นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1163

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ใหญ่ ช่วงเวลาที่ผ่านมากัวเป่าจี้และปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีที่ตามหาหนอนศพในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ มาโดยตลอดรู้ดีว่า ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นเล็กเพียงใด

ในตอนที่ฉูซีฮวาพาพวกของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเข้ามา เขาจงใจพาทุกคนเดินอ้อมไปรอบ ๆ เพื่อทำให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินคิดว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นกว้างใหญ่และซับซ้อน เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายแอบหนีออกไปได้ง่าย ๆ

แต่น่าเสียดาย แม้ว่าฉูซีฮวาจะฉลาด แต่คนอื่นก็ไม่ได้โง่ แม้ว่าคนของลัทธิปีศาจที่มาส่งอาหารและเครื่องใช้ในทุกวันจะทำตัวเหมือนก้อนน้ำแข็ง หูหนวกเป็นใบ้ แต่ลมหายใจของพวกเขาก็ไม่อาจหลอกลวงได้

แต่คนหูหนวกเป็นใบ้เหล่านั้นไม่เข้าใจในเรื่องของศิลปะการต่อสู้ หากเดินทางผ่านเส้นทางบนภูเขาอันยาวไกล เหตุใดใบหน้าของพวกเขาจึงไม่กลายเป็นสีแดง และไม่มีอาการเหนื่อยหอบเลยแม้แต่น้อย

แม้ว่าฉูซีฮวาจะเป็นคนฉลาด แต่เขาก็เพิกเฉยต่อรายละเอียดเหล่านี้ ทำให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินมีความเข้าใจเกี่ยวกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่แรกเริ่ม

ภายใต้การนำทางของกัวเป่าจี้ พวกของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเดินทางมาถึงทางออกอีกด้านหนึ่งอย่างราบรื่น และที่นั่น......

ฉูซีฮวาก็ได้สั่งให้กากเดนของลัทธิปีศาจไปวางกำลังรอไว้ที่นั่นตั้งแต่แรก

เมื่อเห็นเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินปรากฏตัวออกมา ฉูซีฮวาแสดงรอยยิ้มออกมาบนใบหน้าอันซีดขาวของเขา “ข้ารู้อยู่แล้วว่าพวกเจ้าจะต้องหนีมาที่นี่ ดูเหมือนว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมา พวกเจ้าจะรู้จักและเข้าใจดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของข้าไม่น้อย ด้วยเหตุนี้......” ฉูซีฮวาจงใจที่จะเว้นวรรค มองไปที่เสด็จอาเก้าอย่างมีความหมายและพูดออกมาว่า “ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงไม่ควรปล่อยให้พวกเจ้าไป”

“แค่พวกเจ้าไม่กี่คน คิดจะมาขวางทางพวกข้าอย่างนั้นหรือ?” ใบหน้าของโต้วโต้วเต็มไปด้วยความดูถูก

ทหารของหนานหลิงจิ่นฝานสองแสนคนยังไม่สามารถขวางพวกเขาเอาไว้ได้ แค่คนของลัทธิปีศาจเพียงสองสามร้อนคน กล้ามาขวางทางพวกเขาและต้องการให้พวกเขาอยู่ที่นี่ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

“ฮึ กล้าดูถูกคนของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ พวกเจ้าจะต้องชดใช้อย่างสาสม” ฝูงอีกาถูกเสด็จอาเก้าเผาไปจนหมดแล้ว ฉูซีฮวารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาไม่มีที่ให้ระบาย เวลานี้ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก เขาถอยหลังกลับไปและบอกให้คนของลัทธิปีศาจเริ่มโจมตี

“จัดการพวกมัน จับตัวผู้หญิงคนนั้นไว้ ข้าต้องการร่างที่มีชีวิตของนาง” แววตาของฉูซีฮวาเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ จับจ้องมาที่ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน มันสามารถจินตนาการได้เลยว่า หากเฟิ่งชิงเฉินตกไปอยู่ในมือของฉูซีฮวา นางจะต้องทุกข์ทรมานเพียงใด

“ฮึ......” เสด็จอาเก้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างเยือกเย็น “ไม่รู้จักหลายจำจริง ๆ”

ในตอนที่คนของลัทธิปีศาจกำลังก้าวออกมา เสด็จอาเก้าก็ยกนิ้วและชี้ไปด้านหน้า “ประมุขฉู หรือว่าเจ้าไม่ได้ยินว่าด้านบนมีเสียงอะไร?”

เสียง?

เหล่าคนของลัทธิปีศาจตกตะลึง หยุดการเคลื่อนไหวในทันที เงี่ยหูฟัง จากนั้นพวกเขาก็เห็น......

กุบ กุบ กุบ......เสียงฝีเท้าดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งเสียงพวกนั้นฟังแล้วมันน่าจะดังมาจากทางวังศักดิ์สิทธิ์

“เจ้า......เล่นสกปรก เจ้าระดมกำลังทหารมาอย่างนั้นหรือ” สีหน้าของฉูซีฮวาเปลี่ยนไป ใบหน้าที่ซีดขาวในตอนแรก เวลานี้มันซีดขาวกว่าเดิมหลายเท่า

เสด็จอาเก้าสะบัดแขนเสื้อ กล่าวอย่างไม่ยอมรับ “มันเป็นแค่เพียงวิธีการป้องกันตัวเองจากอันตราย ข้าเพียงแค่เดินไปตามเส้นทางของข้า รักษาชีวิตของตัวเอง อย่ามาหาว่าเล่นสกปรกจะดีกว่า”

เสด็จอาเก้ากวาดสายตาอันเยือกเย็นของเขาไปยังเหล่าลัทธิปีศาจที่มีใบหน้าอันซีดเซียว จากนั้นกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส “ประมุขฉู ที่ลัทธิปีศาจต้องเป็นอย่างเช่นทุกวันนี้ ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเจ้า ข้ามีน้ำใจพาลูกชายของเจ้ากลับมาส่ง แต่เจ้ากลับคิดวางแผนร้ายใส่ข้า คิดจะใช้ข้าให้เป็นประโยชน์ หากเจ้าไม่คิดวางแผนกับข้าก่อน ข้าคงไม่สนใจที่จะลงมือกับลัทธิปีศาจอันแสนต่ำต้อยของพวกเจ้า”

สมแล้วที่เขาคือเสด็จอาเก้า เวลานี้เขาก็ไม่ลืมที่จะยุยงคนของลัทธิปีศาจให้ขัดแย้งกับฉูซีฮวา ทำให้คนเหล่านี้ได้เข้าใจ เหตุใดเขาจึงลงมือกับลัทธิปีศาจ ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะความอยุติธรรมของฉูซีฮวา

เป็นอย่างที่คิด ทันทีที่เสด็จอาเก้าพูดออกไป สีหน้าของทุกคนที่มองมายังฉูซีฮวาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

แม้ว่าลัทธิปีศาจของพวกเจ้าจะมีเรื่องราวกับผู้คนมากมายในใต้หล้า มีเรื่องราวกับราชสำนักไม่หยุดหย่อน แต่พวกเขาก็ไม่เคยทำอะไรให้ตงหลิงขุ่นเคือง ตามเหตุผลแล้ว เสด็จอาเก้าแห่งตงหลิงไม่มีทางลงมือกับพวกเขา

ท่านประมุข......

ทุกคนต่างพากันมองไปที่ฉูซีฮวา