบคายของฉูซีฮวา เสด็จอาเก้าไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขากลับยิ้มออกมา “ต้องการเพียงแค่นี้งั้นหรือ? ความต้องการของประมุขฉูช่างต้อยต่ำยิ่งนัก”

ประโยคนี้......

ร่างกายของโต้วโต้วสั่นเทา อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปด้านหลัง

รอยยิ้มของเสด็จอาเก้า มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถทนได้ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเห็นใจฉูซีฮวา จุดจบของคนผู้นี้ไม่สวยอย่างแน่นอน

ใบหน้าของเจ๋อเจ๋อซีดเผือด ร่างทั้งร่างแข็งอยู่ที่เดิม

เขาไม่กล้าเชื่อ พ่อที่เขาภูมิใจ จะเอ่ยความต้องการที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ออกมา เขาบ้าไปแล้วงั้นหรือ?

ทำเช่นนี้ นอกจากจะทำให้เสด็จอาเก้าโกรธแค้นและอับอาย ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาได้ประโยชน์อะไร?

และคำพูดหลังจากนี้ของฉูซีฮวา มันก็ยิ่งทำให้เจ๋อเจ๋ออยากตายมากขึ้น

ฉูซีฮวาคิดว่าเสด็จอาเก้าแสร้งทำเป็นนิ่งสงบ เขาจึงกล่าวออกมาด้วยความเย่อหยิ่งอีกว่า “เสด็จอาเก้า เจ้าคิดว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วงั้นหรือ? ไม่ มันยังไม่พอ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าอยากให้เจ้าเชื่อฟังคำสั่งของข้า เป็นสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของข้า ไม่ว่าข้าจะต้องการอะไร เจ้าก็ต้องทำความต้องการของข้า”

แม้คำพูดจะดูอำนาจบาตรใหญ่ แต่ในสายตาของเสด็จอาเก้ามันก็แค่นั้น เสด็จอาเก้าพยักหน้าและตอบกลับไปว่า “ประมุขฉูมีความทะเยอทะยานยิ่งนัก หากต้องการให้ข้าเชื่อฟังคำสั่งของเจ้า แค่พิษลับอย่างเดียวคงไม่พอ ประมุขฉู เจ้ามีไพ่ตายอะไรก็รีบใช้มันออกมาให้หมด บางทีข้าอาจจะพอพิจารณาอีกครั้ง”

พิจารณาว่าจะรักษาศพของเจ้าให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์ หรือว่าจะมอบความตายโดยไม่มีที่ฝังให้

“พิจารณา เจ้ายังจะพิจารณาอะไร ทำไม? เจ้าไม่กลัวตายอย่างนั้นหรือ?” ฉูซีฮวาเน้นประโยคหลังให้ชัดเจนที่สุด มันเป็นการแจ้งเตือนและเป็นการข่มขู่ในตัวเอง

“เกิดเป็นคนล้วนเกรงกลัวต่อความตาย ข้าเองก็เป็นคน แน่นอนว่าไม่ต่างจากคนอื่น แต่......” เสด็จอาเก้าหยุดคำพูดของเขาไว้ มองมาที่ดวงตาที่ร้อนรนของฉูซีฮวา เสด็จอาเก้าจึงพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีต่ออีกว่า “ข้ายินดีที่จะน้อมรับความตาย ดีกว่าที่จะยอมคุกเข่า หากเจ้าต้องการชีวิตของข้า แค่พิษลับของพวกเจ้าเท่านี้คงไม่พอ”

คนของราชวงศ์มีความภาคภูมิใจของราชวัง ต่อให้เสด็จอาเก้าถูกพิษลับเข้าจริง ๆ เขาก็ไม่มีทางยอมก้มหัวให้กับลัทธิปีศาจ เพื่อเป็นสุนัขลับใช้ของฉูซีฮวา

ฉูซีฮวาไม่คู่ควร และความเย่อหยิ่งเช่นนี้ ฉูซีฮวายังห่างไกลที่จะเข้าใจ

“น้อมรับความตายงั้นหรือ เสด็จอาเก้า เจ้าไม่กลัวตายก็จริง แต่เจ้าไม่สนใจความตายของพวกเขาเลยอย่างนั้นหรือ? พระชายาที่รักของเจ้า? เจ้าเองก็ไม่สนใจอย่างนั้นหรือ? เจ้าจะทนเห็นนางถูกหนอนศพกัดกินร่างกายได้อย่างนั้นหรือ?” ฉูซีฮวาชี้ไปที่เฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นก็ชี้มาทางพวกของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี “หรือว่าเจ้าต้องการลากพวกเขาลงไปในหลุมฝังศพด้วยกันกับเจ้า? เสด็จอาเก้า เจ้าทำเช่นนี้มันไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยอย่างนั้นหรือ เพื่อศักดิ์ศรีอันยิ่งใหญ่ในใจของเจ้า ถึงกับยอมสละชีวิตของคนมากมายเพื่อปกป้องมัน”

ฉูซีฮวากำลังยุยงพวกของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีและเฟิ่งชิงเฉิน แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้กลับคืนมาคือสายตาแห่งความดูถูก

โต้วโต้วทำท่าทางเหมือนผู้ผดุงความยุติธรรม เขายืดอกขึ้นมาและนำมือขึ้นมาทุบอกของเขา “คำว่าเพื่อนตาย หรือว่าประมุขฉูไม่เคยได้ยิน? แม้ว่าข้าโอวหยางไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่ก็ไม่ใช่คนขี้ขลาดที่จะกลัวความตาย คำพูดพวกนี้ของเจ้าไร้ประโยชน์”

“พวกข้าไม่ได้รับผลกระทบจากหนอนศพ และพวกข้าก็ไม่เกี่ยวอะไรด้วย พวกเจ้าทะเลาะกันต่อได้เลย ทะเลาะกันเสร็จเมื่อไหร่ก็มาบอกข้า ข้าจะได้กลับไปเสียที” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำท่าทางเหมือนกับว่าพวกเขาสองพี่น้องจะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ ทำให้ฉูซีฮวาถึงกับตะลึงงัน

คนที่อยู่รอบกายของเสด็จอาเก้าล้วนเป็นคนเช่นนี้อย่างนั้นหรือ?

แต่ละคนแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

“หมอเทวดาชื่อพูดถูก โวยวายต่อไปเช่นนี้ก็ไร้ประโยชน์ ประมุขฉูยังมีไพ่ตายอื่นอยู่อีกหรือไม่ หากไม่มีแล้ว รบกวนเจ้าช่วยหลีกทางให้พวกข้า พวกข้าจะกลับแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินโบกมือ เหล่าสายลับก็ถืออาวุธและก้าวมาด้านหน้า

มันทำให้ฉูซีฮวาโกรธเป็นอย่างมาก

“ควับ ควับ......”

เหมือนกับเม็ดฝนสีดำ ฝูงอีกาตกลงมาในทะเลเพลิงราวกับสายฝน พวกมันตกลงมาท่ามกลางทะเลเพลิง ตัวแล้วตัวเล่า แต่บางตัวก็สามารถหนีออกไปจากทะเลเพลิงได้ แต่สุดท้ายมันก็ถูกสังหารด้วยดาบของสายลับอยู่ดี

ทั่วทั้งป่าเต็มไปด้วยกลิ่นอีกาย่าง โต้วโต้วสูดกลิ่นเข้าไป น้ำลายไหลออกมา “หอมมาก”

“อยากกินงั้นหรือ ข้าสามารถช่วยไปเอาให้เจ้าได้” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

โต้วโต้วดึงสติกลับมาทันที ปกปิดใบหน้าที่เคลิบเคลิ้ม ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ไม่เอา อีกาที่โตมาด้วยการกินเนื้อมนุษย์เป็นอาหาร ต่อให้เอามาให้ข้า ข้าก็ไม่มีทางกิน”

“น่าเสียดายจริง ๆ อีกาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้ เจ้าไม่มีทางหากินได้อีกเป็นแน่” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยเกลียดดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้อย่างสุดหัวใจ เขามีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้เห็นสถานที่แห่งนี้ถูกทำลาย

“น่าเสียดาย หากสามารถจับเป็นมาได้สักสองสามตัวก็คงดี” กัวเป่าจี้และปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีต่างมีใบหน้าที่เศร้าสร้อย

แน่นอนว่านี่เป็นได้เพียงแค่ความคิด พวกเขาไม่มีทางกล้าจับมัน ปีกของอีกาพวกนี้มีพิษ บนร่างกายของพวกมันก็ไม่รู้ว่ามีหนอนศพอาศัยอยู่มากแค่ไหน หากสัมผัสมัน หนอนศพเข้าสู่ร่างกาย เช่นนั้นมันคงไม่คุ้มค่าเมื่อเทียบกับสิ่งที่พวกเขาต้องการ

เมื่อเทียบกับความสุขจากทางฝั่งของเสด็จอาเก้า เวลานี้ใบหน้าของฉูซีฮวาดูไม่ได้ เขาเหมือนกับคนที่ถูกบังคับให้กินอุจจาระ เห็นอีกาตกลงไปในทะเลเพลิงทีละตัว ฉูซีฮวาก็อยากจะฉีกร่างของเสด็จอาเก้าออกให้เป็นชิ้น ๆ

กล้าเผาดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเขาเลยงั้นหรือ!

“ตงหลิงจิ่ว เฟิ่งชิงเฉิน กล้าเผาดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของข้า ข้าฉูซีฮวาไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไปอย่างแน่นอน” ฉูซีฮวากัดฟันและพูดออกมา เสียงของเขากึกก้อง ดังข้ามผ่านทะเลเพลิง พวกของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่อีกฟากหนึ่งก็ได้ยินเสียงของเขา

“ข้าจะคอยดู แต่ประมุขฉูเร่งมือหน่อยก็ดี ไม่อย่างนั้นพวกข้าอาจจะออกเดินทางก่อนที่จะได้เห็นมัน”

หลังจากทิ้งประโยคนี้ไว้ เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินก็หันหลัง ก้าวเดินออกไปในทิศทางตรงกันข้าม......